Dzikus na wolności! - Gra makroska

Słyszysz wystrzał armatni obwieszczający śmierć Milindy. Z każdym krokiem słabłeś. Twoje pokemony również. W oddali zobaczyłeś morze... Do Centrum Pokemon jest bardzo, bardzo daleko i... słyszysz wystrzał armatni obwieszczający śmierć Jolteona. Mdlejesz. Budzisz się w Centrum Pokemon przypięty pasami do czegoś. Jolteon też. Magikarp też. Zubat też. Nie ma Gastlyego. Nadal ciężko Ci się ruszać i zdaje Ci się, że obok Ciebie leży Milinda, którą zostawiłeś na pastwę losu. Można powiedzieć, że ją zabiłeś.

-Co jest do jasnej ciasnej?! Halo co jest?! Może mi ktoś powiedzieć? Byle szybko nie mam całego dnia!
Po tych słowach próbuje rozerwać te pasy, odpiąć je, lub wyślizgnąć się spod nich. Jeśli uda mi się to próbuje znaleźć człowieka i gastlyego. Sprawdzam też czy jest to Millinda, jeśli tak to dobrze, a jeśli nie... to nie ma dużej straty. Była dość dziwna, ale lepsza niż Mary.
Najważniejsze jednak są moje pokemony. Muszę się dowiedzieć co się im stało, w sumie to moja wina...

Milinda się rozpływa. Jolteon też. Reszta żyje. Ktoś podchodzi i rozpina Cię. Wszyscy jednak są gotowi, by strzelić. Słyszysz szepty ''on jest niebezpieczny'' ''zabił tę dziewczynkę po drodze'' ''i swojego pokemona'' ''LIDERKĘ SALI!'' ''Trzeba go zamknąć''. Ktoś uderza Cię czymś ciężkim w głowę i wlecze gdzieś. Budzisz się w celi. No pięknie! Zginął Ci pokemon, towarzyszka, a na dodatek siedzisz w celi... Nagle pojawia się duch Jolteona. - Będę Ci towarzyszył, ale jako duch. Nie mogę już walczyć... przez CIEBIE! - Rozpływa się.

-Jolteon przepraszam! Nie chciałem żeby tak to się stało. Myślałem że, że to będzie słabsze! -powiedziałem pokemonowi po czym popłakałem się.
-Milindo, Misty was też przepraszam, nie chciałem żeby to tak wyszło po prostu przeliczyłem się i wyszło tragicznie! Zwróciłem się do Zmarłych kobiet.
-Jakim ja jestem debilem, nie zasługuje aby żyć! Co ja do cholery narobiłem, a co najgorsze nie naprawię tego! Ej klawiszu grubasie zabij mnie!

- Mazgaj się, mazgaj. Zostawiłeś mnie na pastwę losu i nawet nie sprawdziłeś czy żyje. To była próba, czy mi pomożesz. Udawałam wariatkę i umiem przywracać martwych do życia, bo jestem profesjonalną lekarką. Ale tobie nie pomogę... za nic! - Słyszysz melodyjny głos Mary Lennox. - Pomogłabym Ci, ale Ty mi nie pomogłeś to ja też nie choć bardzo tego chcę - Dziewczyna odgarnia swoje piękne włosy.

-Przepraszam raz jeszcze, to było tak szybkie, nie wiedziałem co się dzieje! Chociaż nie ma usprawiedliwienia na moje głupie zachowanie... Wiedz że byłaś, jesteś i będiesz moją najlepszą przyjaciółką mimo że teraz nie żyjesz, a to wszystko moja wina! Zabiłem Ciebie, najlepszą przyjaciółkę. Jolteona, mojego ukochanego pokemona! I Misty, trochę zwariowaną liderkę sali. Nie chciałem tego zrobić, nie chciałem! Chciałem tylko dostać odznakę, niby tak mało a tak wiele! Argg, ale bym chciał cofnąć czas! Zwróciłem się do trójki zabitych.

- Kłamczymujesz mnie! - Mary wskazuje na Ciebie palcem. - Zabiłeś ich. Zabiłeś wielu ludzi. Ja już nie mogę Ci zaufać. Nie mogę. Jestem zbyt fajna. Nie zasługujesz na to, żebym Ci pomogła. Próbujesz mnie przekonać, żebym Ciebie uwolniła. Nie zrobię tego. Przepraszam. - Dziewczyna wyciąga nóż i przykłada go sobie do gardła. - Przykro mi Macieju Smithie... wredny, opuszczaczu i morderco... Nienawidzę Ciebie.

(Millindy ;P)
-Nie dziwię się że mi nie ufasz, nie dziwne też że nienawidzisz mnie. Pewnie byłbym taki sam. Jednak zapewne w ostatnich chwilach mojego życia wiedz że jesteś najpiękniejszą, jak i najwspanialszą kobietą jaką znałem. Moja głupota przekreśliła szanse na to abyśmy byli przyjaciółmi, a nawet marzenia o wspólnej miłości. Teraz możesz mnie już zabić, zrób to jak tylko będziesz chciała. Przynajmniej umrę z rąk wspaniałej osoby. Tak, kocham Cie!

- Ja Ciebie też. - Dziewczyna jednym ruchem ręki zniszczyła kraty i podbiegła do ducha twojego zmarłego pokemona. Zrobiła coś i powoli twój pokemon stawał się być normalny. Od stóp do głowy. Powoli zaczynał stawać się nie duchem, a normalnym żywym pokemonem. Dziewczyna przytuliła Ciebie, kiedy wyleczyła Jolteona. Chyba zapomniała o zmarłej Milindzie i Misty. Lepiej jej o tym przypomnij.

-Jolteon! Przepraszam za moją nieodpowiedzialność. Byłem głupi, walka mnie oślepiła. Przepraszam!
-Urg... wiem że nadużywam twojej życzliwości, ale jeśli mogłabyś wskrześ też Millinde Dark i Misty. One również ucierpiały przez moje złe zachowanie. Później będę musiał się stąd wydostać, ale tylko z tobą. Uratowałaś moje życie! Przepraszam za to że Cię zostawiłem, byłaś nieco dziwna i stwierdziłem że byłaś jakaś chora czy coś. I to rozbieranie się...