Droga przez nieznany region

Obejrzałeś się za siebie, lecz miałeś problem z zauważeniem czegokolwiek, ponieważ słońce świeciło ci w oczy. Po chwili zauważyłeś ogromnego Rhyhorna, a na nim jakiegoś mężczyznę. Po wyrazie twarzy widać było, że nie ma złych zamiarów, ale przyjaźnie nastawiony też nie był.
- Co tu robisz dzieciaku?! Nie wiesz, że tutaj nie można przebywać? - powiedział mężczyzna dość doniosłym głosem. Wstałeś powoli unikając kontaktu wzrokowego i pomimo strachu starałeś się mu odpowiedzieć.

Spojrzałem na jegomościa z nieukrywanym przerażeniem. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Dlaczego nie mogłem tam przebywać? Czy przeszkadzała mu moja obecność? Może nieopodal znajdowało się pole pełne zakazanych roślin odurzających biedne pokemony. To smutne.
- W porządku – udawałem pewnego siebie, co kompletnie mi nie wychodziło. Mój głos drżał, odruchowo wbijałem paznokcie w drugą dłoń. Przełknąłem głośno ślinę. – Chcę tylko wiedzieć… Dlaczego nie mogę tu przebywać? W końcu to jedna z dróg Regionu Kalos. Nie biję pokemonów, ani nie wyrywam roślin. Wszystko było w porządku!

//Sorka za długą nieobecność. Dodaj do swojego podpisu linki do KP, Boxa i Konta//

Mężczyzna wywnioskował po tonie twojego głosu, że nie jesteś stąd.
- Posłuchaj chłopcze... Po pierwsze gdzie ty tu masz drogę? To jest polana. Możliwe, że 5 km wcześniej zboczyłeś ze ścieżki. Znajdujesz się teraz w rezerwacie pokemon, w którym pokemony żyją z dala od ludzi. Na imię mi Pike, jestem jednym z opiekunów tego ośrodka. Zapewne chciałeś dojść do Santalune City. Jak chcesz mogę cię tam zawieźć - powiedział mężczyzna i wskazał na wolne miejsce za nim.
- Mój Rhyhorn jest najszybszy w okolicy.

Przejażdżka na pokemonie wydawała się straszna i ekscytująca zarazem. Generalnie byłem dość spokojnym chłopakiem, który nie interesował się takimi rzeczami. Musiałem jednak odpowiedzieć. To było najlepsze rozwiązanie. Nie miałem pojęcia, gdzie się znajdowałem, wszystko mnie bolało, a poza tym nie potrafiłem oswoić swojego pokemona.
Rozchyliłem usta w fałszywym uśmiechu.
- W porządku – tyle wystarczyło. Następnie odwróciłem się w stronę Poliwaga mówiąc mu, że schowam go do Balla na krótki czas. Ogarnąłem wszystko, by następnie wejść na Rhyrona.

//Sorki za długi brak odpisu, zacząłem studia i musiałem parę spraw ogarnąć//

Pokemon bez żadnych przeszkód wrócił do pokeballa, a ty powoli wszedłeś na Rhyhorna. Mężczyzna odwrócił się w twoją stronę i kiwną głową. Też kiwnąłeś i ruszyliście. Pike miał rację, Rhyhorn biegł tak szybko, że ledwo utrzymywałeś się w siodle. Porównywałeś jego prędkość do samochodów z twojego rodzinnego miasta.
- Zawiozę cię do Santalune City, tam udaj się do profesorka, on ci pomoże - powiedział mężczyzna. Po drodze mijaliście wiele pokemonów, których nigdy na oczy nie widziałeś. Byłeś tak zafascynowany tym widokiem, że nawet nie zauważyłeś, że w oddali widać już miasto.

jednak minęliśmy ostatniego pokemona zauważyłem znajdujący się nieopodal budynek. Nie mogłem stwierdzić, czy było to centrum pokemon, jakiś sklep, a może hotel dla podróżujących trenerów… Uśmiechnąłem się mimowolnie – w końcu rozpoczynała się ta cholerna przygoda. Byłem tak zafascynowany pokemonami, że prawie zapomniałem o swoim prawdziwym celu.
Jeśli mężczyzna zatrzymał się podziękowałem mu za pomoc. Musiałem jednak dowiedzieć się, w którym budynku przebywał profesorek. Dlatego zanim odjechał ponownie spojrzałem w jego kierunku.
- Który to budynek? – spytałem.

