Przygoda Wodniczka~

Bucky bez słów schował swojego poległego pokemona. Usta ściskały mu się z nerwów, nie mógł przełknąć swojej przegranej.
- Oszust! - krzyknął chłopiec - oszukiwałeś! Nie ma innego wytłumaczenia, ta twoja glizda nie mogła wygrać! - Głos mu drżał od nerwów, a w oczach dostrzegłeś łzy.
Takie zachowania było nie fair i czułeś jak coś się w tobie gotuję. Eusin wyczuł to u ciebie i automatycznie chwycił cię za ramię. Oni mieli broń i trzeba było zdać się na ich wyrok, nawet jeśli posłuchają płaczu dzieciaka.
- Och, zamknij się Bucky! - warknął jeden z facetów - zgodziliśmy się na tę walkę z szacunku do twojego ojca.
- Zresztą każdy widział, że był od ciebie lepszy - dodał drugi.
- I tak byśmy im to powiedzieli, niech wiedzą z jakim cholerstwem mają do czynienia - zakończył temat trzeci. Chłopiec tylko zagryzał wargi i z rykiem ruszył w kierunku jednego z domostw, słyszałeś jak przyrzekał wam zemstę.
Jednak zanim mężczyźni zaczęli swoją opowieść, wydarzyła się dwa wydarzenia jednocześnie.
Caterpii, który zaczął już odzyskiwać siły, szedł pośpiesznie z twojego ramienia. Nagle bez ostrzeżenie zaczął ponownie otaczać się siecią. W tym samym momencie z twojego bagażu wydobył się blask.
Owad przemienił się w Metapoda, zaś z jajka wykluł się Togepi.

Metapod nauczył się nowego ataku "Utwardzenie" (Harden).

W moich myślach krążyło wszystkie sto dwadzieścia cztery słowa, którymi byłem w stanie opisać swój zachwyt, podziw i dumę z tego co właśnie się u mnie stało. Mój Starter ewoluował a jajko, które dostałem na odchodnym od ojca (miał jakieś układy z profesorkiem z Johto) się wykluło. Wyciągnąłem maluszka i spojrzałem na niego po czym przytuliłem go a następnie Metapoda. To był nasz dzień. Gdyby nie to, że przed nami byli uzbrojeni ludzie to rozmarzałbym się dalej.
- No więc opowiadajcie - zwróciłem się w końcu w ich stronę.
_____________________________________________________________-
Nauczyłem ogepi Psychokinezy z TM'a, którego dostałem na począku gry.

- To długa historia - zaczął jeden z mężczyzn.
- Jednak nie ufamy wam na tyle by wpuścić was do domu, więc może usiądźcie na ziemi - zaproponował kolejny.
Eusin niezbyt chętnie, ale skorzystał z gościnnej propozycji.
- Historia nie byłaby pełna gdybyśmy nie powiedzieli o jej rodzinie.
- A raczej o plotkach - wtrącił jeden z nich.
Było to dość komiczny widoki, trzech rosłych mężczyzn drżało na samą myśl historii jaką właśnie mieli opowiedzieć, mimo tego każdy z nich coś dodawał lub wyjaśniał, czasem robiąc jeszcze większy bełkot.
- Bo widzicie nie wiele wiadomo o nich. Na nazwisko mają Flinston, ale nawet to nie jest pewne. Przyprowadzili się tutaj parę lat temu, nikt nie wie skąd pochodzili, ani dlaczego zamieszkali tutaj. Zawsze trzymali się na uboczu, z rzadka przychodzili do sklepu. Nie odwiedzali nikogo i nikt nie odziewał ich. Dlatego tyle różnych plotek powstało o nich. Jedna głosiła, że są niezwykle podobni do siebie, podobne twarze, oczy a nawet kolor włosów. Wiele mówiło, że są bliźniętami żyję w okrutnym grzechu. Ich córeczka, Andzia, była trochę dziwna i niedorozwinięta, mało kto ją widział, zawsze siedział w tamtej ponurej chacie. Wszyscy wiedzą co się stanie gdy brat zapłodni siostrę, wiec to może mieć sens... Inna plotka głosiła, że oddali duszę złu, potężnemu demonowi, którego sam Arceus wygnał. W nocy podobno słychać wrzaski, nawet dzikie pokemony boją się tam pałętać po zmroku. Ludzie mówili, że to krzyki ich torturowanej córki. Ten huragan co nawiedził nas parę tygodni temu zaatakował tylko ich dom. Ludzie mówili wtedy, że to kara za ich okrutne i bezbożne grzechy, jednak nikt nie może mieć pewności, niektórzy mówią, że był to sam demon, któremu oddali własne dziecko. Wiadomo tyle, że matka się załamała i wystarczy podejść do ich domu, by usłyszeć jej żałosne szlochanie. Gdy huragan zniknął sądziliśmy, że katastrofa ominęła nas, ale wtedy przyszła ta wiedźma. Płacząc, pewnie krzycząc imię swej właścicielki, zniszczyła całe miasto, by sprawdzić czy małej Andzi nie ma gdzieś choćby pod najmniejszym kamulcem. Mówię wam, to nie spotykana by taki pokemon, miał taką siłę, zresztą nie wiadomo skąd ona się tutaj wzięła. Nie występuje tutaj dziko ten gatunek, a jak mówiliśmy, właściciele nigdy nie opuszczali domu, ani nikt do nich nigdy nie przychodził. To wszystko co wiemy, a teraz opuście nasze miasteczko!

