Wilk, którego kochały pioruny

Pokemon zaćwierkał głośno, po czym uderzył głową o biało-czerwoną kulkę. Pokręcił się trochę, po czym zdobyłeś swojego czwartego pokemona(Skan masz już w karcie widzę, to ten pok, którego z Safari masz).
Pokedex powiedział ci: Fletchling urodził się w Regionie Unova. Żyło mu się dobrze - miał swoje stado, rodzinę, przyjaciół. Jednak pewnego, mrocznego dnia napadli na nich złodzieje pokemonów. Zaczęli łapać każdego z nich, nikt nie zdołał uciec. Zapakowano ich na statek jadący do Hoenn. Kiedy zobaczyli, że pokemon ma chorą nóżkę, którą złamał kiedy go zamykano, wyrzucili go. Ten jakoś sobie poradził - doleciał aż do Johto, gdzie go wyleczono. Siostra Joy chciała wysłać go do dawnego regionu, jednak ten szybko czmychnął i zatrzymał się w Kanto, z Pidgeyami. Został złapany przez Marcusa w Pewter City. Bardzo lubi swojego trenera i sam prosił o wstąpienie do drużyny.
Robiło się już ciemno. Przydałoby się wracać - nie wiadomo jakie pokemony latają po lesie o tak późnej porze. Na pewno jakieś niebezpieczne - nie takie, jak ten miły i słodziutki Fletchling, którego przed chwilą złapałeś.
- Chodźmy - powiedział chłopak i poszliście do Centrum Pokemon.

- To, co jutro o osiemnastej na pokazach? - zapytałem już w Centrum Pokemon, po czym zapłaciłem za pokój i czekałem na komentarz Joy. Następnie pożegnałem się z okularnikiem i ruszyłem do pomieszczenia, które mi przydzielono. Byłem tym dniem bardzo zmęczony i jedyne na co teraz miałem ochotę to ciepła herbata, łóżko i... Och. Musiałem nakarmić swoje pokemony. Dokupuje 2kg karmy, płacę i idę do pokoju

- Dobra - odparł chłopak. Siostra Joy zaprowadziła cię do twojego pokoju, dała karmę dla twoich pokemonów i odeszła. Chyba zapomniała, że musisz zapłacić... Po nakarmieniu swoich pokemonów zaparzyłeś sobie herbatkę i ją wypiłeś. Zaczął padać deszcz, niebo pociemniało i rozpętała się burza. Telewizory zostały wyłączone - nie chcieli, żeby coś się stało, więc... Nic innego nie mogłeś zrobić. Umyłeś się, włożyłeś piżamę i położyłeś się do łóżka. Było ono tak wielkie, że Espeon usadowiła się na wygodnej poduszce, Cubone rzucił gdzieś w środek, Poliwag obok niego, a Flecthling bliżej twojej głowy. Wszystkim było wygodnie.

Poszedłem do łazienki, w której umyłem perliste zęby, a następnie wróciłem do swoich pokemonów. Nałożyłem do misek trochę karmy - to powinno ich obudzić chyba, że mieli bardzo głęboki sen. Wyciągnąłem jeden z swoich połyskujących w świetle słońca noży. Od dziecka uwielbiałem nimi rzucać, trenowałem to dzień w dzień. Zawsze trafiałem, zawsze trafiam, zawsze trafiać będę. Byłem perfekcyjny. Najlepszy. Co z tego, że byłem strasznie narcystyczny. Po prostu taki się urodziłem.
Otrząsnąłem się, schowałem noże i, gdy pokemony się najadły, wyszedłem się przejść, potrenować na jakimś pokemonie. W końcu dzisiaj będą kolejne pokazy.

