Polowanie Lugii

Ball zapadł się w piasek a stworki uciekły na widok człowieka...

No nic.. Mówi się trudno, gdy ma się pecha i idzie się dalej szukając czego się da. Szłam więc przed siebie, nie zbyt zbliżając się do burzy.. I szukałam pokemonów. W sumie.. Co innego niby mam szukać?

Burza w pewnym momencie ustała a Ty weszłaś do kamiennego ogrodu. Wszędzie róże pustyni i inne taki. Po środku nich bawiło się kilka Pokemonów, których obecnie nie mogłaś zidentyfikować.

Postanowiłam podejść trochę bliżej. Nie chciałam ich wystraszyć, dlatego wykorzystałam swoją umiejętność skradania się by bezszelestnie się do nich zbliżyć.. Przynajmniej na taką odległość by móc stwierdzić jaki to był gatunek.

Bawiło się tam całe stado małych niebieskich słoników.

Postanowiłam więc, rzucić im przynętę, a następnie rzuciłam pokeball. Gdyby jakieś z nich postanowiło uciekać, mówię Sneaselowi, żeby postarał się "przyczepić" do jednego z nich i śledzić. Tylko nie tak dosłownie przyczepić, tylko tak w ramach śledzenia.

Stworki nie zwiały a Pokeball nie złapał też żadnego.

Dobrze wiedzieć, że nie uciekają. Może przynajmniej uda się jakiegoś złapać za, którymś tam razem. Na wszelki wypadek rzucam im jeszcze przynętę, po czym tego, który zaczął się zajadać biorę na celownik i rzucam w niego Safariballem.

Balle: 12

Znowu wyszedł z balla ale też i nie uciekł.

Cóż.. Skoro ten słonik nie ucieka.. Ani też, nie chce się po dobroci złapać.. Rzucam większy stos przynęt. A niech się opychają! W końcu.. Albo raczej kiedyś.. Z pełnymi brzuchami zasną. A jeśli nie.. Wyłączmy trym incognito, pójdę w kierunku tegoż to słonika i jakoś postaram się go złapać. Ucieknie czy nie. Zawsze mogę spotkać i złapać inne pokemony.