Podróż Catherine

- I kto to mówi ? Ty chciałaś mi ukraść pokemona tylko dlatego, że według ciebie niby się nie nadaję do tego.. A sama lepsza nie jesteś, skoro nauczyciel nie chciał ci przyznać racji.. W tej chwili zwolniła chwyt i zaczęła zbierać rzeczy - Jak można być tak podłym.. Nie powinnaś próbować kogoś zmusić do oddania ci pokemona.. To styl zachowania, jaki akceptuje tylko Team Rocket. Mówiła to wszystko z kamienną twarzą, chociaż część osób mogłoby powiedzieć, że chciałaby płakać. Gdy tylko pozbierała rzeczy to od razu wolałaby sobie iść z tego miejsca, jednak woli poczekać na twoją reakcję.

*jako iż Aipom stoczyła niepełną walkę zasługuję na przynajmniej 1 lvl XDDD*
- Ja… wybacz. Mam pewne problemy, których nie potrafię wytłumaczyć – powiedziałam rozchylając kąciki swoich ust. Zespołem Rocket się brzydziła i nigdy nie chciała być taka jak oni. – Naprawdę przepraszam. Po prostu bardzo chciałam tego Buizela… Wymieniłabym się z tobą, ale widzę, że nie zamierzasz. Cóż, nici z naszej przyjaźni… Jesteśmy kwita. Nara – odeszłam.

*Nie, nie zasługuje.. Walka musi być dokończona, żeby uzyskał*
Tia, chociaż przez to, co chciała zrobić bardzo by się do nich zbliżyła.. Chcieć ukraść komuś pokemona, bo "nie pasuje do niego" to było nie tylko nieuczciwe, ale też podłe.. Szczególnie oceniając to, czy pokemon pasuje do trenera po tak krótkim przebywaniu razem. Ale dziewczyna nic sobie nie zrobiła z twojego odejścia,przecież i tak nie wyglądało, jakby się udało wam zaprzyjaźnić. Dziewczyna sobie poszła w niezbyt określonym kierunku. Nie wyglądało, jakbyście mogły się jeszcze spotkać. Jednak po całym tym wydarzeniu sporo osób wolało cię omijać (znaczy się ci, co całe zajście widziało).

- Co się gapicie?! – wrzasnęłam do małej grupy osób, które postanowiły zostać na Sali. Nie mogłam uwierzyć, że dałam się ponieść… temu wszystkiemu! Nie zamierzałam zabrać jej pokemonów. Ta dziewczyna była po prostu głupia. Buizel się u niej marnował. Ja jednak nie zamierzałam się tym dłużej przejmować. W końcu zamierzałam zostać najlepszą trenerką świata. Nie było w tym żadnego problemu!
Opuściłam pomieszczenie uprzednio puszczając im(wszystkim obecnym) pewne siebie spojrzenie. Następnie poszłam do Centrum Pokemon, gdzie wyleczyłam swoje pokemony. Jeśli mi się udało opuściłam pomieszczenie i ruszyłam do najbliższej drogi. Nie miałam, co w tym miasteczku robić.

Jednak pomimo twojej "pewności siebie" (a raczej głupoty) i tak na każdym kroku towarzyszyły ci oczy ludzi w mieście. Plotki szybko się rozeszły, nawet siostra Joy z Audnoa niechętnie ci pomogła, najwidoczniej nawet ona o tym usłyszała.. Masz szczęście, że nie ma sali w tym mieście, bo jeżeli chciałabyś stoczyć tam pojedynek, to lider sali pewnie nie miałby dla ciebie litości, po prostu wgniótłby cię w ziemię razem z tymi twoimi marzeniami.. Jednak teraz pozostaje pytanie, w jakim kierunku się udajesz.. Możesz iśćna północ do Floarama City, na wschód przez jaskinię do Oreburgh City.

Do Oreburg. Najlepsze rozwiązanie… Nie zamierzałam dłużej siedzieć w tej zapchlonej budzie. Pomijając fakt, że była najbardziej rozbudowanym miastem w całym Sinnoh… cóż, mogły tam mieszkać Houndoomy. Postanowiłam zabić wszystkich, którzy staną na mojej drodze. Nie zamierzałam się z nikim zaprzyjaźniać. Wystarczyło wygrać z bratem i cel skończony! Miałam jednak przed sobą kilkadziesiąt tysięcy lat.
- Aipom, ludzie nas nienawidzą – powiedziałam do swojego pokemona. – Ale my się nie damy. Kiedy tylko dotrzemy do Oreburgh wreszcie potrenujemy i złapiemy jakiegoś pokemona. O ile dobrze wiem tamtejszy lider Sali posiada ich trzy, więc musimy pokazać się z taką liczbą. Szkoda, że nie mamy nikogo w boksie – mówiłam do pokemona w czasie wędrówki do Oreburgh. Gdybym tylko tam dotarła poszłabym do najbliższego pola treningowego i zagadnęła jakiegoś trenera.

Co do boxa.. Chyba tylko w taki sposób możliwe byłoby wprowadzenie Amaury z adopcji, więc chyba tylko to pozostaje, jak jeszcze jakiegoś masz to przypomnij, jednak powracając do gry to nie udało ci się dojść do miasta tak szybko, ponieważ najpierw musisz przebyć jaskinię, a jak wiadomo w jaskiniach jest pełno nietoperzy, które tylko czekają na niczego nie spodziewających się trenerów. Nikogo oprócz ciebie tam nie było, więcZubat i Psyduck cię zaatakowały. Wszystkiemu przypatrywał się Geodue udający kamień.

- Aaaa! – wrzasnęłam przerażona. Natychmiast wypuściłem dwa posiadane pokemony wymachując rękoma jak szalona. – Albo się odwalicie albo zginiecie! – dodałam niemal natychmiast. Głos mi drżał; zresztą… jak całe ciało. – Yy, Aipom, użyj Kuli Cienia w Psyducka, a ty Shinx Piorun w Zubata! Jeśli się mnie posłuchasz już nigdy nie będziesz otrzymywał rozkazów! Ratuj swoją trenerkę!

//a, muszę trochę ponarzekać bo nie trzymasz się opisu jej charakteru //
Tym razem poszło trochę lepiej, ponieważ shinx zaczął atakować psyducka szybko odbierając mu sporo punktów życia, jednak atak Aipom nie trafił i Zubat uderzył w nią ultradźwiękiem
Zubat 100%
Psyduck 70%
VS
Shinx 100%
Aipom 100% - conf.

„jest emocjonalna”

- O nie! Tym razem wam się nie uda! – wrzasnęłam do swoich przeciwników. Postanowiłam nie kombinować z atakami swoich stworków. Po co? Widziałam, że przeciwnicy są zdeterminowani i gotowi do walki, co wcale nie znaczyło, że byłam gorsza. – Aipom, wyceluj kulę cienia w stronę Psyducka po piorunie wykonanym przez Shinxa. Na razie zostawcie Zubata w spokoju! Gdyby atakował unikajcie jego ataków!