Przygoda Wodniczka~

- Mam pewne przeczucie, że będzie czekała na nas przy porcie - rzekł z tajemniczą pewnością Eusin.
Nie wiedząc czemu, ale uwierzyłeś mu na słowo. W sposobie w jakim to powiedział było coś niezwykle przekonującego i nie zastanawiając się, ruszyliście pędem by zdążyć na statek.
Mimo szaleńczego biegu, okularnik czytał księgę jaką niedawno znaleźliście. Choć były to dwie skrajne czynności, nie sprawiały mu większego problemu, widocznie był to tego przyzwyczajony.
Kątem oka dostrzegłeś jak Eusin się nagle zatrzymał. Na twarzy miał wymalowane pierwotne przerażenie.
- "By stworzyć życie, trzeba najpierw oddać życie" - przeczytał z łamiącym się głosem - "Dokonać tego można dzięki Strażnikowi Oceanów. Odpowiednim rytuałem na jego cześć można przenieś dowolne tchnienie do dowolnych wytworzonych Soli, tym samym tworząc twór idealny. Należy nadmienić, iż Strażnik Oceanów lubuje się w młodych ciałach, a samo ciało pierwotne zniknie na zawsze w odmętach mrocznej wody."
Po przeczytaniu tajemniczej frazy okularnik potrzebował dobrej chwili by dojść do siebie.
- Czyli to co... widzieliśmy... to była Andzia... A raczej to co ci psychopaci z niej zostawili! - ponownie zapadła cisza, którą ponownie przerwał Eusin - Strażnik oceanów? Nie chodzi o tego legendarnego pokemona... jak mu tak było... Luigi?

- Lugia...Lugia jej było - rzekłem do mojego niedowidzącego nerdowskiego przyjeciela - skończmy już ten temat i do niego nie wracajmy. To było przerażające i nie zamierzam wnikać w to głębiej niż już to zrobiliśmy, zrozumiano?!
Tak, tak jak powiedziałem nie miałem zamiaru wnikać w te chore, czarnoksiężne tematy. Obejrzałem się za to za moim Butterfree by sprawdzić czy się gdzieś po drodze nie zgubił. Togepi miałem w ramionach więc byłem pewien, ze jest z nami.

- Dobrze - odparł urażonym tonem - w takim razie zostawię dla siebie, czemu Kirlia była taka silna - dokończył z wyraźną złośliwością.
Wyglądało na to, że bez Nell u boku wasza przyjaźń mogła się z łatwością rozsypać.
Sprawdzając stan swoich pokemonów, omal nie szedł na zawał. Ogromny strach dopadł cie gdy nie mogłeś dopatrzyć Butterfree. Na szczęście okazało się to być fałszywym alarmem. Motyl wciąż ciesząc się ze swojej nowej, skrzydlatej postaci, latał nisko nad kwiatami, zapylając je.
Gdy wszystko okazało się być w należytym porządku, ruszyliście dalej. Czas był ostatnią rzeczą jaką mieliście, a mieliście do nadrobienia praktycznie cały dzisiejszy dzień, a to wszystko przez jednego, płaczącego pokemona, po którym ślad nagle znikną, co w sumie taką złą rzeczą nie było.
Trudno powiedzieć ile trwał morderczy bieg, lecz śmiało można było rzecz, że zdecydowanie za dużo. Miasto, a w nim port, znajdowało się już na horyzoncie i właśnie wtedy ciało Eusina odmówiło współpracy.
Okularnik był cały blady i mokry od potu. Wyglądał tragicznie, jego usta były tak suche, że musiał językiem własny pot zlizywać.
- Nie mam siły, idź dalej sam! - rzekł, łamliwym głosem.
Dopiero gdy się sam zatrzymałeś, zrozumiałeś, że sam nie jesteś w o wiele lepszym stanie. Miasto znajdowało się już tak niedaleko, a czasu było coraz mniej.

Byłem zmęczony ale musiałem coś wymyślić. Niby jutro też był statek ale wolałem się już dzisiaj stąd zabrać.
- Butterfree chwyć mnie za plecy i zanieś nas do tego statku. W tym czasie Ty Togepi użyj Psychokinezy by unieść za nami Eusina - nakazałem Pokemonom. To była nasza ostatnia szansa. W każdym bądź razie dla mnie bo Eusin miał swojego Rhyhorna.

