Wielka podróż przyjaciół oraz tajemnica Mega Ewolucji

Wbiegłaś z chłopakiem do laboratorium i od razu położyłaś go na kanapie obok kominka. Kiedy ty szukałaś ciepłego koca, którym chciałaś przykryć nieznajomego, Snorunt biegała od kominka do drzwi gdzie leżała sterta drewna. Pokemon starał się rozpalić jak największy ogień, chociaż na co dzień unikałaby takich czynności. Nie mogłaś znaleźć żadnego koca, więc przyniosłaś swoją kołdrę. Przykryłaś chłopaka i pomogłaś Snorunt donieść resztę drewna. Kiedy w pomieszczeniu zrobiło się cieplej usłyszałaś, że chłopak zaczął równomiernie oddychać. Było to jak miód na twoje uszy. Usiadłaś na fotelu obok i zaczęłaś wpatrywać się w chłopaka. Nie mógł długo leżeć na mrozie, gdyż nie zaobserwowałaś żadnych widocznych odmrożeń. Chłopak bardziej wyglądał na wyczerpanego niż na zmarzniętego. Jeszcze przez chwilę się w niego wpatrywałaś, aż w końcu usnęłaś. Kiedy się obudziłaś chłopak nadal spał. Wstałaś i zaczęłaś się zastanawiać co masz teraz zrobić. Może śniadanie? Przecież jak się obudzi to na pewno będzie głodny i spragniony.

Spoglądałam jeszcze chwilę na chłopaka, po czym zbliżyłam się do niego nieco, by upewnić się, że wszystko jest z nim w porządku. Następnie zaczęłam szukać wzrokiem Snorunt, którą ostatnim razem widziałam jak uwijała się jak mrówka. Musiałam ją pochwalić, bo naprawdę dawała z siebie wszystko, żeby pomóc nieznajomemu.
Po tym podeszłam do okna, by zorientować się jaka na zewnątrz była pogoda. Miałam cichą nadzieję, że warunki atmosferyczne nieco się poprawiły.
Z kolei później ruszyłam w stronę kuchni... a właściwie to pomieszczania w tutejszym laboratorium, które miało pełnić jej funkcję. Zrobienie czegoś do jedzenia wydawało się być dobrym pomysłem. Zważywszy, że nie tylko napotkany brunet mógłby być po przebudzeniu głodny. Ja sama chętnie wrzuciłabym coś na ząb. Pytanie tylko co?
Odruchowo moje spojrzenie zawędrowało na stojący na ladzie zegarek. Byłam ciekawa, która tak właściwie była godzina, a co za tym idzie, jaki rodzaj posiłku przygotować.

//W karcie postaci zmień informacje o twoim pokemonie. Jako, że jest to twój starter, to sama musisz zrobić jego skan. Dodaj do podpisu linki do KP, Boxa i Konta//

Z chłopakiem było wszystko w porządku. Jego usta nie były już sine oraz nie trząsł się już  z zimna. Zaczęłaś rozglądać się za Snorunt. Jak się okazało, pokemon spał przy drzwiach wejściowych, gdyż tam było najchłodniej. Poszłaś do pomieszczenia służącego za kuchnię przygotować coś do jedzenia. Spojrzałaś na zegarek, była 8 rano. Godzina idealna na pożywne śniadanie. Zajrzałaś do lodówki, a w niej było wszystko. Jajka, mleko, sery, wędliny, kiełbasy itp. Mogłaś zrobić co tylko chciałaś.

// Przepraszam za brak odpisu przez dłuższy czas, ale miałam urwanie głowy w szkole. Informacje o Snorunt postaram się zaktualizować jak najszybciej, natomiast jeżeli chodzi o linki, to dodałam je do podpisu już wcześniej, ale pojawią się dopiero z wysłaniem tego postu. c;//

Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc, że nieznajomy chłopak wraca powoli do zdrowia. Nie miałam też serca budzić śpiącej przy drzwiach wejściowych Snorunt, więc przemknęłam po cichu do kuchni i dobrałam się do lodówki. Przez chwilę wpatrywałam się w dostępne produkty, starając się wymyślić jakieś danie, które mogłabym z nich przyrządzić. W końcu zdecydowałam się postawić na klasykę i przygotować jajecznicę. Do tego zrobiłam talerz kanapek z wędlinami i serem i zaparzyłam herbatę. Także moja towarzyszka nie pozostała z pustą miską.
Gdy już wszystko było gotowe, zabrałam śniadanie ze sobą i ruszyłam w kierunku pomieszczenia, w którym leżał brunet. Chyba przyszła najwyższa pora by spróbować go obudzić i dowiedzieć się o nim co nieco.

Weszłaś do pokoju, wszystko położyłaś na stoliku i powoli zaczęłaś budzić chłopaka. Powoli otwierał oczy, obudził się, usiadł, przeciągnął i spojrzał na ciebie.
- Gdzie ja jestem? - zapytał
W chwili gdy się odezwał, Snorunt wstała i podbiegła do ciebie. Chyba uznała, że lepiej nie zostawiać cię samej z tym nieznajomym. W jego spojrzeniu nie można było znaleźć krzty złej woli. Mimo swojej sytuacji był bardzo spokojny
- Szukam kogoś. Wiesz może gdzie znajduje się najbliższe laboratorium badające mega ewolucje?