Twoje pokemony obudziły się już wtedy, gdy nałożyłeś im karmy. Cała czwórka rzuciła się na nią i łakomie zaczęła spożywać. Kiedy sobie już porzucałeś i przygotowałeś do wyjścia, poszliście na zewnątrz. Słońce padało na wasze twarze, nie było ani śladu wczorajszego deszczu. Na tablicy z nazwą miasta zauważyłeś, że jest już godzina piętnasta... Uch. Dobrze się wam pospało.

Coś innego zaczęło mnie zastanawiać. W ogóle o tym zapomniałem - moja klątwa... Jak to możliwe, że wczoraj nie przywołałem piorunów? Przecież Centrum Pokemon powinno już płonąć... Muszę się dowiedzieć co jest nie tak. Była burza i to ostra, a klątwa w ogóle się nie odezwała... Czyżby zniknęła? Nie. To niemożliwe. Utrzymywała się przez całe życie i miałaby tak szybko się rozpłynąć? Zbyt proste. Zbyt niemożliwe.
Moje przemyślenia przerwał widok tablicy i godziny piętnastej! Niedługo ten cały turniej, a ja muszę wypróbować nowy atak Poliwaga. Bąbelki mogą być wykorzystane w bardzo ładny sposób. Idę w to samo miejsce, w które zaprowadził mnie okularnik. Tam będę mógł w spokoju potrenować.

Ruszyłeś, więc przez zalane słońcem polany. Wokół tańcowały rozpromienione pokemony, Espeon rzucała im krótkie, błagalne spojrzenia. Ona chyba naprawdę wyrosła z dawnych zabaw... Jako Eevee była bardzo pogodnym stworkiem, a teraz stała się poważnym kotem, który by tylko spał. Kiedy dotarłeś na miejsce zauważyłeś wczorajszą radość. Przewyższała ona to co zobaczyłeś w innych miejscach. Espeon spojrzała się na ciebie i ustawiła na brzegu rzeki. Naprężyła się gotowa do wykonania ataku.

Wypuściłem, więc drugiego pokemona potrzebnego do wykonania kombinacji.
- Poliwag, zanurkuj do wody i używaj wodnego sportu tworząc tą ładną symfonię i przy okazji oślepiając przeciwników. Espeon, ty w tym czasie twórz wodne słupy i przeskakuj z jednego na drugi. Gdy będziesz blisko drugiego brzegu to użyj pożeracza snów. Poliwag, ty wypełnij wielki cień Espeon bąbelkami co będzie jeszcze ładniejsze niż ta poprzednia taktyka, gdy jeszcze nie posiadałeś tego ataku. Wtedy przeciwnik powinien się przestraszyć i wpaść do wody. Kiedy ta chwila nastąpi, jak najszybciej uciekajcie do mnie i ty Espeon szybko wyczaruj wir wodny za pomocą psychokinezy, a ty Poliwag dodaj do tego bąbelki, by przeciwnicy nie mieli jak się wydostać, a to upiększy nasz wir.

Wszystkie kombinacje wyszły wam wspaniale. Oba pokemony były zadowolone z efektu i nawet Espeon przybiła ''ogon'' Poliwagowi. Trenowaliście to tak z dwie godziny i w końcu się ściemniło. Ale na szczęście wszystko było perfekcyjnie opanowane i mogliście ruszać. Twoje pokemony złapały cię za nogawki i zmusiły do pójścia na plac. Plac był blisko, więc raczej nie było możliwości byś się spóźnił chyba, że coś cię po drodze spotka.

Idziemy na plac. Tam czekaliśmy aż pojawi się reszta i będziemy mogli zacząć pokazy. Byłem tym wszystkim podekscytowany - musiałem pokonać tego głupka i pokazać organizatorowi, że trener może wygrać w turnieju dla koordynatorów. A przynajmniej chciałem dotrzeć do drugiej rundy, bo nie będzie jakiegoś wielkiego wstydu jeśli wtedy przegram. Podobno ci wszyscy zawodnicy startowali w przynajmniej trzech pokazach, a ja w ani jednym, więc...