Historia wstrząsnęła mną nie na żarty i mimo iż był środek dnia to dreszczyk a raczej dreszcz przeszedł po całym mym ciele. Mimo to nie pozostawało nam nic więcej jak iść w owe miejsce i sprawdzić co tam się dzieje.
- Eusin, idź po Nell i Kirlię, opowiedz im o tym czego się dowiedzieliśmy.
Kiedy tylko Esuin odszedł zwróciłem się w stronę tubylców - powiecie mi jak tam dojść. Może uda mi się rozwiązać tą sprawę raz na zawsze - rzekłem po czym szybko przeskanowałem Togepi (nie musisz dawać skanu, robię to tylko tak by było xD).

Esuin wymamrotał pod nosem coś w stylu, że nie chce cie zostawiać samego, jednak dobrze wiedziałeś, że powód był zupełnie inny. Po tym czego się właśnie dowiedzieliście, chłopak nie miał zbytnio ochoty przebywać w towarzystwie "wiedźmy", a tym bardziej opowiedzieć o tym wszystkim wybuchowej Nell. Jednak w końcu ugryzł się w język i ruszył.
- Idź w kierunku swoich towarzyszy, dojdź do krawędzi góry, po prawej będzie ścieżka, trzy minuty i będziecie na miejscu - odparli mężczyźni, żegnając cię wzrokiem.
Rozumiejąc, że już więcej nic tutaj nie osiągniesz, ruszyłeś w kierunku swoich compadres.
Gdy dotarłeś na miejsce, pierwszą rzeczą jaką ujrzałeś była oburzona twarz blondyny.
- Chyba nie wierzysz w te bzdury? - warknęła do ciebie, gdy dostrzegła twoją personę.

Mina Nell świadczyła o tym, że Eusin jej o wszystkim powiedział. Czekały mnie trudne chwile...
- Jasne, że nie. Widać, ze ciemnogród i zaścianek ale mimo to zamierzam się przejść do tego domu - odpowiedziałem dziewczynie. W sumie to całkiem nieźle wybrnąłem z sytuacji - to może być ciekawe wydarzenie w naszej podróży. Poza tym widzisz co mam w ramionach? Poznaj ewolucję Caterpie - Metapoda i mojego malucha Togepi.

Togepi przywitał się swoim słodkim, piskliwym głosikiem, jednak większą uwagę przygarną Metapod. Pokemon zaczął świecić się, z wnętrza skorupy słuchać było jak coś próbuję się wydostać. Wkrótce waszym oczom ukazał się piękny motyl. Małe, jasnofioletowe ciałko unosiło się na delikatnych, białych skrzydłach. Stworek latał wokół was, wydając wysokie dźwięki ze szczęściach. Togepi który do tej pory siedział statycznie, zaczął podskakiwać by dosięgnąć swojego towarzysza.
- Niesamowite - skomentował Eusin - wiedziałem, że Caterpie szybko się przemieniają, ale to chyba rekord.
Jednak nawet ta niespodziewana zmiana nie poprawiła ponurej atmosfery.
Nell wybełkotała coś udając ekscytację i szczęście, lecz w głowie grasowało jej coś zgoła innego. Krilia, wystraszona przebiegiem ewolucji, schowała się za blondyną.

- Jej! - zdołałem tylko z siebie wydusić gdy ujrzałem swojego Metapoda ewolującego w Butterfree. Był w uroczej odmianie kolorystycznej charakterystycznej dla tych Wysp. Nie mogłem jednak radować się tym nazbyt długo bo musieliśmy ruszyć do chaty zanim się ściemni. Cofnąłem więc motylka i Togepi do Pokeballa po czym byłem już gotowy na spacerek.
- To co, idziemy? - spytałem towarzyszy bardziej retorycznie niż dla odpowiedzi, gdyż zaraz po tych słowach ruszyłem w kierunku wskazanym przez tubylców.

Nie dało się nie zauważyć jednego, im bliżej znajdowaliście się domu Flinstonów, tym Kirlia nie chętniej szła. W końcu gdy za rogiem widać było drewniany dach, pokemon stanął i nie dał się przekonać do dalszej drogi w tamtym kierunku.
Eusin miał już w zanadrzu komentarz na temat dlaczego Kirlia nie chce tam wracać, jednak morderczy wzrok blondyny skutecznie go powstrzymał.
- Biedactwo, pewnie dom kojarzy się jej z małą Andzią, na pewno nie chce widzieć pustych ścian... - oznajmiła dziewczyna, gładząc pokemona po główce.
- Ktoś będzie musiał tutaj z nią zostać - stwierdziła po chwili Nell.
Na odpowiedź usłyszałeś jak okularnik głośno przełyka ślinę.

Widząc reakcję Kirli musiałem podjąć jakąś decyzję. Czułem, ze jestem wodzem tej wyprawy więc musiałem wypełniać swoje obowiązki.
- Eusin, zostań z Kirlią, pilnuj tylko jej dobrze - rzekłem do chłopaka po czym pochwyciłem Nell za rękę i ruszyłem w stronę chaty.
- Trzymajmy się blisko siebie - powiedziałem dziewczynie po czym pociągnąłem za klamkę i zajrzałem do środka by sprawdzić co tam się znajduje.