Droga przez nieznany region

Kobieta przez chwilę milczała i choć jej nie widziałeś to wiedziałeś, że sobie podśmieszkuje. Jednocześnie wiedziałeś również, że te kamienie są dużo warte i to co daje kobieta to i tak mało. Była w stanie dać dużo więcej.
- Więc masz jakiś numer konta? Chyba nie będziesz nosił tyle pieniędzy przy sobie. Teraz zapłacę Ci zatem połowę naszej umowy - powiedziała a jej pomagier wstrzyknął Ci coś w szyję. Zemdlałeś....
Gdy się obudziłeś wyglądałeś zgoła odmiennie. Zoperowali Ci chyba nos i trochę policzki. Rozpoznawałeś i jednocześnie nie siebie w lustrze. Zapewne użyli jakiegoś Pokemona by szybciej wyleczyć Twoje rany. Miałeś też nowy dokument tożsamości. Na karteczce którą znalazłeś koło dokumentu pisało, ze masz się stawić w kamienicy na 19. Było rano. I zapomniałem, leżałeś na ławce obok fontanny.

O matko. Czyżby mnie wyrolowała? Przynajmniej zmieniła moją tożsamość.  Oszustka? Być może. W każdym razie... Dalej nie miała kamieni! Haha! Cipa! Ta karteczka nic nie znaczyła… Zatrzymałem ją jednak. Może mówiła prawdę? Może. Zamierzałem wysępić od niej jakąś gotówkę. Poza tym jak mogła uważać, iż posiadam jakiekolwiek konto? Piętnaście lat. Pewnie jej to nie interesowało…
Sprawdziłem, czy mam przy sobie pokemony i inne pierdoły. Co mogłem tutaj robić? Może najlepiej zwiedzić okolicę? Jeśli znalazłem swoje poki od razu ruszyłem w kierunku najbliższej otwartej przestrzeni.

Spojrzałeś na dokument, którym miałeś się teraz posługiwać. Wskazywał on, ze masz 18 lat więc byłeś pełnoletni i mogłeś założyć konto w tutejszym banku. Co prawda musiałeś jeszcze odzyskać kamienie z brzuszka Poliwaga. Po przeszukaniu torby okazało się, ze Cię nie okradli. Mogłeś więc poszukać banku, albo najpierw pozwiedzać. To było piękne miasto z dużymi możliwościami. Nie miałeś jednak pieniędzy na jedzenie, ani na nic innego. Zaczynałeś robić się głodny.

Najgorsze było to, że istniała możliwość, iż moje pokemony zwyczajnie mnie nie poznają. Musiałem przekonać je, że JA to JA. Moje życie zmieniło się diametralnie; w jednej chwili… wszystko się tak pokomplikowało. Ale cóż ja mogłem zrobić? Musiałem odnaleźć rodziców i zacząć nowe życie. Zdecydowanie nie miałem innego wyboru. Ale to dodatkowo utrudniało moje zadanie… co gdyby nie rozpoznaliby mnie i rodziciele?
Cóż. Zacząłem rozglądać się za jakimiś pomieszczeniami z walkami pokemon… Może gdybym którąś z walk wygrał dostałbym trochę pieniędzy? To byłoby idealne rozwiązanie.

Cóz, owszem był tu gym specjalizujący się w wodnych stworkach. Niestety był on ostatnim, którego wybierali trenerzy partycypujący w tutejszej lidze. Bardzo silne stworki lidera, poza tym był gotowy na każdą okoliczność, Ty ze swoim Poliwagiem i ognistym Charmeleonem nie miałeś szans. Była też sala Konkursowa, którą szybko znalazłeś ze względu an rozmiary. Obok niej stał słynny bank przekazywany z pokolenia na pokolenie. Gdyby w Pokemonach istniała Szwajcaria, to on był jednym z jej banków.

Poszedłem do banku, by założyć tam swoje konto. Potrzebowałem tego… Musiałem dostać kasę. Musiałem zostać bogatym… cóż, wciąż nastolatkiem. Może kiedyś powrócę do swojego prawdziwego imienia? Kiedy udowodnię, że Sycamore wcale nie jest taki dobry…
W banku zamierzałem załatwić wszelkie potrzebne sprawy. Skoro Gym był zbyt trudny do pokonania – cóż, musiałem zająć się czym innym.

Od teraz Twój hajs na forum i hajs w grze się ze sobą nie łączą. Chyba, ze napiszę inaczej.
_______________________________________________
Założyłeś konto, dali Ci nawet 50 pd za założenie konta. Poza tym zaparzyli Ci capuccino i dali słodkie bułeczki przez co nie byłeś już głodny. Formalności były sprawne, dali Ci numerek konta, umowę i kartę kredytową. Gdy wyszedłeś z banku na wieży ratusza wybiła godzina 18. Mogłeś już powoli truchtać na spotkanie z tajemniczą damą z Gastlym. Trzeba było liczyć na to, ze nie rozpłata na Twoich oczach Polisia a potem nie poderżnie Ci gardła.

Cóż, wizja ta była przerażająca, jednak nie mogłem posądzać jej o jakieś wymyślone rzeczy. Cóż, na pewno należała do jakiegoś gangu, co jednak nie świadczyło o jej charakterze. Może była sympatyczną kobietą? Może tak, a może nie! Cóż! Czegoż od niej oczekiwać? Chciałem po prostu otrzymać swoje pieniądze. Bo czemu nie? Mogłem zostać milionerem.
Zacząłem truchtać do wskazanej kamienicy. Musiałem ją znaleźć! Po prostu... Przez chwilę zapomniałem o tym, iż Poliwag połknął mega kamienie. Swój Charizardite X wciąż trzymałem w plecaku, ale te profesorkowe miał w żołądku. Może musiał jew ysrać?

Całkiem sprawnie udało Ci się dojść na miejsce, mimo iż byłeś tam wcześniej tylko raz i to w mało ciekawych okolicznościach. Wszedłeś po schodach na górę gdzie czekał na Ciebie ten sam skład. Facet w kapturze i długim płaszczu, łysy osiłek z tatuażem na potylicy i maczetą w ręce i dama zakryta mgłą.
- Witaj, czekaliśmy zasadniczo już na Ciebie - powiedziała znajomym głosem - gdzie masz kamienie?

- To trudne – odpowiedziałem przełykając ślinę. Wypuściłem swojego Poliwaga… ostrożnie i powoli. Ażeby ci ludzie mi go przypadkiem nie zabili! – Połknął je Poliwag. Inaczej nie dałbym rady ich zabrać… Ma je w żołądku – uniosłem rękę. Generalnie patrzyłem na faceta z maczetą. – Proszę go nie zabijać. To mój starter… Może nie jest zbyt silny, bo nie miałem czasu go wytrenować, ale… naprawdę można znaleźć inny sposób na ich wyciągnięcie. Nie wiem jaki, ale… – wzruszyłem ramionami.