Karawanka Dragneel

Silna, energiczna, opiekuńcza, a jednocześnie niebezpieczna. Taka byłaś i jesteś! Kto wie w jakim stopniu przygoda wpłynie na Twój charakter. Może poznając nowe pokemony zmienisz się diametralnie, ukształtujesz się ostatecznie? Bo mimo swojego wieku dalej pozostawałaś(w pewnym stopniu) dzieckiem. Twoje postępowanie o czymś świadczyło, prawda?
Rozmyślając nad ucieczką i szukającymi Cię rodzicami prawie nie zauważyłaś, że przyszło Ci wybrać jedną z ważniejszych decyzji w trakcie podróży. Mogłaś iść przez drogę numer cztery do Lumiose City albo zawrócić w stronę Aquacorde. Gdybyś zdecydowała się na drugą opcję zostałabyś zmuszona do przejścia przez las. Kto wie, co się tam czai? Generalnie wybór należy do Ciebie.
Lumiose, czy Aquacorde?

Wraz z Arbą na ramieniu Carvan raźnie szła przed siebie, tylko co chwila oglądając się przez ramię, czy nikt lub nic jej nie goni.
Nic? Świetnie! Bo by zagryzła! O tymi zębami! TYMI! Ale ok, uspokójmy emocje... Których, rzecz jasna, się nie dało uspokoić.
Wiecznie pod rozkazami rodziców i wśród psów. Phi! Teraz był właściwie PIERWSZY RAZ, kiedy zaczynała żyć, a jej wewnętrzne dziecko aż piszczało z radości i rzucało petardy innym ludziom pod nogi.
Hej-ho, hej-ho! Na wyprawę by się szło!
A i tak, ten znaki.
Spojrzała na Arbę, która przekrzywiła pyszczek ciekawsko i polizała ją po policzku.
- Też mi pomoc, wiesz? - Powiedziała do niej Carvan, po czym spojrzała na dwie różne "ścieżki".
Wzruszyła ramionami i ostatecznie ruszyła w stronę Aquacorde.
Bo hej, co może pójść nie tak?!

No i ruszyłaś. Byłaś tak wesoła, że wizja przejścia przez las wcale cię nie przerażała. Teoretycznie dobrze postąpiłaś: znajdowało się tam wiele ciekawszych i silniejszych stworków. Jedyne, czego powinnaś się bać to tych „strasznych” robaków.
Kiedy przekroczyłeś próg lasu usłyszałaś… pisk? Tak. To zdecydowanie był pisk. Cichy, ledwie słyszalny. Dochodził z krzewu znajdującego się obok… Odruchowo spojrzałaś w tamtym kierunku. Coś tam było. Ewidentnie.
I być może byś to zignorowała… Gdyby nie fakt, że mały nietoperz wyskoczył stamtąd jak gdyby nigdy nic. Był przeraźliwie chudy. Mizerny stworek! Zbliżył się do ciebie obwąchując ziemię. Co jakiś czas podskakiwał trzepocząc skrzydłami. Najwidoczniej próbował wzbić się w powietrze.

Spojrzała na stworzenie zdziwiona i natychmiastowo ukucnęła.
Arba cyzm prędzej zeskoczyła z jej ramienia, zjeżona i gotowa do usmażenia nieszczęśnika "na ten tychmiast", ale Carvan prędko machnęła ręką.
- Siad płaski, no nie widzisz, że to biedne tutaj zaraz nam padnie? - Zapytała, patrząc jak nieszcześnik próbuje latać. Ale ten- coś mu nie szło.
Nieostrożnie (pfff, bezpieczeństwo, CO TO BEZPIECZEŃSTWO?!) chwyciła nietopera w obydwie dłonie i przyjrzała mu się uważnie.
- Nie wiem do końca czym jesteś... - Bo hej, po co wyciągac pokedex, co nie? - Ale chyba ktoś tu jest strasznie głodny! Ale no, czym żywi się nietoperzowaty... Czekaj! - Roztrzepany rudzieleć jedną ręką sięgnął po pokedex.
No dalej, magiczne ustrojstwo, mów co to za zwierz!

