Gra Lizzy

Mężczyzna chciał zaproponować ci wyjścia tylnymi drzwiami, jednak twoja odwaga do stawienia czoła rzeczywistości zrobiła na nim większe wrażenie. Chwilę patrzył jak odchodzisz, po czym powrócił na salę chorych. I cóż, tak się złożyło że za swoją odwagę miałaś zostać nagrodzona... przed drzwiami Centrum czekał na ciebie Litleo, ten sam, który wcześniej był waszym sojusznikiem w walce... spoglądał na ciebie smutno i wyczekiwał. Chociaż również był zmęczony walką, jego obrażenia nie były aż tak poważne i wygoiły się w miarę wyparowania wody z jego futerka. Chłopca nigdzie nie było, a skoro pokemon nie pobiegł za nim lojalnie jak powinien był, mogło to świadczyć o jednym. Został przez niego wypuszczony. Spojrzenie smutnych oczu tylko potwierdzało podobną możliwość, nie wiedząc więc gdzie iść, lewek pozostał tam gdzie go porzucono... bo chociaż ten chłopiec z pewnością przyjąć musiał na siebie ciężar większy, niż w tym wieku mógłby udźwignąć, Litleo w cale nie wypadał lepiej. Nie zaczepiał cię, wpatrywał się tylko szklanymi oczami w jedyną osobę, którą rozpoznawał w tym nagle obcym, bez ukochanego trenera miejscu. I czekał.

Przed Centrum niespodziewanie natknęłam się na Litleo. Co to... Jak, co? Rozejrzałam się w poszukiwaniu chłopca. Nigdzie jednak nie dostrzegłam czarnej czupryny, więc klęknęłam przed Pokemonem, wyciągając rękę w jego stronę. Zaraz... Skoro nie był z trenerem... Czyżby został wypuszczony? Spuściłam głowę, wpatrując się w oczy Pokemona.
- Nie czujesz się wcale lepiej ode mnie, co? No chodź tu.

Przywołałam Litleo smutnym głosem. Chimchar tymrazem wspiął się na moje ramię, spoglądając na Pokemona - lwa. Ciężko mi było patrzeć w te smutne, mądre ślepia, ze świadomością, że to ja go w to wpakowałam. Zagryzłam wargi i spróbowałam go pogłaskać. Rozumiałam, czemu chłopiec go wypuścił...

Lewek chętnie zbliżył się do jedynej osoby, która w obecnym stanie zdawała się zwracać na niego jakąś uwagę. Od kiedy został sam, jakieś piętnaście minut wcześniej nie było nikogo, kto podszedł bo do samotnie siedzącego przed wejściem pokemona. Wyglądał na zmęczonego, jednak to nie ciało na to wskazywało, lecz znowu wzrok. Usiadł bardzo blisko Lizzy i rozejrzał się smutno za właścicielem, którego nigdzie nie było. Zapewne w końcu zostanie schwytany przez pielęgniarzy lecznicy i wystawiony do adopcji, gdzie znów będzie miał szansę na szczęśliwe życie... tylko czy ktokolwiek będzie w stanie dojść do niego, nie wiedząc co go spotkało? Pokemony nie są w stanie mówić za siebie i nie wytłumaczą nawet najukochańszemu trenerowi wszystkich smutków kłębiących się w ich sercach.

Dopiero teraz zrozumiałam, co muszę zrobić. Wyjęłam z plecaka Pokeball i pokazałam go Pokemonowi. Jednocześnie wyjęłam mój PokeDex i zeskanowałam Pokemona. Wyskoczył idealny skan.
Nie chciałam go do  niczego zmuszać... Mimo wszystko poczułam się za niego odpowiedzialna. To ja wydałam komendę, przez którą stracił praktycznie wszystko. Podsunęłam Poke Ball Litleo i spróbowałam go w nim zamknąć, licząc, że się zgodzi i nie będzie się próbował wydostać. Wiedziałam jednak, że tęsknota za dawnym właścicielem może go skłonić do odrzucenia propozycji przyłączenia się do mnie. Ścisnęłam Poke Ball mocniej, zaciskając również powieki. Zżyłam się z nim przez to, co zrobiłam... Co oboje zrobiliśmy z mojej winy.

