Lunia przepadnij! - (LugiaFly)

Pokedex napisał:

Cubone M

Poziom: 11,1
Typ: Ziemny
Łańcuch ewolucji: Cubone-(lvl 28)->Marowak
Obecne Ataki: Tunel [Dig], Machanie ogonem [Tail Whip], Kościo Pęd [Bone Cub], Taran [Headbutt]
Reszta ataków: Wark [Growl]
Charakter i historia: Pokemon wykluł się i dorastał w Rock Tunel. Jest bardzo waleczny i nie przepuści żadnej okazji do pojedynku, do tego lubi przeszukiwać tajemnicze miejsca, dzięki temu znalazł kiedyś TM. Darzy szacunkiem Snasela swojej trenerki i ją samą, uważa że skoro go pokonali to aż nazbyt miłe że postanowili przyłączyć go do zespołu, nie zdaje sobie sprawy że Lugia ma rozdwojenie jaźni.
Zdolność: Rock Head - obrażenia obosieczne typu double edge nie zadają mu obrażeń
Trzymany przedmiot: Thick Club

Cubone nie wyglądał najlepiej, był nieźle podrapany, chyba przyda mu się wizyta w CP, tylko czy Lunia się tym przejmie?

- Wracaj. - oznajmiła Lunia i schowała malucha do Pokeballa. Czyżby jednak postanowiła się nad nim zlitować?
- Te. Gdzie jest to takie coś do leczenia.. Jak to się.. A tak. Centrum Pokemon. - spytała się mnie. Serio postanowiła się nad nim ulitować i zabrać do Centrum Pokemon. Chyba też ma słabość do pokemonów.
- Najbliższe chyba w Lawandii. Nie zapominaj, że obie nie znamy Katno... - mruknęłam. Wolałabym odzyskać kontrolę nad własnym ciałem niż znosić siedzenie tutaj jak jakiś śmieć i odpowiadać na jej głupie pytania. To nie miejsce i zajęcie dla mnie!
Lunia ruszyła w kierunku wyjścia z Rock Tunel. Nie oddalałyśmy się zbytnio od niego, więc wyjdziemy przed wejściem do miasta, przynajmniej to dobre.

Ruszyłyście w kierunku wyjścia, albo było tak naprawdę, albo wam się jedynie zdawało. Ani ty, ani chyba Lunia nie byłyście pewne w jakim kierunku zmierzacie, było tu ciemno jak w du... bardzo ciemno, ale tak serio bardzo ciemno. Nie miałaś też niczego co mogło by tobie... wam pomóc, żadnej latarki, czy nawet ognistego pokemona... a i mało prawdopodobne, że znajdziesz, znaczy znajdziecie tu coś takiego. Tak więc twoje ciało pod władzą Luni podążało w nieznanym nikomu kierunku, bez bladego pojęcia gdzie jest wyjście, może i ty pamiętałaś skąd przyszłyście, ale teraz już straciłaś orientację. Lunia straciła ją już w walce, ale nie dawała po sobie poznać...

- Nogi mnie już boląąą... Zajmij się tym za mnie, a ja sobie utnę drzemkę. - mruknęła Lunia. Czy ona zawsze musi zachowywać się jak jakiś dzieciak? Dobrze, że przynajmniej ucichnie na jakiś czas. Będę miała święty spokój. I dobrze! Z miłą chęcią, zajmę się łażeniem po tej przerośniętej jaskini. Lepsze to niż słuchać jej narzekania.
- Sneasel. Słyszysz jakiś ludzi, albo inne odgłosy z zewnątrz? - spytałam go, gdy tylko odzyskałam władzę. Skoro potrafił wykorzystać słuch by ominąć tunel Cubone, może usłyszy jakieś najbliższe dźwięki przypominające Ludzi. W tej sytuacji, zniosę ich obecność.. W sumie muszę ją znieść.
- Jeśli coś usłyszysz, prowadź.

Snasel tylko czekał, aż go o to zapytasz. Przynajmniej takie odniosłaś wrażenie. Mroczny pokemon ruszył pewnie przed siebie, ciemność mu chyba nie przeszkadzała, tobie jednak tak, widziałaś w sumie tylko jego pazury i czerwone pióra... dobrze że to się rzuca w oczy. Tak czy inaczej chwilę łaziliście po jaskini, Snasel nieomylnie wybierał kolejne korytarze, nie byłaś pewna gdzie ci prowadzi, a może on w ogóle nie wiedział gdzie cie prowadzi i tylko udawał, że dobrze zna drogę by się nie zbłaźnić? Jeśli tak to macie przekichane. Nagle... coś usłyszałaś, jakby kroki, chwilę po tym jakiś wybuch i kolejny... jakby ktoś właśnie toczył bitwę, co to może być? Niebawem miałas się przekonać bo Snasel właśnie cie tam prowadził.

