Przygoda Wodniczka~

Pierwsze co rzuciło ci się w oczy był bałagan, nie mając na myśli spustoszenie jakie zrobił Rhyhorn. Tuż po prawicy od "wejścia" znajdował się stół, prawdopodobnie, gdyż cały był przykryty stertą papierów. Były to dziwne żółtawe kartki, wyglądające na wiekowe. Zanim ktoś je w chamski sposób nie rzucił w boku, przeczytałeś słowa napisane niepokojąco czerwonym kolorem, głosiły one:
"Chciałem stworzyć perfekcje, a potwora stworzyłem jedynie".
Osobą co zepchnęła papiery okazałą się być rosłym mężczyzną. Po niebieskich oczach zrozumiałeś, że to ta samo osoba, która odmówiła wam wcześniej wejścia.
Widać było strach i roztrzęsienie na jego twarz, nieschludny ubiór wskazywał, że nie był przygotowany na taką niespodziewaną wizytę. Z pomieszczenia obok wyszła kobieta, również blondynka.
Zaniepokoiło cię w nich kilka rzeczy, mieli włosy identycznego koloru, z taką samą grzywką zachodzącą na prawe oko. Do tego rysy twarzy i dziurka na brodzie. Identyczne, błękitne oczy, wypełnione strach, smutkiem i nadzieją? Gdyby nie wiedza o tym, że jest to małżeństwo, pomyślałbyś, że to bliźnięta. Kątem oka dostrzegłeś też zdjęcie dziewczynki, wystarczył moment by przypomnieć sobie skąd znasz tę twarz. To była Andzia, to samo dziecko, które ujrzałeś w wizji. Mogąc się uważnie przyjrzeć, mogłeś dostrzec kilka szczegółów, które wcześniej ci umknęły. Dziewczynka miała zdecydowanie zbyt dużą głowę i dziwne oczy. Być może to tylko kwestia perspektywy, albo plotki mieszkańców zadziały silniej niż sam mogłeś tego przypuszczać.
- Co to ma znaczyć! - warknął mężczyzna tym samym odzwyczajonym do mowy głosem. Blondyn trzymał w uścisku swą roztrzęsiona żonę.

Staliśmy w mieszkaniu do którego weszliśmy przez dziurę w ścianie, którą wywalił różowy Rhyhorn Eusina. Codziennie nam się to zdarzało...wcale, k! nie! Ale skoro już to się stało to można było podtrzymać nastrój by dowiedzieć się co tu u licha gra. Stanąłem pewnie na nogach robiąc lekki rozkrok, wypychając pierś do przodu i patrząc się pewnie na ludzi.
- A teraz powiecie nam kim jesteście, co tu robicie i gdzie jest wasza córka. A tak poza tym to jeszcze wytłumaczycie nam sprawę Kirli.

- Żartujesz sobie! - warknął co najmniej oburzony mężczyzna - jak śmiecie nachodzić mnie w moim domu!? Wywarzać drzwi?! Niszczyć pół domu?! I jeszcze zadajecie pytania?!
Rzeczywiście, z jego punktu widzenia nie wyglądało to najlepiej. Jego żona wyraźnie strzęsła się ze strachu, a on zaś z nerwów i wściekłości.
- Zawołam szeryfa! On zrobi z wami porządek!
Eusin się zaśmiał, lecz był to obłąkany śmiech szaleńca.
- Daruj sobie - głos okularnika nabrał zupełnie nowego tonu, niezdrowego tonu, który nawet ciebie zaczął przerażać - byliśmy w tym waszym miasteczku, gdyby się was nie bali, już dawno wy was wyplenili!
Blondyn zbladł, jego skóra już wcześniej była trupia blada, teraz zaś przybrała nieludzki biały kolor.
Wtedy poczułeś odrażający odór, był niezwykle intensywny i nieznośny. Zapach ten drażnił nos i powodował mdłości. Z zupełnie niczym się nie kojarzył, ale było w nim coś odpychającego i zatrważającego. Niewiele wystarczyło by zlokalizować źródło fetoru. Wychodził z drzwi na drugim krańcu domku, były one przygwożdżone deskami, tak jakby nikt nigdy nie miało tam wejść albo gorsza, wyjść.

Eusin stał się autentycznie przerażający. Normalnie bym się tym przejmował ale jego taktyka dała dobre skutki więc postanowiłem również być taki jak on. Wypuściłem swojego małego Togepi na ramiona. Był mi teraz potrzebny.
- Jeżeli się poruszycie mój Butterfree otruje was swoimi pyłkami więc dobrze radzę, pod ścianę i się nie ruszać!- Wykrzyknąłem ostatnie słowa po czym szepnąłem jajkowemu Pokemonowi na uchu - widzisz drzwi - wskazałem palcem zabite dechami wrota - wyrwij je Psychokinezą i odstaw na bok.

