Wielka podróż przyjaciół oraz tajemnica Mega Ewolucji

Chłopak spojrzał w stronę pokemona i z uśmiechem na twarzy podziękował.
- Bardzo ci dziękuję za uratowanie mnie Snorunt. Kiedyś na pewno się odwdzięczę - pokemon widząc uśmiechniętą twarz chłopaka aż zarumieniała (chociaż ciężko to sobie wyobrazić). Kain powoli wstał z łóżka, przeciągnął się i przeszedł parę kroków.
- Cóż, chodzić mogę, w głowie mi się nie kręci, jedyne czego potrzebuję to szybki prysznic... Właśnie! Widziałaś gdzieś moją walizkę?! - zapytał nagle zakłopotany chłopak. W chwili ze spokojnego przybysza stał się ogromnym kłębkiem nerwów.

Z wyraźnie malującym się na twarzy zadowoleniem obserwowałam zachowanie chłopaka. Na szczęście nie było w nim niczego niepokojącego. Najwyraźniej jego organizm potrafił się bardzo szybko regenerować, co działało na korzyść Kaina.
- Eee- wydukałam, gdy brunet przerodził się w istny kłębek nerwów, a uśmiech szybko zszedł z mojej twarzy. - Właściwie to znalazłyśmy cię leżącego w śniegu, a koło ciebie nie widziałam żadnej walizki...

Bardzo zdenerwowany zapomniał już nawet o tym, że wcześniej chciał wziąć prysznic. Obecnie wolałby od razu zabrać się za poszukiwania zguby - T.. Tam miałem wszystko, co pozostało z laboratorium, został nam tylko jeden niezidentyfikowany mega kamień. Musimy go odnaleźć. Miałem tam także naszykowane pieniądze na dalszą podróż dla siebie i ciebie, jeżeli byś się na to zgodziła. Chłopak nie chce już czekać ani chwili. Jego najważniejszym celem jest teraz odnalezienie wszystkiego, co zostało po laboratorium, w którym pracował.

- Wiesz, zawsze możemy poszukać twojej walizki- powiedziałam, starając się uspokoić chłopaka. Po chwili dodałam nieco ciszej:- choć wątpię, że po tak okropnej burzy śnieżnej uda nam się ją odnaleźć.
Wyjrzałam za okno, chcąc sprawdzić jak się sytuacja pogodowa przedstawiała, po czym odkręciłam się na pięcie twarzą do bruneta i podeszłam do szafy z uniformami.
- Proponuję, żebyś się jednak odświeżył przed podróżą, a my ze Snorunt rozejrzymy się za twoją walizką. Tutaj masz rzeczy na przebranie, może i nie jest to najnowszy krzyk mody, ale innych strojów tutaj nie posiadamy, a z braku laku myślę, że się nadadzą.

- A co będzie, jak w tym czasie ktoś ją znajdzie ? I jak wtedy byśmy odbyli dalszą podróż. Bez pieniędzy to będzie prawie niemożliwe. Do tego bez kamienia nie powinienem wracać do laboratorium Chłopak cały czas był zdenerwowany. Po samym wyglądzie dało się stwierdzić, że nie za bardzo chce czekać, aż w jakiś cudowny sposób ta walizka się odnajdzie. Może nawet jakiś dziki pokemon ją znalazł, jednak on nie daje sobie z tym spokoju. Snorunt natomiast widocznie cieszyła się z twojej propozycji poszukiwań na zewnątrz, bo gdy tylko to usłyszała to początkowo ci przytakiwała by późnien od razu czekać przy drzwiach na ciebie.

- Mam trochę aktywów, a panika nic w obecnej sytuacji nie pomoże- podsumowałam znajomego, po czym zasunęłam kurtkę.- Czas wcale nie działa na naszą korzyść, więc ty idź się umyć i przebrać, a my wyruszamy na poszukiwania.
Następnie pewnym krokiem zaczęłam zmierzać w stronę drzwi. Chwilę później znalazłam się na zewnątrz i mrużąc oczy, rozejrzałam się po okolicy.
- No, kochana, potrzebuję twojej pomocy- zwróciłam się do Snorunt.- Spróbuj proszę przypomnieć sobie, gdzie znalazłyśmy Kaina.
Sama również starałam się przeszukać swoją pamięć, by ostatecznie udać się w wiadome miejsce.

Snorunt od razu ruszyła przez śnieg, chociaż dzięki swojej wadze się nie zagłębia w nim w przeciwieństwie do ciebie. Gdy tylko zrobiłaś jeden krok to zagłębiłaś się w śniegu po kolana. Jednak za bardzo to nie powinno ci przeszkadzać. Kain natomiast lekko się uspokoił, chociaż nie całkowicie. Wiedział, że akurat tobie można ufać i poszedł się lekko odświeżyć

Hm, chyba mi też się po tym wszystkim przyda zmiana stroju- pomyślałam, spoglądając na swoje nogi do połowy brodzące w śniegu. Cóż, spodnie raczej będą do wymiany, ale przynajmniej jakby walizka znajdowała się na mojej drodze to raczej w nią uderzę.
Tak czy inaczej ruszyłam za Snorunt, na której orientację w terenie się zdałam. Cały czas uważnie rozglądam się za ewentualną częścią walizki, wystającą ze śniegu.

Po pewnym czasie poszukiwań Snorunt zaczęła krążyć w kółko. Możesz rozpoznać to miejsce dzięki wysokiemu drzewu rosnącemu tuż obok. To tutaj znalazłaś Kaina, jednak jak na razie brak jakichkolwiek śladów walizki. Nie widać też, czy coś oprócz was tutaj było. Przynajmniej pogoda wam nie przeszkadzała w poszukiwania, bo zarówno śnieg nie padał ani wiatr nie wiał. Kain natomiast w tym czasie zdążył już się umyć. Myślał, czy nie powinien pomóc ci w poszukiwaniach, jednak prawdopodobnie by cię nie znalazł już więc zrezygnował z pomysłu.

- Okej, no to do roboty- rzuciłam, zakładając rękawiczki i wkładając ich brzegi pod kurtkę tak, żeby śnieg nie dostał mi się do rękawów. Następnie zaczęłam posuwać się na przód, odgarniając śnieg nogami i rękoma.
Snorunt także poprosiłam o pomoc w poszukiwaniach i rozejrzenie się po okolicy. Umówiłyśmy się, by w razie, gdyby cokolwiek zauważyła, zawołała mnie.