Wilk, którego kochały pioruny

Przybyła policja i pogotowie. Poczęli pomagać rannym osobom, a ty siedziałeś i wszystko obserwowałeś. Ktoś do ciebie podbiegł, był to tęgi mężczyzna o niebieskim kolorze oczu. Rzucił ci krótkie, pogardliwe spojrzenie.
- Po co ci ten nóż? - spytał.

Nie odpowiedziałem. Nie miałem siły. To mogło wydawać się bardzo podejrzanie, jednak w tamtej chwili mnie to nie obchodziło. Po prostu siedziałem i wpatrywał emsię w dziurę w ścianie. Tylu rannych - a ja nic nie zrobiłem. Dodatkowo zraniłem człowieka - ale musiałem. Po prostu musiałem to zrobić. Ale dlaczego? Przecież równie dobrze mogłem uniknąć ataku i uciec? Nie musiałem zadawać ciosu w brzuch. Zamknąłem oczy. Myślałem sobie o świecie, który nadejdzie. O lepszym świecie...

Zacząłeś swoje nudne przemyślenia. Ale miałeś powody. Takie traumy zostają czasem do końca życia. A ty byłeś jedynym ocalałym. Mogłeś być jedynym podejrzanym. Jak to się stało? Ktoś skuł cię kajdanami i zabrał na komisariat policji. Tam czekało cię przesłuchanie - to najgorsze, bo co miałeś powieidzieć? Nie wiedziałeś.
- Co tam robiłeś? Dlaczego nie oberwałeś?

Za krótki post dałeś, mistrzu
______________________________________________________
Cała ta sytuacja była dziwna. Nie miałem ochoty na rozmowy z głupimi sierżantkami, które chciały coś ode mnie wyciągnąć. I tak nie dałbym odpowiedzi. Więc po rpostu milczałem i wpatrywałem się tępo w blat stołu. Zastanawiałem się nad tą całą sytuacją. Wszystko zrobiło się bardzo dziwne i trzeba było uważać. Tamci mogli mnie znaleźć i po prostu zabić. Za to co zrobiłem.
Tamten człowiek mógł się wykrwawić. Przez ciebie - powiedziała moja podświadomość. Kręciłem się w tę i we w tę

Zachowywałeś się jak wariat. I tak patrzyły się na ciebie osoby przebywające w tym pomieszczeniu. Miałeś być tak postrzegany? Twoje nieszczęście. Ty się tak zachowywałeś i nic nie mogłeś na to poradzić. Czułeś, że niszczy się twoja psychika. Przecież prawie zabiłeś człowieka. Kto byłby na tyle wytrzymały psychicznie, żeby w ogóle go to nie ruszyło? Nikt.
- Usiądź. Uspokój się - na stole pojawiła się kawa.

- Spadaj - odpowiedziałem marudnym tonem, po czym parsknąłem śmiechem. - Nikt nie będzie mi mówił co mam robić, a wy poiwnnyście o tym wiedzieć - następna czynność zaskoczyła nawet mnie samego. Wylałem gorącą kawę i herbatę na twarze dwoch z policjantek, po czym wyskoczyłem przez okno na dach. Pokazałem im jeszcze ''fucka'' i uciełem jak najdalej przed siebie.