Dla małego Litleo była to obietnica, że kiedyś spotka się ze swoim poprzednim trenerem i będzie mógł do niego wrócić. Zawiódł go, musiał odkupić swoje winy i czuł, że Lizzy mu w tym pomoże. Pewnego dnia będzie silny i w końcu będzie w stanie go obronić, w końcu nie będzie bał się być jego trenerem. Tak właśnie czół i z tą nadzieją w sercu położył łapę na przyciski Poke Balla wchodząc do niego bez żadnego problemu. Kapsuła potrzęsła się przez krótką chwilę w twojej dłoni, jednak w końcu sygnał obwieścił złapanie nowego towarzysza podróży. Pokedex wyświetlił poniższe informacje, jednak co ciekawe, numer rejestracyjny Litleo był inny od twojego czy Chimchara. Mimo to, był on teraz tylko twoją własnością i nikt nie mógł temu zaprzeczyć.

Kod:

[b]Nazwa Pokemona:[/b] Litleo [color=red]M[/color]
[img]http://cdn.bulbagarden.net/upload/thumb/1/1f/667Litleo.png/96px-667Litleo.png[/img]
[b]Poziom:[/b] 10
[b]Typ:[/b][color=tomato][b] Ognisto[/color][b][b]-Normalny[/b]
[b]Łańcuch ewolucji:[/b] [u]Litleo[/u] - 35lvl -> Pyroar
[b]Obecne Ataki:[/b] [b]Pchnięcie (Tackle)[/b] | Chytre Spojrzenie (Leer) |[color=tomato][b] Żar (Ember)[/b][/color] | Wypracowanie (Work Up)
[b]Reszta ataków:[/b] -
[b]Charakter i historia:[/b] Porzucony przez swojego młodego trenera po walce, w której zginął przeciwnik. Pokemon stał się bardziej wrażliwy i mniej wojowniczy, nie stracił jednak swojej odwagi i nadal bez wahania staje w obronie innych.
[b]Zdolność:[/b] Rywalizacja (Rivalry) - Zwiększa Atak gdy przeciwnik ma tę samą płeć lub zmniejsza gdy przeciwną.
[b]Trzymany przedmiot:[/b] -

  

Uśmiechnęłam się delikatnie na ten widok. Należał mu się wypoczynek, wypuszczę go później. Schowałam Pokeball do plecaka, zaś Spirit uwiesił się ponownie na mojej szyi. Wiercipięta! Uśmiechnęłam się ponownie, pomimo smutku i ruszyłam przed siebie, z nowym postanowieniem. Włosy jak zawsze miałam związane w kitkę. Przemaszerowałam dziarsko przez plac, opuszczając Centrum i skierowałam się do pobliskiej drogi na Wschód. Cały czas odczuwałam jednak smutek... W końcu sie on zagoi, jednak teraz miałam nauczkę na przyszłość. Nigdy, przenigdy żaden Pokemon nie zginie z mojej ręki lub pod moją komendą.

Tak jak wcześniej planowałaś, z Centrum Pokemon w Fuschia City udałaś się na wschód w stronę Route 15. Nim jednak mogłaś znaleźć się na drodze, czekała cię dość długa wędrówka przez miasto. Możesz wykorzystać tą sposobność i zaopatrzyć się w medykamenty, szczególnie Antidota na dalszą podróż, gdyż twoje pokemony zapewne ci za nie podziękują. W końcu pewnym jest, że pewnym momencie wędrówki będziesz zmuszona maszerować przez las pełen pokemonów robaków, które przecież często posiadają w swoim arsenale trujące ataki. Przydałaby się również mapa, choćby po to, być mogła owe zdarzenia przewidzieć do pewnego stopnia... i byś wiedziała gdzie iść dalej. Jeśli teraz zboczysz z drogi, dojście do Martu zajmie ci ledwie koło dziesięciu minut... oczywiście możesz zignorować tą opcję i iść od razu na drogę, jeśli czujesz się odważna i chcesz prawdziwie zjednoczyć się z naturą. Niestety na tym etapie podróży, byłoby to niezwykle nierozważne.

