Przygoda Wodniczka~

Kirlia spojrzała na ciebie zdziwionym spojrzeniem, chyba nie do końca zrozumiała co takiego dokładnie miałeś na myśli.
- W podróż by odnaleźć twoją małą właścicielkę - sprostowała cię Nell, w jej tonie i mimice nie było ani krzty złośliwości, chciała tylko by pokemon dokładnie zrozumiał propozycję.
Kirlia otarła łzy łapką, następnie lekko skinęła główką.
- No, fajnie - zaczął okularnik, przyglądając się scence - ale wie ktoś gdzie mamy jej szukać?
- Eusin nie marudź - odparła blondyna, po czym ponownie przyklękła do pokemona - mała, możesz nas zaprowadzić do swojego domku? - Głos miała spokojny i niezwykle delikatny.
Kirlia znów kiwnęła głową, następnie ruszyła przed siebie, lekko kierując się na prawo.
- Na pewno chcemy podążać za nieznanym nam pokemonem, którego przed chwilą poznaliśmy? - rzucił pytanie okularnik.

- Cóż - zdołałem tylko wymyślić jako odpowiedź dla Eusina po czym wypuściłem swojego Caterpie, tak na wszelki wypadek i posadziłem go sobie na ramieniu. Następnie skierowałem swoje kroki za egzotycznym jak na te tereny Pokemonem.
- Co o tym myślisz? - spytałem Nell. To był jej pomysł by podążać za nieznanym nam stworkiem w dodatku w tak podejrzanym typie jakim były psychole.

Caterpie zaintrygowany całą sytuacją, z chęcią zadomowił się na twoim ramieniu. Z bacznym spojrzeniem obserwował białego pokemona.
- No oczywiście - odparła Nell tonem jakbyś zapytał się czy woda jest mokra - to nasz obowiązek, pomyślcie jakby tu chodziło o waszą przyjaciółkę. Nie wspominając to dziwne tornado... ta dziewczynka może być w ogromnym niebezpieczeństwie.
Blondyna pewnym krokiem ruszyła za przewodniczką, całkowicie nie zważając na was. Eusin machnął bezradnie ramionami i wystartował w kierunku upartej dziewuchy.
Nawet Caterpie zapiszczał, by dodać ci otuchy.
Kirilia szła przed siebie, od czasu do czasu dyskretnie zerkając, czy idziecie za nią.
Po paru metrach w gęstej ciszy, okularnik przybliżył się.
- Może mi powiedzieć o co tu dokładnie chodzi? Nie widziałem tej... wizji, a z waszej wymiany myśli nie wiele zrozumiałem... - zapytał się, gdy już znalazł się wystarczająco blisko ciebie.

Blondynka nie rozwiała moich wątpliwości ale podała sensowny argument. Praktycznie rzecz ujmując taki, że nie dało się z nim dyskutować. Tak więc ruszyłem za naszym pokemonowym przewodnikiem. Po kilku krokach Eusin zadał pytanie, na które po rzuceniu spojrzenia na Nell odpowiedziałem - ta Kirlia przesłała nam wizję jak jej trenerka niknęła w jakimś odmęcie i tak zostały rozdzielone, dobrze mówię Nell?

Nell odparła piorunującym spojrzeniem.
- Chyba naprawdę jej zależy - oznajmił lekko oszołomiony Ensuin. Okularnik czując, że nie wiele więcej od was wyciągnie, zamilkł i przyśpieszył krok.
Droga nie była zbyt długa, choć przez milczenie wydawała się trwać w nieskończoność.
Ostatni etap był pod górkę, blondyna i Kirlia szły wiele kroków przed wami. Nagle niespodziewanie Nell zatrzymała się.
Z Ensuinem spojrzeliście na siebie porozumiewawczo, coś wam nie pasowało. Biegiem dołączyliście do dziewczyny.
- Fer, to to miasto... - rzuciła, gdy poczuła twoją obecność.
Dziewczyna miała rację, było to samo miasteczko z wizji, lecz było całe... zniszczone. Dachy i niektóre ściany zostały dosłownie wyrwane. Wszędzie łomotały się kawałki skał i drewna.
- Co tu się stało? - rzekł zdumiony okularnik.

