Światełko Nadziei

Gdzieś.. Głęboko w czarnym lesie, gdzie nigdy nie widać było promyka światła, pojawiło się miejsce. Wielkie wzgórze. Stanęła na nim władczyni tegoż to miejsca. Przybrana w czarny płaszcz, sięgający do samej ziemi. Czarne buty sięgające powyżej kolan, skórzane rękawiczki bez palców. Kaptur spadł z jej głowy, ukazując niezwykłej urody twarz, a w tym przenikliwe niebieskie paczałki, które jakby nie patrzeć były duże! Kruczoczarne włosy, powiewały na wietrze. Uniosła ona ręce, a gdzieś.. Na niebie ukazała się dziura w chmurach, przepuszczająca światło, które padało wprost na szczyt wzniesienia.
- Słuchajcie! Las jest ciemny, jednak to.. To jest światełko nadziei! Przychodźcie tu. Proście o nadzieję. - w tym wypadku chodziło bardziej o dziesiątkę pokemonów, jakie chcecie zdobyć najbardziej. Haczyk był jeden. Ma być z waszego regionu, najlepiej.
- Wasze błagania zostaną wysłuchane. Na pewno! Każdego miesiąca przychodźcie i błagajcie. O to samo, a nawet o coś całkiem innego. - skończyła władczyni. Opuściwszy już dawno swoje ręce, zeskoczyła z góry, która nie była wcale mała.
Lądując na Cienistym Pokemonie przypominającym Lugię, odleciała do swojego pałacu.