Ruszyłam więc w podróż, wczśniej jednak postanowiłam odwiedzić Market - Lekarstwa, mapa i jedzenie zawsze się przydadzą. No i może jakiś nowy Poke Ball? Klęknęłam na chwilę, by zdjąć plecak z ramion i otworzyłam go, by Chimchar mógł wskoczyć do środka. W końcu zaczynało robić się chłodniej. No dobra, czy wskoczył czy nie, ruszyłam dalej, w stronę Marketu. Fuschia zawsze zachwycała mnie swoim klimatem i urokiem, nawet te najviemniejsze zaułki. Bowiem każde miejsce ma jakiś urok. No, może nie każde. Pomyślałam, czy może Litleo nie chciałby ze mną połazić, jednak na razie stwierdziłam, żelepiej by było, jakby poprostu sobie odpoczął w Poke Ballu.

Mozesz zdecydowac, czy stworek wejdzie do plecaka i o innych malo znaczacych szczególach na jego temat... jednak nad pogoda i pora dnia panuje ja

Mialas slusznosc co do Litleo, nie wolno przeciez zapominac, ze chociaz przespal jej czesc on równiez bral udzial w ostatniej walce. Na szczescie zdrowie pokemonów polepsza sie kiedy siedza w kapsulach, jesli tylko przeciwnik nie wplynal na ich status. Moglas wiec bez obaw ruszyc do sklepu, co równiez bylo madrym pomyslem i na szczescie swiadczylo o tym, ze wyciagasz wnioski ze swoich doswiadczen. Dom Conora opuscilas przed poludniem i od tego czasu minelo pare godzin. Slonce nadal bylo wysoko na niebie i nie zapawiadalo sie, by mialo szybko z niego zniknac... Chimchar wszedl jednak do plecaka i z niego wygladal na mijanych przez ciebie ludzi. Bez przeszkód udalo ci sie dojsc do sklepu, którego wejscie równiez otaczalo kilkoro trenerów... nie bylo jednak wystarczajaco miejsca na walke, wiec ludzi jedynie rozmawiali w malych grupkach. Nikt was nie zaczepil, a kiedy weszliscie do srodka, Spiri ponownie znalazl sie na twoim ramieniu skad mial niewatpliwie lepszy widok. Pewnie nie mógl usiedziec na mniejsu jdnak uwazaj... znajdujecie sie w sklepie przeznaczonym artukulom dla pokemonów, to moze byc dla niego zbyt wielka pokusa!

Raźno podeszłam do lady, rozglądając się z ciekawością. WIedziałam, czego potrzebowałam, jednak mimo wszystko tyle tu było rzeczy... Nie, musiałam oszczędzać! Oczywiście Spiritowi nie wystarczało zwyczajne siedzenie u mnie w plecaku, czy nawet na ramieniu. Zeskoczył na ziemię, oglądając wszystko wokółi włażąc na półki. Zgromiłam go wzrokiem.

- Spirit! Uspokój się!

Spojrzał tylko na mnie żałośnie i stanął przy mnie. Ja zaś rzekłam do sprzedawcy,

- Poproszę... Cztery Napary i trzy Antidota. I może mapę Kanto. Tak, zdecydowanie.

Uśmiechnęłam się doń nieśmiało i schyliłam się, by podnieść małpkę. Rzecz jasna przytuliła się do mnie mocno, a ja postanowiłam, że po wyjściu wypuszczę Litleo, by trochę się z nami oswoił. W końcu nowa trenerka to nie nowe majtki. Zwinęłam włosy w kok, żeby nie wyglądały, jakby napadło mnie stado Fearowów i uśmiechnęłam się ponownie, szukając portfela.