Droga przez nieznany region

- Dobrze, dobrze, nie musicie mi się tłumaczyć - rzekła babuleńka i wprowadziła was do pokoju gościnnego. Jej chatka to nie była willa i były tu tylko dwa pokoje, z czego jeden zajmowała babcia Ariel. Dla was pozostawał jeden wyposażony w podwójne łóżko, które zajmowało prawie całe pomieszczenie z jedną komodą i lampką stojącą a także oknem nad łóżkiem z widokiem na morze.
- Na wzgórzu jest miasto z gymem, salą Konkursową i cała resztą, ale nie chodzę tam. - rzekł babcia gotując obiad - wezwałam Cię wnuczko bo straszy w naszej wiosce, jakiś duch opętał dom starego Motherfuckera po tym jak zmarł. Nikt nie wie co to, ale ludzie tracą włosy, ten duch je wyrywa!

- Słyszałem o starym Motherfuckerze! – wrzasnąłem rozradowany. Niegdyś dużo słyszałem o nim w telewizji. Musiałem podzielić się tym z całą resztą, bo po prostu rozpierała mnie energia. – Kiedy miałem osiem lat w telewizji pokazywano jego wyczyny. Dodatkowo ojciec… – dopiero wtedy zdałem sobie sprawę jak bardzo brakuje mi mojej rodziny. Jeszcze niedawno walczyłem o życie, próbowałem ich szukać. Gdyby oni robili to samo już dawno zdaliby sobie sprawę, że ich syn znajduję się w pobliżu sal konkursowych, w których brał udział.
A może nie żyli?
- Musi mi pani powiedzieć, gdzie są moi starzy

- Tak, sława Motherfuckera przeganiała go o mile. Te jego słynne pokazy z armatą i jajkami, to były piękne czasy, kiedy jeszcze tresura ludzi w cyrkach nie była zakazana.... - rzekła z nostalgią babuleńka.
- Dziecko, pierwszy raz widzę Cię na oczy, nie znam Twoich rodziców! - rzekła po czym dodała - ale jak uratujesz wioskę przed duchem to może się okazać, ze jednak ich znam. Buehehhehehe
Śmiech babci był słodkim śmiechem babuleńki. Ale widać było, ze ta kobieta skrywa mroczne tajemnice. Bardzo mroczne...

- Znam kilka sztuczek dotyczących hipnozy. Nie odbierz tego źle, ale muszę cię uśpić, by sprawdzić, czy nie znajdujesz się pod kontrolą jakiegoś demona - uśmiechnąłem się serdecznie. Następnie wyciągnąłem kosę i zacząłem kręcić nią jak wahadełkiem. - A teraz śpij, i zapomnij, co widziałeś, co słyszałeś, co przeżyłeś, i pomyśl, że to sen, że to wcale nie działo się, tak będzie lepiej, ŚPIJ! - kołysałem się w rytm piosenki. - A teraz śpij! Stara szmato, śpij!

Zacząłeś poruszać kosą, którą nie wiem skąd miałeś. Babcia stanęła jak słup soli z szeroko otwartymi oczami i poszerzonymi źrenicami. Była w transie i zaczęła gadać.
- Ty i Ariel jesteście rodzeństwem, przyrodnim, macie wspólną matkę, która skrywa się za cieniem...., co ja miałam ugotować? Buraczki czy szpinakową?... Josh natomiast jest Twoim stryjem, w sensie bratem Twojego ojca, który niewiadomo kim jest, bo zmienił płeć, potem zmienił wygląd a potem znowu zmienił płeć i zaginął... Muszę iść wypielić kwaitki...Nawiedzony dom zapewne jest nawiedzony przez ducha, poke-ducha, ratujcie nas dzieci, ratujcie!
Po tych słowach babcia umarła na zawał i karetka zabrała ją do szpitala pozostawiając was z tym bigosem czy szpinakową samych.

- O mój boże, jesteśmy rodziną! – wrzasnąłem zadowolony. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że zwyczajnie uśmierciłem swoją ukochaną babciulkę. Ona mogła mi gotować obiadki! Robić ciasta, herbatki, herbatniki! A ja… Zamordowałem ją. Doprowadziłem do zawału! Nie wezwałem karetki, a jednak ją zabrano! Cholera jasna, dlaczego? Wreszcie miałem rodzinę, i nagle... wszystko minęło? Błysnęło jak najzwyklejszy w świecie Zespół R?
Pozostało mi cieszyć się obecnością siostry przyrodniej i swojego stryjeczka. Dlaczego był taki młody? Może należało go zamordować? Zwyczajnie.
- Co teraz robimy? – zapytałem krewnych.

Twoi krewni zaczęli rozmawiać między sobą odwracając się do Ciebie plecami. Cięzko było stwierdzić czy mają Cię w dupie czy po prostu muszą sobie coś przedyskutować na osobności. Z pewnością też ubicie babuleńki nie służyło Twijemu image'owi, ale już nic teraz nie mogłeś na to poradzić. Po krótkiej rozmowie przemówiła Ariel.
- Uważam, że powinniśmy iść do tego nawiedzonego domu i załatwić tego ducha. Potem ruszymy w dalszą podróż - rzekła.
- Popieram syrenkę w tej kwestii. Myślę, ze i tak nie mamy nic lepszego do roboty, co Ty na to? - dodał Josh.

- A wy co wymyśliliście? – zapytałem swoich ukochanych krewnych. Podejrzewałem, że są opętani, ale nie mogłem zaprzepaścić tego, co budowaliśmy przez ostatnie kilka dni. W końcu dopiero, co zabiłem naszą babuleńkę, a kolejny seans spirytystyczny wykonany na syrence, i Joshu nie byłby dobrym pomysłem. W każdym razie… - No dobra. Idziemy do tego domu, ale jeśli coś wykombinujecie to będzie mi smutno – stwierdziłem. Po chwili ruszyłem w kierunku wyznaczonego punktu.

Poszliście rześkim krokiem do opuszczonego domu, w którym miało straszyć. Zasadniczym problemem było również to, że właśnie nastała noc. Jako pierwsza do domu wkroczyła Ariel, za nią Josh, a na końcu Ty. W środku było całkiem ciemno, wszystkie okna były pozabijane dechami i nawet piękny Księżyc w pełni, nie mógł tu dotrzeć swoimi promieniami. Po chwili wszyscy utknęliście w wielkiej sieci! Kiedy wasze oczy przyzwyczaiły się do mroku okazało się, że tkwicie w plątaninie włosów, ludzkich włosów, we wszystkich możliwych kolorach!

- To pewnie włosy naszej babci! Była czarownicą! Pewnie rzuciła zaklęcie na to miejsce, zwabiła nas tutaj i usiłowała zamordować! – stwierdziłem przerażony. Obrzuciłem swoich przyjaciół spojrzeniem wyrażającym przerażenie i ból. Chciałem złożyć paciorek i pójść spać w ciepłym łożu. Czy moja przygoda Pokemon miała zakończyć się w tak cholernie głupiej sytuacji? – Co jeśli to włosy łonowe? Wypuśćcie jakiegoś pokemona i się tego pozbądźcie! Charizard jest zbyt duży! – poleciłem.