- Dobra młody jesteśmy na miejscu. Widzisz ten duży, biały budynek? To w nim znajdziesz profesora. Jak najszybciej idź do niego, on ci powie co i jak. Z wielką chęcią odpowie na wszystkie twoje pytania - powiedział mężczyzna. Pike uśmiechnął się i powoli odjechał w stronę rezerwatu krzycząc.
- Następnym razem nie wchodź do rezerwatu tak nagle! Spotkajmy się kiedyś w milszej atmosferze!
Zadowolony z tego, iż masz już pierwszego znajomego w tym nieznanym regionie, zwróciłeś się w stronę budynku profesora. Znajdował się on po drugiej stronie miasteczka. Musiałeś chwilę iść, mijałeś sklepy, domy oraz plac zabaw pełen dzieci i pokemonów. Kiedy doszedłeś do budynku zapukałeś do drzwi, a po chwili twoim oczom ukazał się ogromny Garchomp.

Odskoczyłem jak poparzony. Nie znałem tego dziwnego pokemona, ale był mega duży i posiadał zakazaną mordę. Wyglądał na bardzo silnego – bez problemu pokonałby mnie i Poliwaga. Dokładnie w dwie sekundy.
- Odsuń się! – wrzasnąłem powoli wstając. Otrzepałem się wpatrując się w jego oczy. Po chwili spuściłem wzrok przypominając sobie, że nie powinienem tego robić. Zacząłem powoli poruszać się w jego kierunku. Jeśli pozwolił mi wejść do środka to to zrobiłem – jeśli jednak nie, cóż, zostałem wpatrując się w ziemię tuż przed nim.

Pokemon tylko spojrzał na ciebie ze zdziwieniem i się odsunął. Myślałeś, że to z twojego powodu ustąpił ci drogi, ale jak się po chwili okazało stał z nim profesor Sycamore.
- Witaj młody człowieku. Co cię do mnie sprowadza?
Od razu można było wyczuć, że jest to przyjazny człowiek, który rzadko miewał złe dni. Zaprosił cię do środka, pogłaskał Garchompa i stanął naprzeciwko.
- Chyba powinienem przestać pozwalać Garchompowi otwierać drzwi. Najczęściej kończy się to paniką - powiedział rozbawiony sam do siebie

No pięknie. Drzwi otworzył mi jakiś miły stary człowiek, którego nijak nie kojarzyłem. Nie oglądałem telewizji, a poza tym wychowałem się w zupełnie innym regionie. Chodziłem do nudnej szkoły, mieszkałem w nudnym mieście, oraz siedziałem w nudnym domu z nudną rodziną. Całkowicie normalne.
-Dzień dobry – przywitałem się przywołując na twarz uśmiech. – Nic się nie stało, po prostu nigdy nie słyszałem o tym pokemonie. Wychowałem się w Regionie Kanto i kojarzę stąd tylko niektóre pokemony. Jestem tutaj nowy, przybyłem tu stosunkowo niedawno – nie zamierzałem mówić mu, co się stało, gdzie się obudziłem. – Nie wiem, co począć. Mam ze sobą tylko Poliwaga, jednak całkowicie się nie rozumiemy. Poznałem go dopiero dzisiaj… Jest nieufny. Nie mam, gdzie spać, jestem głodny… Nie wiem, gdzie mogę go wytrenować… jak… – wydusiłem z siebie wszystko, co we mnie siedziało.[/b]