Gra Vaphela

Cóż, okazało się, że Eusin zatrzymał się tuż przed budynkiem. Krzyknął, że może z tobą wrócić, ale ty nie protestowałeś i pobiegłeś na policje. Zobaczyłeś, że główny mężczyzna siedzi na biurku, a na jego kolanach znajduje się jakiś młodzieniec.
- DOBRZE BYŁO KRAŚĆ TE GUMY, GŁUPKU?! – wrzasnął. Dopiero po chwili zauważył ciebie. Zrzucił ofiarę z kolan i obrzucił cię surowym wzrokiem. – A ty czego? Umarł ci ktoś? – pokręcił z niedowierzaniem głową. Zawołał swojego sługę, który miał wszystko zapisać. – No mów, na co czekasz?

Siadłem za biurkiem zacząłem opowiadać policjantowi jak to było. Że wyruszyłem w podróż, po czym odnalazłem siostrę któa należała do teamu Eevee, ze odnalazłem brata, który był gdzieś tam a potem gdzieś tam i hodował Aerodactyle, które tak naprawdę nie było jego, ze miał poki które nie były jego. I to wstrętne laboratorium gdzie robili Type:Nulle, to wszystko było takie straszne. I na koniec się broniliśmy, zaatakowaliśmy Paraliżującym pyłem i Flavia, Miguel, Nell i Eusin umarli a ja uciekłem z papierami, które położyłem na biurku.

- O nie! – wrzasnął policjant. – Dobrze. Możemy to sprawdzić dopiero po stu sześćdziesięciu godzinach od zaginięcia postaci. Myślę, że twoi przyjaciele nie żyją, ale na pewno godnie ich pochowamy. Trzymaj się – powiedział z uśmiechem. Widząc twój wyraz twarzy zwyczajnie wzruszył ramionami, po czym wskazał na leżącego na ziemi nastolatka. – Szykuje mi się niezła noc, a ty próbujesz wszystko zepsuć. Zajmij się trenowaniem, nie wiem, na pewno jest jakiś konkurs, odwiedź może salę pokemon. Ogarnę twoje zeznania, ale na pewno nie dzisiaj – ty jednak zauważyłeś jak wyrzuca dowody do śmietnika. – Po prostu

Nieźle... Pomyślałem sobie, że ten koleś na pewno mi nie pomoże więc napisałem szybko anonima o tym zdarzeniu na kartce, którą akurat miałem pod ręką i wsunąłem ją pod drzwi komendanta po czym szybko ulotniłem się z posterunku. Musiałem się przespać i przemyśleć kilka rzeczy. Może też wypadało zadzwonić do rodziców? Chyba powinni wiedzieć, że dwójka z ich dzieci została zabita, może niekoniecznie musza wiedzieć ze to moja sprawka ale o samym fakcie ich śmierci jednakowoż wypadałoby im powiedzieć.

Cóż, policjant był naprawdę zajęty. Nie mógł zajmować się jakimiś tam zgonami. W końcu miał dużo ważniejszej roboty! Na przykład obrażanie tego młodzieńca znajdującego się na podłodze! Przez głowę przeszła ci myśl głosząca, iż jest on najzwyklejszym w świecie pedofilem, jednak nie miałeś pojęcia, czy jest to prawda.
W każdym razie. Kiedy w PC pojawiły się twarze twoich rodziców, usłyszałeś coś, czego kompletnie się nie spodziewałeś. Byli zdziwieni i zdenerwowani…
- Fernando, czy dziewczyna i chłopak, których znaleziono w laboratorium – zaczęli. Dowiedziałeś się, iż huczy od tego cała telewizja. Jedynie policja o niczym nie miała pojęcia. Sprawę załatwiała tylko i wyłącznie Pielęgniarka Jenny. – To przecież nie jest twoje rodzeństwo – stwierdzili.

- Ale jak to? - spytałem zszokowany rodziców. Ich wyznanie wprowadziło mój umysł w jeden wielki korkociąg, który wirował i mieszał mi w głowie - kilka stron temu (fourth wall mode:break) stwierdziliście, ze ich poznajecie i płakaliście z radości, zę się odnaleźli.
Nie wiedziałem już sam co mam myśleć. Żeby właśni rodzice nie wiedzieli jak wyglądają ich dzieci? W sumie nie widzieli ich od bardzo dawna, więc mogli się zmienić, ale skąd ta zmiana zdania?

- Wybacz, haha! – okazało się, że są pijani w trzy dupska i nie mają na sobie dolnych części ubrań. Byli rozkojarzeni, wielkie oczy i rozszerzone źrenice. Co z nimi było nie tak? Cóż, po chwili zgasili monitor zostawiając cię z mętlikiem w głowie.
Pielęgniarka Joy podeszła do ciebie i zaproponowała pokój na górze. Cóż, rozpoznawała cię z telewizji, a poza tym było już późno. Troska nie pozwalała jej nie podejść do takiego koordynatora! Zresztą… chwilę później zapytała autograf.
Mogłeś ją zignorować i iść do pokoju albo iść do pokoju. Zapewne nie miałeś ochoty na jakieś banialuki, noale…

Moi rodzice okazali się ćpunami i alkoholikami. Z pewnością tego mi brakowało po wyznaniu, że moje nieżyjące przeze mnie rodzeństwo nie jest moim rodzeństwem. Moje życie stanęło na głowie.
Gdy pielęgniarka do mnie podeszła bym dał jej autograf bez zbędnej zwłoki to uczyniłem stawiając na końcu podpisu serduszko. Potem zrobiłem sobie z nią pamiątkowe zdjęcie, które z pewnością da jej jeszcze więcej radości. Potem oddałem jej moje stworki an leczenie. Rano je odbiorę i od razu ruszę na Konkurs. Teraz koniecznie musiałem się położyć spać, więc udałem się do sypialni.

Jak zrobiłeś tak… tak zrobiłeś. Po przebudzeniu się mogłeś zająć się poranną toaletą: mycie zębów, sikanie etc. Śniadanie czekało na łóżku, więc mogłeś je od razu zjeść. Nie było zbyt wykwintne: ot co, tosty i kilka malin. Słabo to dopasowali, jednak musiałeś zadowolić się tym gównem.
Po opuszczeniu budynku Centrum Pokemon, mogłeś udać się na konkurs. Po drodze spotkałeś kilka osób zmierzających w tą samą stronę, co ty. Jednym towarzyszyło podekscytowanie, innym zdenerwowanie, a jeszcze innym zwykła pewność siebie. Widocznie zdawali sobie sprawę, że wygrają i to bez żadnych problemów.
Staliście w pomieszczeniu przeznaczonym dla Koordynatorów. Działania wszystkich uczestników mogliście obserwować na wielkim ekranie. Ludzi wywoływano po kolei. Ty byłeś jednym z pierwszych. Uznali, że skoro pokonałeś jednego z najsilniejszych przeciwników, widownia będzie oglądać pokaz chętniej i aktywniej.
- A teraz Fernando de la Rosa! – znalazłeś się na scenie. Runda pokazowa. Punktów mogłeś zdobyć 30.

Ta runda należała do Butterfree. Wyrzuciłem balla w powietrze i wydałem komendę, któą trenowaliśmy wczoraj i wyszła pięknie.
- Użyj najpierw Trującego pyłu a potem oblatując go wkoło Podmuchu wiatru by uformować wir z powietrza o kolorze fioletowym. Gdy już go ładnie uformujesz dodaj do tego Srebrny wiatr, który nada blasku naszemu występowi. Gdy już stworzyć piękną trąbę powietrzną użyj Psychopromienia by rozbić ją na tęczowe pyłki.