Gra Noire - "Trochę mroczniejsza przygoda z pazurem."

Dzień przygody był równie ponury jak całe życie Takumi. Jeszcze niedawno rozświetlane przez słońce niebo, zniknęło za ciemnymi chmurami. Spadające z nieba krople deszczu zdawały się czekać na rozpoczęcie burzy. Najpierw stopniowo, a potem coraz szybciej... czy tak miał przeżyć swój pierwszy prawdziwy dzień? Pierwszy od czasu, gdy wszystko się zmieniło. Wymazanie najpiękniejszych wspomnień pozbawiło go jakichkolwiek nadziei na lepszą przyszłość. Poczynania najbliższych utwierdziły go w przekonaniu, że najlepiej rzucić to wszystko w cholerę.
A decyzja o ucieczce od ojca była idealnym początkiem. Ecruteak w pewnym sensie zlało się z uczuciami siedemnastolatka, i próbowało podtrzymać go na duchu. Zalewany przez deszcz beton, ponure budynki, i odgłosy wydobywające się z stowarzyszenia dziewcząt Kimono... wszystko to wyglądało co najmniej dziwnie.
Niemniej nie przyszło mu się nad tym długo zastanawiać. Po co rozczulać się nad czymś, czego nie chciał pamiętać? Poza tym cholerny ojciec wciąż siedział mu na karku. W pewnym sensie, bo dalej nie pojął nieobecności syna. Znalazł sobie nowe zajęcie? Być może.
Ruiny Alph. Intuicja podpowiadała mu, że to tam powinien się udać. Droga 37, 36... skręcić w prawo do Violet City. Chyba to byłoby najodpowiedniejszym rozwiązanie? Przynajmniej według duchów przeszłości. Cienia. Potężnej istoty.

Takumi, musiał przyznać, czuł się bardziej żywy niż przez cały okres ostatnich dziesięciu lat. Cieszył się, że coś nie pozwoliło mu długo rozmyślać o ucieczce - pewnie wahałby się, gdyby był w pełni świadomy tego, co robi. A tak to było już za późno na jakieś wątpliwości. Dodatkowo, czym chłopak był pozytywnie zaskoczony, nie odczuwał on żadnego strachu, a jedynie wielkie podekscytowanie i... czy było to poczucie obowiązku spełnienia jakiegoś celu? Cóż, to drugie mogło wydawać się nawet i trochę podejrzane, gdyby to w tym momencie szatyna obchodziło. Ale, ponieważ miał ważniejsze sprawy na głowie i naglącą myśl, że musi udać się do Ruin, to, mówiąc prosto, miał to daleko gdzieś.
Deszcz był niewątpliwie wkurzający, ale chłopak nie mógł też zaprzeczyć, że poniekąd mu pomagał. Zimne krople pomagały mu się skupić i trochę uspokoić szybko bijące serce. A jak już ochłonął, to znacznie łatwiej było mu podjąć decyzję dotyczącą jego następnej destynacji. Chociaż, Cień w jego głowie sprawiał, że szatyn niemalże automatycznie zwrócił się w stronę Violet City. Można by nawet zaryzykować stwierdzenie, że nie było innego wyboru.
Takumi przyśpieszył tempa. Choć deszcz faktycznie na początku był trochę pomocny, to w miarę gdy stawał się bardziej intensywny, stawał się coraz to bardziej nieprzyjemny. I, prawdę mówiąc, szatyn nie chciał moknąć jeszcze bardziej niż musiał.