Kiedy zobaczyłem pogruchotane miasto, całe w strzępach, zburzone do ziemi na chwilę stanąłem jak wryty w glebę. Wszystko wyglądało tragicznie a był to zaledwie drugi kraniec wyspy, na której dorastaliśmy.
- Tornado..?- rzuciłem niepewnie. Tak wskazywała wizja ale czy to na prawdę tak było i czy to jest to miejsce z wizji?
- Zejdźmy na dół i zobaczmy czy nie trzeba komuś pomóc- rzuciłem do towarzyszy i pobiegłem w stronę ruin. Gdy już tam dotarłem zacząłem się rozglądać wokół.

Sytuacja przypominał western, jeden z wielu jaki udało ci się ujrzeć w telewizji. Drewniany domy i ponura niezręczna cisza. Wyjący wiatr tylko potęgował to uczucie; znajdując się na wzniesieniu przy samym morzy silne podmuchy powietrza były typowe.
Jednak im dalej idąc w głąb miasteczka, tym mniejsze towarzyszyło wam wrażenie, że miejsce jest opuszczone. Byliście pewni, że ktoś was obserwuje z okien, raz nawet ujrzeliście jak ktoś zamknął drewnianą framugę.
- Brakuje tylko toczącego się chwasta - skomentował trafnie Ensuin.
Nell nie dając za wygraną, zaczęła podchodzić do każdych drzwi i pukać. W końcu u kresu miasteczka wyszły trzy postacie. Gdy znaleźli się bliżej, dostrzegliście iż byli to trzej mężczyźni. Ten pośrodku trzymał strzelbę i celował nią w Kirlie. Przerażony pokemon stał jak wryty, zaś jej oczy czerwieniały od nadchodzących łez.
- Zabierzcie tę wiedźmę! - warknął jeden z nich.

Miasto było przerażające. Chowający się po kątach ludzie wcale nie umniejszali tego odczucia. Tu musiało się wydarzyć coś na prawdę strasznego. Komentarz Eusina w innych warunkach by mnie rozśmieszył ale w tej sytuacji jeszcze bardziej poczułem się źle. Gdy doszliśmy do końca tych ruin zagadka nabrała innego wymiaru. Czyżby Pokemon, któremu pomagamy stał za tym wszystkim a przed nami tylko udawał? A może to Ci faceci byli w błędzie. W każdym razie trzymali broń więc nie miałem ochoty z nimi dyskutować.
- W razie gdyby użyli broni zablokuj kulę i broń Strzałem siecią - szepnąłem do mojego Pokemona po czym zwróciłem się do facetów - o co wam chodzi?

Catarpie posłusznie kiwną główką.
- Jak śmiecie! - warknęła Nell - jak śmiecie celować w biednego, bezbronnego pokemona! - wściekłe dziewczę ruszyło w kierunku uzbrojonych mężczyzn. Jednak gdy ten z bronią w ręku w nią wycelował, zaprzestała zamiaru.
- Bezbronny? - zakpił jeden z nich - ta mała wiedźma przyszła z płaczem i rozwaliła pół miasta - wycedził przez zęby.
Strzelba ponownie namierzyła Kirlie.
- Zabierzcie ją - warknął celujący mężczyzna - na Arceusa przysięgam! Jeśli ta wiedźma uroni choć jedną łzę, zastrzelę ją!
- Nell, Fer, lepiej zmykajmy stąd - rzekł wystraszony nie na żarty Ensuin.

- Poczekaj Eusin - rzekłem do towarzysza. Prawdopodobnie jego rozwiązanie było najbezpieczniejsze w tym wypadku ale chciałem dowiedzieć się prawdy, chciałem wiedzieć co tu się tak naprawdę wydarzyło. Spojrzałem w stronę potencjalnych napastników i rzuciłem spojrzenie Nell by się już nie odzywała w taki sposób jak przed momentem.
- Może pan zgłębić temat? Opowiedzieć dokładniej c tu się wydarzyło? - spytałem gościa z bronią.