Butterfree podniósł cie ledwie kilka centymetrów nad ziemię, przelecieliście ze dwa metry, może mniej i pokemon upuścił cie porządnie zmachany, wygląda że dla niego byłeś za ciężki, okularnik nie miał nawet siły by nic powiedzieć. Togepi spróbował was przenieść swoim psychicznym atakiem, za pewne dałby rade podnieść jednego z was, ale nie obu na raz. Ty powoli łapałeś oddech, ale mimo to byłeś potwornie zmęczony, najchętniej poszedłbyś spać w tym momencie, ale takiej opcji nie było... znaczy była, ale głupio tak spać na środku drogi, jeszcze się ktoś potknie...

- Dobra Eusin, masz Rhyhorna, on Cię poniesie aż na statek. Jest do tego stworzony więc da radę - rzekłem do towarzysza. Bo skoro Togepi nie da unieść nas obydwu to da radę z jednym - Wracaj Butterfree. Togepi, powtórz manewr z Psychokinezą i zanieś siebie i mnie na statek, o tamten! - krzyknąłem wskazując palcem na widnokrąg w miejsce gdzie znajdował się nasz transport i nasza przyjaciółka Nell.

Eustin tylko przytaknął z miną ''też bym na to wpadł, ale za chwile'' i wypuścił swojego skalnego nosorożca. Togepi chyba uznała, że to świetna okazja by spróbować czegoś nowego i wskoczyła na plecy pokemona twojego okularnika. Jego pokemon ruszył z wręcz nadzwyczajną prędkością, no w każdym razie jak na tego poka, a wraz z nim także i Togepi. Przez chwilę sądziłeś, że zostaniesz sam, nie miałeś jednak siły zareagować. Twój pokemon jednak cie nie zostawił i użył ruchu którego użyć mu kazałeś, podniosłeś się i rozpocząłeś nad naturalny lot za soim przyjacielem i dwoma pokemonami w kierunku miasta. Zbliżaliście się szybko...
***
Pół godziny później wpadliście jak burza do portu, wasza przyjaciółka rozglądając się prawdopodobnie za wami wchodziła na trap statku, wygląda że zdążycie, ale Rhyhorn nie ma zamiaru już biec, a Togepi nikogo nieść. Pokemony same wskoczyły do balli, a kolega w okularach rozpoczął bieg na statek, ty poleciałeś zadem na beton.

Togepi świetnie się spisał i zasłużył na odpoczynek. W sumie ciekawe uczucie. Leciałem jak Supermen a po chwili leżałem na ziemi. Tyłek bolał ale nie mialem zamiaru się poddawać. Póki Nell stoi na pomoście nie mogą go złożyć więc resztkami sił ruszyłem pędem w kierunku statku. Nasz transport do wysp, które mają cywilizację a nie tylko kilka wiosek, park narodowy różowych Pokemonów jak Rhyhorn Eusina i port. I konkursy też mają. Musiałem się spiąć by tam dobiegnąć.

Eusin biegł ile sił w nogach, co nie było dla niego wcale takie łatwe. Swoją wagę miał, a kondycją najwyraźniej nie grzeszył. Z łatwością go wyprzedziłeś, i już miałeś wbiegać na pomost gdy usłyszałeś głos Nell.
- Togekiss! Psychokineza! - obejrzałeś się, a twój przyjaciel zaczął lewitować, i po chwili oboje byliście bezpieczni na statku. Pokemonowa wróżka przysiadła obok swojej trenerki. Byłeś dość zdziwiony. Przynajmniej teraz wiesz, że jednak posiada jakieś stworki.
- Dzięki ci.. Nell.. - wysapał okularnik. Blondynka schowała Togekiss do pokeballa.
- Nie masz za co. - podziękowała. - Przypomnij mi Fer, gdzie my mieliśmy płynąć? - zapytała nagle.

Dodałem Ci przewodnik po wyspach w pierwszym poście.
_________________________________________
Nell miała całkiem fajnego Pokemona. Była to dorosła forma mojego Togepi. Chciałem takiego mieć. Odetchnąłem po wejściu w bezpieczne miejsce na statku: tak jak po położeniu się na jakimś leżaku.
- Płyniemy na Sunburst. Wiecie, jest tam wioska, w której wytwarzają cudeńka ze szkła - rzekłem do towarzyszy po czym dodałem - no i jest tam Kontest, w którym zamierzam wziąść udział. A tak bardziej przyszłościowo rzecz ujmując to potrzebujemy Pokemonów, które potrafią pływać.