Gra Lizzy

Na twarzy młodego mężczyzny pojawił się równie seksowny, co niebezpieczny uśmiech. Przeładował karabin, który nagle znalazł się w jego dłoniach i wymierzył prosto w ciebie. Nie wahał się nawet chwili, strzelił... w kolejnej chwili znalazłaś się na ziemi. Zdawało się, że nie czujesz nic jednak kiedy sobie to uzmysłowiłaś, zdałaś sobie sprawę, że to ból z jakim musiałaś się zmierzyć był tak uciążliwy, że mózg go zablokował. Drętwiałaś, choć nawet nie mogłaś się ruszyć i zdawało się, jakby owe okropne uczucie rozlewało się po całym ciele z miejsca, w które cię trawił. Z twojego gardła wydarł się rozpaczliwy krzyk osoby wręcz błagającej o śmierć. Lecz kiedy owy ból i odrętwienie dosięgło buzi i nie mogłaś dalej krzyczeć... jeszcze tylko sekund i niebo, świat przestały dla ciebie istnieć. W końcu zemdlałaś.

Kiedy ponownie twoje zmysły zaczęły odbierać to, co się w okół ciebie działo, to co miały ci do przekazania nie napawało optymizmem. Po pierwsze, czułaś niejasno, że jakoś dziwnie siedzisz... w dziwnej pozycji, nienaturalnej a jednak nie do końca niewygodnej. Odpłynęłaś znów.

Za drugim razem otworzyłaś szeroko oczy, nim cokolwiek innego zaczęło do ciebie docierać. Okazało się, że leżysz znów w pozycji bardzo podobnej i teraz zdecydowanie wiesz, że jest coś nie tak. Tym bardziej, że oczom twoim ukazuje się olbrzymie z tej perspektywy oparcie fotela na którym najwyraźniej leżysz... pięć centymetrów przed twoimi oczami. Dużo dźwięków, niby nieznaczących dobiega twoich uszu. To jakieś szuranie za oknem, to przelatująca w pobliżu mucha... do nozdrzy nie dobiega jednak zupełnie nic, jakbyś była pozbawiona zmysłu węchu.

Pisze z fona jak będą błędy to poprawie jutro na kompie. Czekan na odpis XD daj mje coś rhomanticznego z tym typem....
-- --------------------

Niezbyt wiedziałam co się dzieje. Ostatnie co pamietalam to ten cholernie seksownny uśmiech i zabójczy ból. Potem obudzilam się w dziwnym miejscu w jeszcze dziwniejszej pozycji. Postrzelili mnie? Mimowolnie wydałam z siebie jęk, usiłując się ruszyć. Mięśnie jednak miałam całkiem zdretwiałe. Poruszyłam głową w poszukiwaniu wskazówki gdzie mogę być... Martwiłam się o Pokemony i o siebie...

Dokładnie, gdzie mogłaś być? Na to pytanie będziesz teraz szukała odpowiedzi... choć może nie tak długo? Odwróciłaś głowę i rozejrzałaś się, jak zostało już ustalone, leżałaś na fotelu i twój punkt widzenia był jak przystało na ten mebel dosyć nisko. Pokój bardzo przestronny, jedna ze ścian oszklona. Na zewnątrz było ciemno, widziałaś jednak w oddali światła miasta... dzieliła cię od nich woda, co uzmysłowiłaś sobie dopiero po chwili. Pomieszczenie było rozjaśnione, gdyż przy ścianach wisiały elegancko zdobione kinkiety... Kilka obrazów różnej wielkości. Nie mogłaś znać się na sztuce (choć może się mylę?) jednak jeden był nawet dość rozpoznawalny. W roku stała zaś kolumienka malowaną, porcelanową wazą. Fotele i sofa wyłożone były skórą, jednak ten na którym leżałaś był przykryty dodatkowo puszystym materiałem. Telewizor był tak płaski, że zdawał się wisieć na ścianie jak plakat, przez co z początku go nie zauważyłaś. Jeszcze kilka luksusowych sprzętów i przeczucie, że to wszystko za cierpienie pokemonów. Usłyszałaś otwieranie drzwi i kroki, jednak oparcie fotela zasłaniało ci widok.

Zamknęłam i otworzyłam oczy jeszcze raz. Cholera jasna, gdzie ja jestem? Plazma, fotel, porcelana. Dżizys... Serce waliło mi jak oszalałe, wyrywało się z piersi jak dziki ptak z klatki. Przeklnęłam pod nosem i ponownie rozejrzałam się po pokoju, szukając potencjalnej drogi ucieczki, jednak większość obrazu, jaki miałam przed oczami, to ten cholerny fotel! Gdzie jest Spirit? A Litleo? I co tam robiły te Pokemony? Niech. To. Szlag. Podsumujmy sprawy. Zabrali mi Pokemony, uwięzili mnie w jakimś domiszczu... I co chcą ze mną zrobić?! NO CHOLERA,GDZIE SĄ MOJE POKEMONY!?