//Dodałam już informację o Snorunt w karcie. Dopisałam sobie także te 5 Apricornów za zapis do gry we wrześniu. c: //

Uważnie obserwowałam zachowanie chłopaka, szukając wzrokiem ewentualnych, niepokojących skutków wyziębnięcia. Odetchnęłam więc z ulgą, gdy nieznajomy zachowywał się tak, jak gdyby tylko dłużej sobie pospał. Uśmiechnęłam się też promiennie do Snorunt, która zerwała się na równe nogi, by w razie potrzeby stanąć w mojej obranie. Uznałam, że na chwilę obecną jej interwencja nie będzie konieczna, ponieważ brunet wcale się nie zachowywał tak, jakby chciał mnie zabić.
Pierwsze wątpliwości czy tak faktycznie jest, pojawiły się dopiero, gdy chłopak zadał mi drugie pytanie. Przez chwilę stałam w bezruchu z jedną brwią podniesioną do góry.
- Właśnie się w nim znajdujesz- udało mi się w końcu wykrztusić. Po chwili, gdy pierwszy szok minął, dodałam z wyciągniętą do przodu ręką: - jestem Pia Petersson, a ty?

- To ty!! - wykrzyczał chłopak zrywając się na równe nogi. Snorunt widząc to wskoczyła pomiędzy ciebie, a nieznajomego chłopaka. Wyczuł on, że zachował się niestosownie, więc od razu przeprosił. Chwilę się zastanawiał prawdopodobnie nad tym, jak ubrać w słowa wszystko to, co miał ci do powiedzenia.
- Miło mi cię poznać Pio Patersson. Nazywam się Kain Smith. Przybyłem do tego regionu właśnie dla tego spotkania. Jestem trenerem/badaczem z regionu Hoenn. Mamy kłopoty. W Hoenn doszło do tragedii, całe laboratorium badające Mega Ewolucje zostało zniszczone, a wszystkie dane ukradzione. Uciekłem jak najszybciej i postanowiłem cię znaleźć, gdyż wiedziałem, że możesz mi pomóc.

Chwila, że jak? - po głowie chodziło mi jedynie to jedno pytanie. O ile przy poprzedniej wypowiedzi chłopaka byłam zszokowana, to tym razem wszystko zdawało się być snem. Uszczypnęłam się kilka razy w rękę by upewnić się, że to się dzieje naprawdę, po czym zaczęłam zbierać myśli.
- Wiadomo kto za tym wszystkim stoi i jak ważne to były dane?- spytałam po chwili milczenia. Następnie chwyciłam swój, już prawie spakowany, plecak i zaczęłam wkładać do niego ostatnie, najpotrzebniejsze rzeczy. Nowina, którą przyniósł mi Kain tylko potwierdziła słuszność mojej decyzji o wyruszeniu w świat.
W międzyczasie podsunęłam chłopakowi śniadanie, by się pożywił, nim jedzenie zupełnie wystygnie.

- Właśnie nie wiadomo zarówno o tym, kto to zrobił jak i o tym, co to były za informacje. Nie byłem aż tak doświadczony, żeby mówili mi o wszystkim - powiedział chłopak powoli jedząc śniadanie.
Kain milczał, aż zjadł do końca posiłek.
- Mmmm! To było pyszne, dziękuję. Dobra, a teraz do rzeczy... Zanim wyruszymy do Hoenn, muszę na chwilę wrócić do Kalos po swojego pokemona. Byłbym bardzo szczęśliwy gdybyś zechciała jeszcze raz tam ze mną spędzić chwilę czasu.

- Rozumiem- odparłam, zostawiając chłopaka, by mógł w spokoju zjeść śniadanie. Sama, po wcześniej spożytym posiłku, zniknęłam w głębi laboratorium, by zabezpieczyć je przed wyruszeniem na wyprawę. Wszystkie najważniejsze dane przeniosłam na nośnik, który zabrałam ze sobą, na wypadek, gdyby osoby stojące za napaścią na laboratorium w Hoenn, szukały też czegoś tutaj. Następnie wróciłam do Kaina.
Gdy usłyszałam ostatnie zdanie jego wypowiedzi, stałam akurat tyłem do niego, zakładając na plecy plecak. I całe szczęście, bo moja mina znowu nie była dość inteligenta.
"Jeszcze raz tam ze mną spędzić chwilę czasu", czy ja o czymś nie pamiętam? - pomyślałam natychmiast, starając się odnaleźć gdzieś w głowie obraz chłopaka.
Odwróciłam się do niego już z uśmiechem na twarzy.
- Proszę, cieszę się, że ci smakowało- odpowiedziałam. - I jasne, że możemy zahaczyć o Kalos. Z tym że im szybciej wyruszymy, tym lepiej. Dasz radę wstać i chodzić? Jak znalazłyśmy cię ze Snorunt, nie było z tobą najlepiej. Właściwie to ta mała kruszynka cię znalazła i uratowała życie.
Kończąc swoją wypowiedź wskazałam głową na swoją podopieczną, uśmiechając się do niej promiennie.