Togepi bardziej niż wyrwać drzwi, rozwalił je na strzępy, jednak i tak cel został osiągnięty. Wtem zobaczyłeś jeden z najgorszych i najobrzydliwszych widoków jak do tej pory ujrzałeś. Wyglądało to jak połączenie sali operacyjnej z miejscem kultu. Na samym środku znajdował się kamienny ołtarz, cały umazany czymś czerwonym. Nieopodal znajdował się stalowy wózek, z najdziwniejszymi i najwymyślniejszym narzędziami jakie widziałeś, nawet nie chciałeś zgadywać do czego mogły one służyć. Po podłodze rozchodził się ogromny, wyryty krąg, w jego wnętrzu znajdowała się siedmioramienna gwiazda, symbol który nigdy wcześniej nie widziałeś. Jak łatwo można było się domyśleć, "stół operacyjny" znajdował się w samym środku kręgu. Niesamowity zapach wywodził się z truchła na drugim końcu sali. Smród był tak intensywny, a widok tak obrzydliwy, że automatycznie zwymiotowałeś. Eusin nie wydawał się być wzruszony tym widokiem, chyba po części się tego spodziewał. Okularnik bez wahania zaczął plądrować owe bezbożne miejsce.
- Co żeście uczynili! - warknął sparaliżowany pyłem gospodarz, z emocji nawet nie słyszałeś jak starał się ciebie wcześniej powstrzymać.

Otarłem buzię zaraz po wymiotach. Byłem odporny na krew ale sama sytuacja stresowo musiała u mnie wywołać wymioty. Okropne. Nie zamierzałem wchodzić głębiej by to oglądać.
- Gadać o co tu chodzi albo skończycie jak te drzwi! - krzyknąłem trzymając Togepi w pogotowiu. Dopiero teraz dotarło do mnie jaki malec jest silny. W sumie warto też było nauczyć Psychokinezy mojego motylka. Tymczasem jednak oczekiwałem na odpowiedź. Gdyby nie nadchodziła rozkazuję malcowi rozwalić inne przedmioty w domu.

Jedyne co dostałeś na odpowiedź, to nieludzko brzmiące dźwięki, które układały się w słowa w jakimś pokracznym, obcym języku. Gospodarz aż buchał pianą gdy je wypowiadał, jego ciało zaczęło nerwowo się trząść, wkrótce jego żona dołączyła do niego, jednak było już za późno, odwróciwszy się, zrozumiałeś dlaczego.
To co początkowo wziąłeś za ścierwo, nagle zaczęło się poruszać. Były to nietypowe i powolne ruchy, jednak samo to starczyło by wywołać uczycie skrajnego przerażenie. Szybko zrozumiałeś z czym kojarzyło ci się owe powstanie. Tak samo poruszała się marionetką na sznurkach, tylko, że tutaj nie widać było żadnego sznura, ani marionetkarza.
Truchło powstało, spod długich, czarnych włosów, ujrzałeś białą maskę z czerwonymi oczami. Zapewne zasłaniała twarz, oczywiście jeśli to co się pod nią znajdowało można było tak nazwać. Najbardziej przerażające i bezbożne monstrum zaczęło się prostować, tymi samymi wynaturzanymi ruchami. Jego ślepia rządne zemsty na stwórcach, było jedyną rzeczą na jaką obecnie mogłeś zwrócić uwagę, może i dobrze, strach pomyśleć z jakich jeszcze części się składał.
Zanim zdążyłeś wyjść z skrajnego przerażenie, potwór ruszył. Poruszał się z niewiarygodną prędkością, lecz wciąż marionetkowymi ruchami. Poczwara chwyciła w locie swoich właścicieli, by zniknąć wraz z nimi po wyjściu z domu.
- Zostaw ich - rzucił obojętnym tonem Eusin, który właśnie schylił się przy kamiennym ołtarzu - mają to na co zasłużyli - okularnik nagle się uśmiechnął i podniósł coś z ziemi - mamy coś lepszego - rzekł, pokazując ci książkę. Była dość gruba i otoczona twardą, niebieską okładką. Na okładce ujrzałeś ten sam symbol, który gościł na podłodze, oprócz tego, że w środku gwiazdy znajdowała się liczba "3".

No nieźle. Okultyzm. Para czubków znika po ataku marionetki. Ale co w takim razie z małą Andzią? W sumie nie obchodziło mnie to. Zaspokoiliśmy ciekawość i usunęliśmy problem z miasta więc mogliśmy wyruszyć na jakąś inną wyspę bym mógł wziąść udział w Konkursie. Spakowałem tylko dziwną książkę do torby by sobie w wolnej chwili poczytać. Wtem sobie przypomniałem,z ę brakuje nam jednego elementu.
- Musimy znaleźć Nell - rzekłem do Eusina.

Gdy tylko ruszyłeś po książkę, Eusin zwinny ruchem schował ją przed tobą, dając ci do zrozumienia, że łatwo jej nie odda.
Wtem rozległ się poteżny, lecz jakże znajomy niski dźwięk. Pędem wybiegliście z drewnianego domku, a raczej z tego co z niego zostało.
Na horyzoncie po lewej stronie płynną ogromny statek, statek który miał zabrać was do kolejnej wyspy.
- O nie! - wykrztusił okularnik, całkowicie zapominając to co właśnie się wydarzyło -jeśli nie zdążymy na niego, nie będziesz mógł wystąpić w pokazach!

- No tak - rzekłem słysząc statek. Musieliśmy ruszać w dalszą podróż. Tylko właśnie był jeden mały, aczkolwiek pewnie dla Nell dość ważny problem - koleżanka nam się zubiła.
- A gdzie jest Nell?- spytałem ni z gruchy ni z pietruchy. - Przydałoby się ją najpierw odnaleźć bo wkurzy się jeżeli popłyniemy bez niej...
Cóz, nawet na pewno się wkurzy i wysadzi pół wyspy by wyładowwać emocje.