Gra Arca - Shadica

Ursula natomiast rozrysowywała plany pokazów w swoim notatniku, który wyciągnęła z torby. Garchomp spał owinięty wokół namiotu a Flareon ogrzewał plecy jego trenerki. Po jakiś czterdziestu minutach dziewczyna ziewnęła, powiedziała "dobranoc" i poszła spać a Ty podąrzyłeś w jej ślady.
Noc minęła wam spokojnie. Kiedy wstałeś i wyszedłeś z namiotu Ursula rozczesywała mokre włosy.
- Jeżeli chcesz się umyć to trzydzieści metrów dalej jest dość czysty strumyczek - rzekła pokazując palcem w krzaki.

- Dzięki - odpowiedziałem, po czym skierowałem się we wskazanym kierunku razem z resztą podopiecznych. Gdy dotarłem na miejsce, rozebrałem się i wszedłem do wody. Po umyciu się stanąłem na jednym z kamieni a następnie przyjąłem pozycję do walki i zacząłem wymierzać ciosy w niewidzialnego przeciwnika. Zadowolony że nie wypadam z formy stanąłem na rękach, potem na tej zdrowej, mechaniczną podnosząc do góry i zacząłem robić pompki na jednej ręce.

Kiedy byłeś już umyty i sobie poćwiczyłeś ujrzałeś coś jakby racę wystrzeloną z waszego obozowiska. Czy coś się stało Ursuli i daje alarm? Czy po prostu ćwiczy swoje pokazowe sztuczki? Cóz, wiele innych opcji była również możliwa. Mogła zginąć a ktoś wystrzelił racę by oznajmić "tu leży ciało, sprzątnijcie je". Tak, to byla następna Twoja myśl. Chyba powinieneś sprawdzić co sie tak naprawdę wydarzyło.

Ruszyłem biegiem w stronę obozowiska, zabnierając plecak. Miałem złe przeczucia. Zawołałem podopiecznych by w razie czego być gotowym do walki.
- W co tym razem się wpakowała? - pomyślałem przyspieszając. W grę wchodziły różne scenariusze, wolałem jednak by nie był to, któryś z tych czarniejszych. W całym tym zamieszaniu zapomniałem się jednak ubrać więc biegłem prawie nago, w butach i gaciach, jednak w tej chwili szczególnie się tym nie przejmowałem.

Biegłeś co sił. W końcu dotarłeś do obozowiska. Ujrzałeś Ursulę, cała i zdrową, ubraną, spakowaną chowającą broń do flar w kieszeni torby.
- Za długo tam byłeś, musimy ruszać. Gloom wyczuł pyłki w powietrzu. Podejrzewam, ze niedługo przyleci tu cała plejada wszystkich dostępnych także musimy się zwijać. Moja Garchomp wespnie się po drzewach i pójdziemy po koronach. Mam nadzieję, zę wytrzymają jej ciężar.

- Arceusie... ja chyba jestem przewrażliwiony - pomyślałem przejezdżając ręką po twarzy w geście zażenowania swoim zachowaniem. Szybko założyłem ciuchy z plecaka i wycofałem podopiecznych do Balli, po czym zabrałem się za zwijanie namiotu. W swoim pracowitym pędzie przypadkiem kopnąłem coś co wydawało mi się zwykłym kamieniem. Nie zwracając na to uwagi złożyłem namiot i włożyłem go do plecaka, szybko sprawdziłem czy niczego nie zostawiłem i skierowalem się w stronę czerwonookej.

- Idź Garchomp - rzekła dziewczyna a jej stworek wypadł z kuli w fioletowych serduszkach. Bardzo pasowały do tak dużego i groźno wyglądającego Pokemona. Po chwili już siedzieliście razem ze swoim dobykiem na jego plecak i smok wspinał się po konarze grubego drzewa na jego szczyt. Gdy już byliście w koronie owiał was świeży powiew. Coś całkiem odmiennego od zaduchu w lesie.
- To o czym pogadamy - rzekła dziewczyna wskazując swojemu stworkowi, który mimo rozmiarów zgrabnie poruszał się po cienkich gałązkach drzew.

- Nie mam pojęcia - odpowiedziałem próbując nie spaść ze smoka. Nie przychodziły mi do głowy żadne tematy, w końcu jednak coś wymyśliłem.
- Jak rozpoczęłaś swoją przygodę jako koordynatorka? Poszłaś w ślady któregoś z rodziców czy to było raczej własne marzenie? - zapytałem spoglądając w niebo. Z jakiegoś dziwnego powodu miałem uczucie że zbliża się niebezpieczeństwo.

- Zostałam koordynatorką bo od zawsze tego chciałam. Od kiedy byłam mała dziewczynką chciałam robić to co Ci ludzie w telewizji. Niestety nie miałam łatwo. Garchomp, jako Gible towarzyszył mi od mojego piątego roku życia i jak się patrzy na niego to nie myśli się, zę może być konkursowym Pokemonem. O mnie też tak myślano więc postanowiłyśmy przełamać stereotypy. Potem nam różnie szło ale tu, w Hoenn, mam zamiar wygrać Festival.

- Rozumiem - odparłem spoglądając w dół by sprawdzić czy nie dzieje się tam coś ciekawego, następnie zatopiłem się we własnych myślach. Ja też kiedyś miałem marzenia, ale od dnia w którym straciłem rodziców musiałem szybko dorosnąć oraz nauczyć się stąpać twardo po ziemi. Westchnąłem cicho odrzucając od siebie myśli.