Nazwa Pokemona: Noibat K
Karawanka Dragneel Noibat

Poziom: 1
Typ:LatającySmok
Łańcuch ewolucji: Noibat-(48lv.)->Noivern
Obecne Ataki: Zgrzytanie(Screech), Super dźwięk(Supersonic), Pchnięcie(Tackle)
Reszta ataków: ??
Charakter i historia: Noibat(razem z rodzeństwem) została porzucona przez własną matkę. Jej braci zjadł jakiś potężny pokemon. Tylko ona zdołała uciec... Niezły fart, prawda? Od tamtej pory musiała radzić sobie sama. Jest bardzo młodym pokemonem. Musi się wiele nauczyć... Nie opanowała umiejętności latania, co tłumaczy brak matki
Na ogół jest wesołym stworkiem. Uwielbia trenować i walczyć. Jest bardzo odważna i pewna siebie! W przyszłości chciałaby pokonać rodzicielkę.
Zdolność: Do wybrania przez trenerkę(o ile zdecyduej się ją złapać)
Trzymany przedmiot: -
Istotne lokacje: -
Ball: -

Kod:: [center][b]Nazwa Pokemona:[/b] Noibat [color=red]K[/color]
[img]http://www.pokestadium.com/sprites/xy/noibat.gif [/img]
[b]Poziom:[/b] 1
[b]Typ:[/b][color=MediumSlateBlue][b]Latający[/b][/color][color=DarkOrchid][b]Smok[/b][/color]
[b]Łańcuch ewolucji:[/b] [u]Noibat[/u]-(48lv.)->Noivern
[b]Obecne Ataki:[/b] Zgrzytanie(Screech), Super dźwięk(Supersonic), Pchnięcie(Tackle)
[b]Reszta ataków:[/b] ??
[b]Charakter i historia:[/b] Noibat(razem z rodzeństwem) została porzucona przez własną matkę. Jej braci zjadł jakiś potężny pokemon. Tylko ona zdołała uciec... Niezły fart, prawda? Od tamtej pory musiała radzić sobie sama. Jest bardzo młodym pokemonem. Musi się wiele nauczyć... Nie opanowała umiejętności latania, co tłumaczy brak matki
Na ogół jest wesołym stworkiem. Uwielbia trenować i walczyć. Jest bardzo odważna i pewna siebie! W przyszłości chciałaby pokonać rodzicielkę.
[b]Zdolność:[/b] Do wybrania przez trenerkę(o ile zdecyduej się ją złapać)
[b]Trzymany przedmiot:[/b] -
[b]Istotne lokacje[/b]: -
[b]Ball:[/b] -[/center]

Gdyby pokemon mówił odpowiedziałby ci, że jest pokemonem i nic tego nie zmieni. Stworek sprawiał wrażenie wystraszonego. Vulpix śmiała się pod nosem - nie z niego, ale z ciebie. Gdyby Siostra Joy zobaczyła jak nieporęcznie złapałaś stworka zapewne wbiłaby ci nóż w głowę.

Ach, więc to był Noibat! I ta maleńka nietoperka była tutaj sama?!
Nie może być. Przecież pierwszy lepszy Arbok by ja pożarł na dzień dobry!
Ekans w sumie też.
- Cichaj, geniuszu ty - Fuknęła na Arbę - co ja, Joy jestem? No ale w sumie nie mam nic przy sobie do jedzenia... Słuchaj mała - Znów zwróciła się do noibata, którego aż pomyziała po łebku tuż po tym, jak posadziła go na trawie.
Uśmiechnęła się do niej szeroko i wyjęła pokeball z kieszeni, o!
- Zamierzam cię złapać! Tylko dzięki temu przetransportuję cię bezpiecznie do Centrum Pokemon - Spojrzała na Arbę nieco niepewnie. Ha!
Przecież różnica w poziomach była spora. Jeden Ember mógł spalić nietoperkę na Amen i witaj Arceusie.

