Przygoda Wodniczka~

Eusin aż podskoczył, gdy usłyszał twój werdykt. Oczy okularnika zabłyszczały, co znaczyło, że łatwo nie opuści. Poteżnym gestem chwycił cię za ramię i pchnął na bok. Takie zachowania i taka siła nie pasowały do chłopca, co dodatkowo dodawało powagi.
- Słuchaj, nie podoba mi się ta sprawa. Nie będę ukrywał, że najchętniej zostawiłbym to i uciekł z tego przeklętego miejsca. Jesteście moimi przyjaciółmi i szanuję wasze decyzję, ale nie mam zamiaru stać z boku gdy robicie takie głupstwa! - warknął bez łapania oddechu.
- Nie chce zostawać z tą wiedźmą, ale nie o to chodzi. Jeśli połowa historii o tej rodzinie jest prawdziwa, nie puszczę cię tam samego, a tym bardziej z Nell. Pomyślałem co się stanie jak ją tam zaprowadzisz? Kto wie czy im nie odbije i nie zrobią z niej nowej Andzi! Myślisz, że sam poradzisz sobie z dwoma szaleńcami?! Wiesz dobrze, że razem mamy większe szanse...

- No dobra dobra, chodźmy wszyscy - powiedziałem do chłopaka po czym spojrzałem się na Kirlię. Nie chciała iść aczkolwiek zostawiać jej nie wypadało - Nell, zostajesz czy idziesz?
Następnie się zastanowiłem nad inną rzeczą, może tam być groźnie, może nawet przyjdzie nam użyć siły. Czy nie bezpieczniej byłoby użyć Pokemonów? Może nasze nie były zbyt silne ale zawsze miały większą siłe niż my, ludzie - użyjemy naszych Pokemonów?

- Jasne - odparł Eusin, wsadzając pokeballa do kieszeni.
- Skoro panna w okularach boi się zostać, to ja to zrobię - zakpiła Nell.
Chłopiec spuścił głowę i zacisnął pieści. Jedynym co chciał to bezpieczeństwo blondyny, a ta odpłaciła mu się za to w perfidny sposób. Jednak nie był to czas na rozterki, mieliście przed sobą ważne i być może niebezpieczne zadanie.
Pobliska ludność nie kłamała, im bliżej byliście drewnianego domku, tym wyraźniej słyszeliście płacz rozpaczy. Jęki tak potworne i smutne, że łapały słuchacza za serce. Nic dziwnego, że to miejsce było owiane złą sławą.
Z ogromnym niepokojem zapukaliście do drzwi. Ludzki skowyt naglę ucichł, a z wnętrza przestał wydobywać się jakikolwiek dźwięk.
- Chyba nikogo nie ma... - wybełkotał okularnik z nutą ulotnej nadziei.
Jednak wtem ktoś zaczął otwierać drzwi. Zrobił to tak powściągliwie, iż zdołaliście jedynie ujrzeć niebieskie oko oraz kawałek złotej czupryny.
- Słucham - rzekł ludzki głos, głos, który był odzwyczajony od mowy.

Ktoś nam otworzył. W sumie spodziewałem się straszniejszych rzeczy. Samootwierających się drzwi na ten przykład czy czegoś. To co zobaczyliśmy było w miarę normalne ale mimo wszystko sprawdziłem czy na moim pasku dalej są Pokeballe.
- Dzień dobry, słyszeliśmy, że coś się tu u państwa stało i chcieliśmy spytać czy nie możemy w czymś pomóc... - wyrzekłem lekko przytkany po czym mruknąłem w stronę towarzyszy by mogli mi pomóc jakoś rozwinąć tą rozmowę.

- Nie, dziękuje - odparł głos, po czym zatrzasną wam drzwi przed nosem.
- To co? - zaczął uwagę Eusin, upewniwszy się, że dziwna postać nie zmieni swojego zdania co do waszej pomocy - próbujemy do skutku, czy odpuszczamy?
Z wnętrza domu słychać było przytłumioną rozmowę, niestety nie dało się zidentyfikować jakiekolwiek słowo. Czuć było, że wasza wizyta wzbudziła pobudzenie w drewnianej chałupie.