- Sneasel? Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - spytałam. Jednak nie byłam w stanie usłyszeć nawet własnych myśli. Nie przez wybuchy i ten hałas z zewnątrz.. A przez chrapanie pewnej upierdliwej osoby imieniem Lunia. Urg! Zaraz jej wsadzę korek w usta! Nie wiem jak, ale to zrobię! Niech sobie wtedy spróbuje chrapać.
Co mogło toczyć te walkę? Jeśli to pokemony znające Eksplozję się bawią, to mogą być pewne, że nie dożyją rana. Może i ubóstwiam pokemony i nigdy bym im nic nie zrobiła... To i tak niech wiedzą, że czasem można odstąpić od swoich upodobań.
Szłam za Sneaselem, niezwykle wnerwiona.. Powiedzcie mi, że jest jakiś sposób, żeby wsadzić jej korek w usta i najlepiej jeszcze klamerką zatkać nos!
- Chrrrrr....

Szliście, Lunia chrapała, a MG się nie wtrąca w twoją powaloną psychikę, ma swoją we głowie. Tak czy inaczej nagle zobaczyłaś światło tak jasne, że aż cie oślepiło. W rzeczywistości było to zwyczajne światło dnia, ale twoje oczy zdążyły przywyknąć do mroku tunelu i teraz każde światło wydawało się z dziesięć razy mocniejsze. Gdy w końcu przywykłaś zobaczyłaś wyjcie z tunelu, kilka jajek i Nidokinka, oraz Nidoqen, z tego co rozumiałaś walczyli z kimś, ale niestety nie widziałaś z kim. Snasel spokojnie obserwował całą sytuację czekając co rozkażesz.

Jaja Nidoranów, czy wyjście z tunelu.. To niezwykle dobre pytanie. Bez wątpienia przyda mi się nowy pokemon, a przecież te biedne jaja leżą tam tak bez opieki. Znaczy się nie tak zupełnie bez. W końcu ich rodzice z kimś walczyli, ale i tak.. Czemu by nie przygarnąć przynajmniej jednego jaja? Sneasel był małym złodziejem, więc co to dla niego.
- Sneasel. - szepnęłam. - Postaraj się buchnąć jedno z jaj. - oby się udało! Ale zapewne szanowny MG nie pozwoli na to tak łatwo. Prawda?
Lunia wreszcie raczyła przestać chrapać. Nareszcie słyszę swoje myśli! Jak dobrze...
Jeśli Sneaselowi się uda będę miała jajo Nidorana, z czego wyjdzie Nidoking lub Nidoqueen w zależności od ich płci. Mimo to, mój przyjaciel nie może radzić sobie sam. Ta dwójka wściekłych rodziców, zabije z łatwością każdego kto dotknie ich jaj, lub przynajmniej zbliży się do gniazda. Ale kto nie ryzykuje ten nic nie ma! Postanowiłam pomóc mrocznej łasicy, i korzystając z jako takiego mroku... I tak było tu za jasno, żeby wykorzystać to jako przykrywkę, ale co tam! Skradałam się w kierunku jaj. Starałam się trzymać jak najbliżej najciemniejszych miejsc, by wykorzystać je jako swoją kryjówkę.

Matka z tych jaj, Nidoqen, chyba jakimś cudem was w porę namierzyła. Słuch? Niemożliwe, aż tak dobrego nie może mieć. Wzrok? Jak, była przecież odwrócona tyłem do was. Węch... możliwe, walisz na kilometr, kiedy ty się tak spociłaś? A nieważne, tak czy inaczej wielka... nie wiadomo co bo MG się nie chce szukać pokemonem czym jest te ziemne trujące coś odwróciło się i chyba chciało zaatakować, chciało, ale od tyłu dostało jakimś atakiem, sądząc ze śniegu i malutkich kryształków lodu, był to właśnie lodowy atak. Monstrum z hukiem zwaliło się na ziemię, co tylko bardziej zmotywowało jej partnera, który użył naprawdę silnego trzęsienia ziemi, aż sufit się zatrząsł. Właśnie wtedy coś sobie uświadomiłaś, ty wejściem tu weszłaś, możesz ukraść jajko, ale i tak musisz tamtędy przejść, chyba że marzy ci się zwiedzanie po ciemku całego tunelu, nawet Snasel może się zgubić...

Bez ryzyka nie ma zabawy, bez zabawy jest zwyczajnie nudno! Więc.. Biegiem ile sił w nogach, pochwycić jajco, i zniknąć stąd zanim fioletowy tatusiek Nidoking się skapnie co tu się stało. Znam jednak swoje dupne szczęście, i wiem.. Że raczej za łatwo stąd nie wylezę. A nawet jeśli to coś złego się stanie. Czuję to! No po prostu czuję! Albo to ja.. NIE! Ja po prostu czuję, że to się źle skończy.
- No biegnij biegnij. Tylko się nie potknij, bo nie chcę zginąć z rąk tego Nidokinga i Nidoqueen. - mruknęła Lunia, która to całkiem niedawno się obudziła.
- Damare! - wrzasnęłam do niej. Niech nie przeszkadza! Staram się tutaj, jakoś dorwać jajco Nidorana i zwiać z tej przeklętej jaskini.