Park Jurajski

Flary były bardzo przydatne. Mogli wykorzystać je na wiele różnych sposobów: na przykład w celu zmylenia dinozaura. Nie mogli dać się mu pożreć! To najgorsze możliwe rozwiązanie.
Założył noktowizor wypatrując jakiegokolwiek ruchu. Póki co nie zamierzał łapać pokemonów, ale… no nieważne. Póki co nie chciał także wypuszczać Charmeleona. Jego płomień mógłby przyciągnąć przeciwnika czego naprawdę nie chciał.
W tamtym momencie intuicja podpowiadała mu, że najlepiej wejść na drzewo. Zwykle się jednak myliła. Miał nadzieję, że tak będzie i w tym nieszczęsnym wypadku. Błagam.
- Myślę, że powinniśmy iść dalej – i nie czekając na decyzję sojuszników ruszył w stronę Amaur. Gdyby coś się stało chował się w krzakach. Może mógłby znaleźć jakąś jaskinię?

Joker:
Więc się odzieliłeś od reszty. Widzisz rzekę przepływająca przez wybieg i kilka brązowych kamieni w niej.
Reszta:
//Czekam//

Brązowe kamienia. Moja wiedza o pokemonach przebywających w Parku Jurajskim była nikła. Zresztą… to nowość. Jeszcze nikogo nie zaatakowała żadna bestia, co świadczy o młodym wieku organizacji.
Dlaczego musiało trafić na nas? Przeklęty WYPOCZYNEK. Rozejrzałem się dookoła starając się zarejestrować jak najwięcej szczegółów. Nie zamierzałem zginąć przez swoją nieuwagę. Zwykle uchodziłem za roztrzepanego… dziwnie by było gdyby na moim nagrobku wyryto: Axel „Roztrzepany” Blackwood.
Przygotowałem Ball z Charmeleonem powoli kierując się w stronę wody. Kiedy byłem wystarczająco blisko(patrząc pod nogi) zamoczyłem dłonie w wodzie. Obmyłem cicho twarz po chwili odchodząc od zbiornika. Cały czas wpatrywałem się w te dziwne kamienie.
Może wypadałoby znaleźć jakieś schronienie? Rozejrzałem się w poszukiwaniu rozłożystego drzewa… może czegoś innego.

Jokur:
Kamienie się przez dłuższą chwilę nie ruszały. Widzisz dżewo i jaskinię.

W Horrorach zawsze sprawdza się najstraszniejsze miejsca. Wtedy ginie najodważniejsza i najbardziej lekkomyślna osoba – w tym przypadku ja. Nie mogłem na to pozwolić… Mogłem wybierać między drzewem, jaskinią, a… przejściem przez rzekę płynącą przez rezerwat.
Które rozwiązanie było najlepsze? W mojej głowie panowała najzwyklejsza  w świecie burza. Każdy mój ruch mógł poprowadzić mnie do śmierci. Prawie zapomniałem o osobach, z którymi tutaj przybyłem. Jak radzą sobie pozostali? Może już nie żyją? Zostali zamordowani? Bardzo możliwe.
Nie mogłem po nich wrócić. Zapewne zdołali schować się na drzewach. Okej. Zwróciłem się w kierunku brązowych kamieni biorąc głęboki wdech. Po chwili wypuściłem wcześniej nabrane powietrze. Chwyciłem najbliżej leżący przedmiot.
Czekałem na rozwój wydarzeń.

Joker:
Nic się nie dzieje. Tylko z jaskini słychać ryk. Młody Tyrunt chyba wzywa mamę. Troche przekichane.

I wtedy się zaczęło. Przerażający(choć nie tak bardzo) ryk niższej formy Tyrantrum. Wzywała swoją matkę… Czyli ściągnąłem na siebie(i towarzyszy) gniew jakiegoś dinozaura. W tamtym momencie naprawdę miałem nadzieję, że Fernando, Kira i Pia to coś zatrzymają.
- Matko święta – powiedziałem z nutą strachu w głosie. Włoski na karku stanęły mi dęba, a w oczach zatańczyły iskierki strachu. Nie mogłem uwierzyć, że właśnie tak skończę. Dobrze, że nie wszedłem do tej cholernej jaskini!
Ruszyłem w kierunku rzeki przez krótką chwilę wpatrując się w kamienie. Po chwili skoczyłem na pierwszy. Nie czekając na reakcje kamienia zacząłem przeskakiwać z jednego na drugi. Istnieje takie powiedzenie… skaczesz z kwiatka na kwiatek. Skakałem z kamienia na kamień. Idealnie wpasowało się w sytuację.
Tak bardzo nie chciałem zginąć w parku jurajskim. Miałem przed sobą całe życie… Chciałem założyć rodzinę, mieć dom z ogrodem… grać w Pokełek(Sims) 2. Na dodatek niedawno wypuścili Pokełeki 3. Ale najważniejsze było moje życie! Właśnie dlatego przyśpieszyłem kroku. Starałem się nie wpaść do wody. Nie wiedziałem, co tam na mnie czeka, ale skoro obok znajdowała się jaskinia Tyrantrum to wodzie na pewno było coś gorszego.

Gdy przeskoczyłeś przez całą rzekę jeden z kamieni się zanurzył. Po chwili wyszedł na brzeg. Nie był agresywny. Był bardziej ciekawski.

- Potwór! – powiedziałem trochę zbyt głośno. Zapewne zastanawiasz się z jakiego powodu użyłem wykrzyknika? Bo tak się niestety stało. Spojrzałem w kierunku stworka wpatrując się w niego z zaciekawieniem. Jako iż byłem przeciętnym uczniem nie znałem się na skamielinach. Kiedyś mieliśmy o tym wykład, jednak nie słuchałem z powodu idiotycznych kolegów, którzy ciągle mnie zagadywali. Poza tym byłem wtedy w najzwyklejszym świecie amoku.
Westchnąłem schylając się lekko. Spojrzałem na pokemona. Kabuto? Nie wiem. Wyglądał okropnie, ale może jego ewolucja była lepsza? Sam nie wiedziałem. Przełknąłem szybko ślinę wyciągając dłoń, by go pogłaskać.
- Hej? – zabrzmiało to jak pytanie. Właśnie dlatego na końcu mojej wypowiedzi pojawił się znak zapytania.

Gdy krzyknąłeś "kamień" się lekko wycofał. Gdy się trochę opanowałeś Kabuto zrobił jeden krok w twoją stronę.