Zacznijmy może od tego, że próbując przekląć pod nosem z twojej buzi wyrwał się jedynie cichy pisk. Jak planowałaś, rozejrzałaś się jeszcze raz i twoim oczom rzucił się jeszcze dywan se skóry Ursaringa.... choć samego pokemona mogłaś nie rozpoznać. Kroki przyspieszyły i nim twoim oczom ukazał się ich właściciel, mogłaś być już pewna że nie są to kroki człowieka dorosłego. Zostałaś pochwycona pod łapy i podniesiona na wysokość twarzy... na oko dziesięcioletniej dziewczynki. Trzymała cię tak przez chwilę, a na jej twarzy pojawił się uśmiech ukazujący brak dolnej jedynki. Z twarzy była nawet słodka, pulchna o czarnych skośnych oczkach i tego samego koloru włosach zaplecionych w warkoczyki. Za nią do pomieszczenia wszedł ktoś jeszcze... mężczyznę podejrzanego o całe zamieszanie. Położył dziecku dłoń na głowie w pieszczotliwym geście i spojrzał na ciebie nieodgadnionym wzrokiem.
- Nazwę ją Kitty! - Zdecydowała w końcu dziewczynka.

Niezbyt długo pozwolono mi na oglądanie wystroju. Zanim się obejrzałam ktoś mnie podniósł i zobaczyłam... dziewczynkę. Małą, czarnowłosą dziewczynkę. Co jest? Żadnych rabusiów, gangsty, czy dilerów? Na Boga, co się, kurczęłę dzieje? Dziecko uśmiechnęło się radośnie. Jak to? Zaraz, ale to... Dziecko? Dziecko?! DZIECKO?! Jestem uwięziona przez dziecko? Po chwili do pokoju wszedł ktoś jeszcze. To ten facet! Patrzyłam zdezorientowana to na jedno, to na drugie. JAK TO DO CHOLERY NAZWIE MNIE KITTY? Czy ja jestem jakimś Skitty, żeby mnie nazywać?! Byłam jednak zbyt zszokowana, by coś powiedzieć, więc tylko patrzyłam na nich, zszokowana. Na dłuższą chwilę przeniosłam wzrok na mężczyznę. Omiotłam go wzrokiem i przekrzywiłam lekko głowę, mrużąc oczy.

Na brak konkretnej reakcji z twojej strony, rodzinka powróciła do typowych dla siebie zajęć. Mężczyzna zajął miejsce na sofie i po chwili rozległ się jego głos... rozmawiał jednak w języku, którego nie rozumiałaś. Dziecko zaś okręciło się z tobą w ramionach w okół własnej osi i przeskakując z nogi na nogę zabrało się długimi korytarzami... do własnego pokoju. Posadziło na miniaturowym (jednak jakoś pasującym do ciebie rozmiarem) drewnianym krzesełku przy pasującym do kompletu stoliczku zastawionym plastikową zastawą różowych filiżanek. Po prawej siedziała lalka Jigglypuffa, a po lewej Togepi... o ile rozpoznajesz owe pokemony. Na przeciwko usiadła uśmiechnięta dziewczynka. Na pulchnej twarzyczce potworzyły się śliczne dołeczki, oczka błyszczały z zachwytu wpatrując się właśnie w ciebie...
- Panno Kitty, herbatki różanej czy cynamonowej? - Głos starał się wyraźnie przybrać barwy pewnej wytworności. Pokój był spory i bogato zdobiony, wyposażony w najróżniejsze zabawki... byłyście w nim same. Mogłaś się domyślić, że być może jesteś jej pierwszym gościem pomijając rodzinę.

Poirytowana jak diabli, wyrywałam się z rąk dziewczynki - na próżno. Zostałam ZANIESIONA do pokoiku, a raczej pokoiska dziecka - cały mój dom nie był tej wielkości. Zwłaszcza, że teraz wszystko było jakby... większe? Posadziła mnie na stołeczku. Boże! Herbatka, filiżanki... LALKI?! Nie, nie! Nie cierpię tego! Spróbowałam ruszyć w stronę drzwi. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, czemu to wszystko jest takie dziwne, chciałam się tylko wydostać i dowiedzieć się, gdzie są Spirit i Litleo. Miałam nadzieję na ucieczkę, jednak nie wiedziałam, co się dzieje!

Siedziałaś przerażona na drewnianym krzesełku. W sumie to nawet nie była pewne czy to drewno. Nie miałaś czucia. Ze zmysłów pozostał Ci tylko słuch i wzrok. Dziewczynka podepchnęła Ci filiżankę do ust i zaśmiała się uroczo. Właśnie napiłaś się wyimaginowanej herbatki, które została zapażona w imbryczku w kolorze lila.
- Kitty, co u Ciebie? Jak tam Charles? - ozwała się dostojnym głosem stylizowanym na "damę" dziewczynka - mówisz, ze ma się już lepiej. Ach Ci mężowie, z nimi to zawsze są jakieś problemy. Ja nigdy nie wyjdę za mąż! Huehuehuehue