- Łohohohoho – mniej więcej takie odgłosy wydawała Vulpix. Dlaczego wszystko ją śmieszyło? Cóż. Może wydawało jej się, że zamierzasz zostać siostrą Joy. To byłoby dość ciekawe rozwiązanie. Bo dlaczego nie?
Noibat nie wiedziała, co się dzieje, więc… Wystarczyło, że przez przypadek dotknęła pokeballa i już się złapała. Miałaś już dwa poki! Idealnie! Ideolo! Super! Fantastycznie! Świetnie!
W tym samym momencie dobiegł cię jakiś śmiech. Zza drzew wyszedł chłopak – mniej więcej w twoim wieku. Jasna karnacja, dobre zbudowany, czarne włosy, czapka i Treecko na ramieniu.
- Niezła scenka, mała - uśmiechnął się uwodzicielsko.

Ło popatrzcie wszyscy święci pańscy! Złapało się, ha!
- Ja to mam fart do wydręczonych wypłoszy, co? - Zapytała swoja rudą przyjaciółkę, targając ją za uszami radośnie. Ta wredna, mała... kochana bestyja.
Ale hej! Pierwszy pokemon w dziczy złapany!
I to Noibat! Smok, prze państwa! Będzie czym latac na dom rodziców, gdy się go wyszkoli, ot co.
- O, jak ją nazwiemy? - Zapytała myziając arbę - Może Sheba? Jak królowa Sheba albo... - Ale wtem do jej uszu dotarł śmiech i natychmiast wstała, a jej mina z rozbawionej zmienia się na taką w słowiańskim typie.
Znaczy się, ten "masz jakiś problem?".
Tylko proszę, niech nie wyskakuje z całkami albo innym matematycznym dziadostwem...
Wyglądał... dobrze. Tutaj nie było co narzekać. I najwidoczniej Też był trenerem, jak ona.
Ale w jednym popełnił błąd.
- Jaka znowu mała? Że gdzie niby? - Zapytała, tragicznie przy tym ignorując uwodzicielski ton głosu.
Może przez to, że nikt nigdy przy niej takowego nie używał, nie zczaiła o co chodzi.
Niewiedza bywała urocza!

Chłopak sprawiał wrażenie pewnego siebie. Zachowywał się i chodził dziwnie... czegoż się spodziewać po regionie Kalos? Noale przyszło Ci wpatrywać się w jego mięśnie. Bo specjalnie je dla Ciebie napiął.
- Hej mała, składasz się z selenu, potasu i krzemu? Bo jesteś SE K SI. W skrócie? SEKSI – uśmiechnął się idąc w twoim kierunku. Treecko zarechotał zeskakując na ziemię. Vulpix warknęła sygnalizując, że ich z przyjaźni nici. – Hej mała, czy jesteś z berylu, złota i tytanu? Ponieważ jesteś BeAuTiful - popełnił błąd. – Jesteś bardzo ładna

Zgaszona patrzyła się na niego przez chwilę, w zupełności się nie odzywając.
Mrugnęła tylko kilka razy, w tle zagrały świerszcze, a gdzieś tam zahuczała sowa.
- Chodź, Arba, sprawdzimy czy nie ma nas w pokecentrum. Tu jakieś dziwne ludzie chodzą - powiedziała biorąc lisiątko na ręce i sadzając ją sobie na ramieniu, po czym rozejrzała się by ogarnąć gdzie jest ścieżka.
Biedny nieznajomy, Carvan była tak rażąco niepodrywalna, przez swój brak jakiejkolwiek wiedzy na temat romantyczno-jakikolwiek, że trudno było właściwie do niej trafić.
No i ej, dziewucha prawie metr osiemdziesiąt i "mała".
Z czym do ludzi.

» Carvan "Karawana" Dragneel