Sprawa z cieniem mogłaby uchodzić za oczywistą oczywistość. Problem tkwił w tym, że Takumi nie miał o tym zielonego pojęcia. Potężna istota pożerała najlepsze części jego duszy prowadząc do kompletnego wykończenia chłopaka. Z każdą kolejną chwilą przybierała na sile… Gwałtowne napady irytacji i złości to w wieku dojrzewania coś normalnego, owszem. Czy musiały być aż tak nasilone?
Cóż, póki co nie przyszło mu się o tym przekonać. Samotne podróżowanie było jedną z zalet rozpoczętej wędrówki. Jeśli nie posiadał zbyt głupich towarzyszów nie musiał także ryzykować ich… życia. Do czego był zdolny cień? Tego nie wiedział nikt. Rozwijająca się zaraza zdawała się pochłaniać go od środka. Stopniowo zwiększając swoją prędkość usiłowała uderzyć w jego najczulszy punkt.
I mimo tych całych mrocznych scenariuszów, które tworzone były tuż nad jego głową, nie przyszło mu się zatrzymać. Uderzające o miękki grunt krople deszczu zdawały się motywować do wypełnienia celu. Nawet dreptają ca u boku Zorua zdawała się to wszystko rozumieć.
Takumi nie widział żadnych pokemonów. Osiadająca na zielonej trawie rosa nie przyciągała żadnych robaczych typów. Jedynym zauważalnym stworkiem był przypominający wyglądem renifera pokemon. Czarne kółka znajdujące się w środku jego złotych rogów cichutko pobrzękiwały.
Czy zamierzał coś z nim zrobić? Sam pysk renifera był... dziwnie wygięty. Jeden z zębów wystawał zza ryjca. Dopiero, gdy się odwrócił można było zauważyć spływającą po jego nodze szkarłatną ciecz.

Gdy tylko Takumi zauważył rannego pokemona, poczuł tak mocną ciekawość, że na chwilę zdawała się ona przywrócić mu normalny tok myśli. Jednak był to moment na tyle ulotny, że chłopak nie był pewien, czy sobie go po prostu nie wyobraził. Mimo to, coś ciągnęło go ku dziwnemu pokemonowi-reniferowi, chciał koniecznie zobaczyć go z... bliżej. Nie sądził, że podejście blisko nieznanej mu istoty, o równie nieokreślonym charakterze byłoby mądrym pomysłem. Najlepiej się gdzieś na razie przyczaić, obserwować. Jak będzie miał pecha, to nawet nie będzie musiał zbliżać się do pokemona - on zbliży się do niego i może nawet z mało przyjaznymi zamiarami (No dobra Takumi, nie myśl już tak negatywnie, to tylko pokemon.).
Odwrócił się do Shion i przyłożył wskazujący palec do swoich ust w geście, który pokazywał jej, że teraz mają być cicho. Jednak na coś więcej niż ucieczkę przydało się ćwiczenie skradania nocą po domu - czyli te lanie, które za to dostawał było tego wartę. Chłopak zaczął powoli podchodzić do pokemona, unikając przy tym elementów podłoża, które po nastąpieniu na nie mogłyby wydać jakiś dobrze słyszalny odgłos. Kontynuował ostrożne podchodzenie do nieznanego pokemona, mimo głosu rozbrzmiewającego w jego głowie i mówiącego mu, żeby przestał tracić czas i zaczął znów kierować się w stronę jasno określonego celu.
Szczerze mówiąc głos ten był tak przekonujący, że chłopak się ledwo mu opierał.

• Hej, nie powiedziałaś jak wygląda sprawa z tym głosem. Mogę trochę nim kierować? A może to Twoja wola?
Pokemon odwrócił się, uniósł łeb poczynając poruszać nerwowo pyskiem. Gdyby nie krwawiąca noga mógłby uchodzić za całkowicie zdrowego stworka. Potężny, dostojny renifer usiłujący uciec z sideł w jakich uwięziła go natura. Natura, która opanowywała także Takumiego. Wydawało się, że łączyła ich swego rodzaju więź… Nie chodziło o uczucia. Nie było mowy o jakiejkolwiek przyjaźni, czy miłości od pierwszego wejrzenia. Po prostu pułapka w jaką się zaplątali była do siebie podobna. Wszechogarniający cień, i piękna, a jednak groźna natura...
- Stan? – ciszę przerwał głos wyciągniętego z poruszenia, pokemona. Poruszył się nieznacznie, aczkolwiek na tyle, by odsłonić swoją ranną nogę. Krew spływała na skąpaną w blasku księżyca, trawę. Hipnotyzujący widok zdawał się go wołać... Jednocześnie krzycząc, że jakakolwiek próba podejścia może zakończyć się niepowodzeniem.