Światełko w tunelu

Kombinacja była bardzo skuteczna, dlatego nie powinieneś martwić się pokazem, ktory miał nadejść dopiero na dzień drugi. Co prawda, powoli się ściemniało i należało ruszać do Centrum Pokemon, ale to był jedynie twój wybór. Mogleś roównie dobrze nocowac pod gołym niebiem i nic złego by ci się nie stało. Twoje pokemony były dniem wycieńczone i same schowały się do swoich pokeballi, by po prostu odpocząć. Musiały. Musiały być wypoczęte i dobrze przygotowane.
------------------------------------
+1 dla Rattata

Wolałem warunki mieszkalne od każdego biwaku. Idąc do Centrum zastanawiałem się gdzie wcięło moich towarzyszy. Powinienem do nich zadzwonić gdy tylko znajdę się w PC. Fajniej by było podróżować razem. Zawsze to raźniej. Całkiem możliwe, zę są na mnie śmiertelnie obrażeni, ale to ich wina. Nie dotarli na czas na statek.
Gdy już dotrę do Centrum będę musiał oddać swoje stworki do leczenia a sam coś zjem.

Miałeś szczęście. Już po chwili nadbiegali w twoją stronę, wymachując rękoma. Patrząc na ich miny, bez żadnych sprzeczności, mogłeś stwierdzić, że są obrażeni. Cóż, kto by się nie zdziwił, gdyby byli wobec ciebie potulni, jak misiaczki?
- Jak mogłeś nas tak opuścić! - narzekali. Najbardziej wkurzona była twoja towarzyszka... Jej twarz była cała czerwona. Ze złości? Prawdopodobnie. Kiedy dotarliście do Centrum, oddałeś swoje stworki do leczenia.
- Musisz poczekać godzinkę - poinformowała siostra Joy zapraszając was do stołu. - Kelner może wam coś dać za jedyne 20$.

- Ej, to was nie było przed statkiem. Nie mogłem przecież opuścić rejsu - rzekłem do Nell po czym uścisnąłem swoich przyjaciół, którzy byli swoimi całkowitymi przeciwieństwami. Następnie poszliśmy wyleczyć Pokemony a potem w jadalni opowiedziałem im jak walczyłem z tutejszą liderką, która jest jednocześnie koordynatorką.
- Może w zamian za wasze spóźnienie postawicie mi kolację? - rzekłem z chytrym uśmieszkiem po czym szybko dodałem - a jak wasze plany trenerskie? Jak wam idzie?

- Oj, daj spokój, Fer! - krzyknęła zdenerwowana Nell, jednak odwzajemniła uścisk, który postanowieś im podarować. Mimo, że czasem się kłóciliście to zawsze godziliście się i ponownie stawaliście się najlepszymi przyjaciółmi.
- TO MUSIAŁA BYĆ EMOCJONUJĄCA WALKA! - wydarł się na cały twarzostan(nie pytaj) twój towarzysz.
- Na pewno! ALE WYGRAŁEŚ! - wydarła się dziewczyna. - A z tą kolacją to nie wiem... Złożę się z tym anstainem po 10$ - rzekła i zapłacili za wszystkich. Drogo, prawda? W każdym bądź razie dobrze się bawiliście - zjedliście wszystko i otrzymałes swoje pokemony.

Po wzięciu swoich Pokemonów udałem się na piętro by się przespać. Jutro znów musiałem trenować. To był ostatni dzień przed Konkursem i musieliśmy dopracować jakieś bitewne kombinacje. Butterfree miał w swoim arsenale kilka dobrych ataków. Może nie były silne, ale mądrze użyte mogły spowodować duże szkody w szeregach wroga. Miałem nadzieję, ze nie będę musiał użyć Laprasa, ale z nią też poćwiczę. Przezorny zawsze ubezpieczony.

Twój pokój był dość dobry i wygodny. Kiedy tylko otworzyłeś małe, drewniane drzwi, ujrzałeś beżową ścianę, na której zostały powieszone obrazy z namalowanymi pokemonami. Wyglądało to dość fajnie, jednak nie to było najważniejsze. Potem zobaczyłeś wielkie, wodne łóżko i kilka regałów z książkami. Na twoją twarz pchał się uśmiech, którego po prostu nie mogłeś powstrzymać.

Ruszyłem szybko do łazienki by się raz dwa umyć. Następnie wskakuje w to piękne, idealnie wyważone łóżko i po wypuszczeniu moich stworków układam się spać. (Jeżeli Lapras jest za duży do tego pokoju to musi zostać w Pokeballu). Musiałem jutro rano wstać, no może nie całkiem rano, ale na tyle rano by na spokojnie zjeść śniadanie i poćwiczyć walki. Moi przyjaciele na pewno mi pomogą razem ze swoimi stworkami osiągnąć pożądane rezultaty.

No to umyłeś się, wskoczyłes w łóżko i zasnąłeś. Lapras się zmieścił choć gniótł ci palce i nogi. Byłeś gotów, by wyruszyć dalej, ale... no właśnie. Zawsze jest jakieś "ale". Za oknem zobaczyłeś grzmoty i inne tego typu rzeczy.

Wstałem z łózka i wykonałem poranną toaletę. Następnie zawróciłem swoje stworki do balli i zeszliśmy na dół na śniadanie by spotkać się z moimi towarzyszami. Wpadło mi do głowy, ze moglibyśmy potrenować w gymie gdyby tylko liderka się zgodziła. Tak więc jak tylko zjemy udam się do teletransmitera i zadzwonię do niej. Może jeszcze o mnie nie zapomniała i pozwoli wpaść do siebie.