Zamyśliłem się na chwilę po czym zaczęłem szeptem mówić do towarzyszy - chcę wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi. Nie wiem czemu, ale jestem bardzo ciekaw co tak naprawdę się tu dzieje - rzekłem po czym zastanowiłem się kto teraz powinien zapukać - Nell, może Ty teraz spróbujesz?
Miałem nadzieję, że cięty język dziewczyny nie przysporzy nam kłopotów a wręcz przeciwnie pozwoli nam pogadać z tymi ludźmi.

- Popilnujcie jej - rzekła szorstkim głosem, po czym ruszyła do domku.
Oczywiście nie miałeś zamiaru odstępować jej na krok, lecz coś przykuło twoją uwagę. Niedaleko rozchodziły się słupy wysokiego napięcia, a na jednym z drutów ujrzałeś Aipoma na monocyklu. Był to tak absurdalny widok, że zapomniałeś zupełnie o wszystkim. Z uśmiechem wpatrywałeś się jak pokemon próbował manewrować na rowerku.
- Głupia małpko, przecież ty nie umiesz na tym jeździć - rzekł Eusin pogrążony w rozkoszy.
Niesamowite uczucie sprawiło, że chciałeś pokazać to każdemu, tym bardziej Nell, Nell!
Czując pot na czole zacząłeś gorączko rozglądać się za dziewoją, lecz nigdzie jej nie było, jak kamień w wodę. Okularnik również to zauważył.
- Jasna cholera! - warknął chłopiec- mówiłem, że to zły pomysł! Eusin jesteś taki mądry, powinniśmy cię posłuchać. Wiesz kto tak powiedział? Nikt, do jasnej nikt! Teraz masz! - Okularnik był tak przejęty, że chodził z miejsca na miejsce, a jego ręce drżały z nadmiaru emocji. Nie stronił od wyzywania i obscenicznych tekstów, a choć ręka świerzbiła by go uciszyć, nie mogłeś go winić.
- Więc jaki masz plan?

------------------------------------------------------------
Pytanie: Jakie poki mają Eusin i Nell? Bo nie znalazłem twojego podania do Ryuki (jeśli tam podałeś) i teraz w kropce jestem ;_;

Cholerka - zdrobniłem w myślach nazwę choroby. Aipom na monocyklu...jałłłł...ja pier....this is so amazing, so amazing, so so so amazing, so amazing, so so amazing, so amazing, so amazing...ja pier... .
Mamrotałem pod nosem a w myślach krązyło mi stado myśli. Nie byłem na haju więc było to bardzo dziwne. Musiałem się jednak otrząsnąć.
- Nell, Nell, odezwij się! - krzyczałem ile miałem tenoru w gardle. Zaginęła nam towarzyszka - Eusin trzymaj się blisko. Nie możemy się wszyscy pogubić...
__________________________
Ani ja, ani Ryuuka tego nie określiliśmy więc to należy do Ciebie.

Eusin zagryzł wargi, sytuacja już od dawna go przerastała.
- Koniec tego! - warknął przez zęby, wyciągając pokeball z kieszeni.
Z obłoku czerwonego światła wyłonił się różowe nosorożec.
- Rhyhorn! Wyważ drzwi! - krzyknął, wskazując na drewniane drzwi domku.
Pokemon zaryczał groźnie i zaczął biec w kierunku zamkniętego wejścia. Choć odbyło się to z potężnym grzmotem łamiącego się drewna, stwór rozwalił drzwi bez problemów, wchodząc gładko jak w masło.
Sytuacja ta wydarzyła się tak szybko, że nie miałeś czasu nawet by zareagować.
Okularnik w ponurym milczeniu ruszył do nowo zrobionego wejścia w starym, drewnianym domostwie.

Eusin i jego napady histerii. Był spokojny, nawet bardzo, ale czasem wybuchał i to ostro jak na typowego świruska - nerda przystało.
- No to jest jakieś wyjście - rzekłem po czym wypuściłem swojego Butterfree i po posadzeniu go sobie na ramieniu wszedłem za towarzyszem do chaty. Następnie zaczęłem się rozglądać. Działy się tu rzeczy dziwne więc starałem się być gotowym na najróżniejsze sceny.