Gra Pii - w pogoni za szczęściem

- No to dotrzemy tam razem a potem pomyślimy co robić dalej - odrzekł chłopak w ogóle nie zauważający Twoich aluzji. Możliwe także, że po prostu je zlewał. Puścił też mimo uchem Twoją uwagę o "dobrym towarzystwie" i podreptaliście dalej. Potem Ty wyciągnęłaś Pokedex, który ukazał Ci, ze Twój Poliwag to podstawowy przedstawiciel swego gatunku.
Robił się wieczór a wy byliście już nieopodal jezior. Wtedy ujrzeliście starą studnię znajdującą się na lewo od was. Pogodny Raphael od razu do niej podbiegł po czym zajrzał do środka i .... wpadł do niej.

Pomyślimy... ja tam zostaję, pomyślała butnie dziewczyna jednak nie miała już sił dyskutować. Może zniesie jakoś jego obecność, jeśli nie zamierza ciągać jej po salach koordynatorskich. He, nawet nie wiedziała jak to się profesjonalnie nazywa. Przez dalszą część drogi Pia nie zwracała na niego większej uwagi ucieszona, że nie zamęcza jej rozmową. Po prostu nie miała na to ochoty... z resztą zazwyczaj nie miała, nie była zbyt dobrą towarzyszką. Była złą osobą, nic więc dziwnego, że kiedy ten debil (inaczej tego nazwać nie można) wpadł do studni pierwsze co pomyslała to i dobrze ci tak!
- Nie martw się, zadzwonię do dziadków jak dojdę do miasta - zawołała ucieszona w głąb studni w nastroju tak poprawionym, że aż echo zaczęło ją bawić. Ale tak trochę czuła wyrzuty sumienia... - Rozumiesz, nawet jakbym chciała to zbytnio nie mam jak pomóc.

- Aaaaaa! - usłyszałaś głos młodzieńca. Zapewne spadając złamał nogę a teraz krwawi i może umrzeć. Albo do krwi zbiegły się podziemne krwiożercze Pokemony i próbują go zjeść? Wszystko jest możliwe. Nawet to, zę teraz coś odgryza mu penisa. Ale oczywiście możesz zostawić biednego Raphaela na łaskę i niełaskę losu, czyli mnie. Karma dosięga każdego i prędzej czy później dosięgnie też i Ciebie.

Trochę się w sumie przestraszyła na te wrzaski, nie chciała przecież do końca życia trwać w przekonaniu, że jest odpowiedzialna za czyjąś śmierć. Jak się mogła spodziewać, same problemy z nim.
- Heeeej, żyjesz? Masz może jakiegoś użytecznego pokemona? Bo my tu z Kum-chanem nie wiele zdziałamy... czekaj, ześlę ci wiaderko. - I zaczęła odwijać łańcuch z wiadrem, które naturalnie powinno się znajdować przy studni. Tylko jak ona go niby wyciągnie? - Sama nie dam rady cię wyciągnąć, więc wrzuć co masz, by mi mogło pomóc z góry.

- Taaak! - krzyknłą chłopak w odpowiedzi a Ty wiedziałaś, zę krzyczał również z bólu. Spuściłaś wiaderko, którego lina wyślizgnęła Ci się z rąk a Ty nie zdążyłaś zatrzymać korbki, która ją rozwijała i usłyszałaś metaliczny huk i dźwięk przewrócenia się. Kiedy krzyknęłaś kolejne zdanie nie usłyszałaś już odpowiedzi. Całkiem możliwym stało się to, zę ogłuszyłaś biednego Raphaela, tak jakby miał jeszcze za mało trosk na dziś.

Dobra robota, Pia pomyślała optymistycznie porażona własną głupotą. Takie rzeczy to my, nie nam. Ale studnia jest dość szeroka, nie jej wina, że rudemu nie udało się zwiać przed małym wiaderkiem. W obecnej sytuacji naprawdę nie widziała innego wyjścia, a jeśli chłopak stracił tam przytomność to pewnie się utopi i nic na to nie poradzi. Czy miała przy sobie jakiś telefon, czy w ogóle coś czym możnaby wezwać pomoc? Jeśli nie, to pozostanie ruszyć przed siebie do następnego miasta i zawiadomić tam kogoś, kto będzie w stanie wyciągnąć zwłoki rudego, którego imię jakoś wyleciało jej z głowy...
- Nie ruszaj się, sprowadzę pomoc! - Zawołała wgłąb studni i ruszyła szybkim krokiem, jak już dotrze to musi wyglądać jakby przebiegła całą trasę w panice, by się nie czepiali. Aby osiągnąć ten efekt schowała powolnego Poliwaga do Poke Balla.

Nikt Ci nie odpowiedział. Nie miałaś też ze sobą komórki więc nijak nie mogłaś porozumieć się ze światem. Tak więc schowałaś Poliwaga do balla i ruszyłaś przed siebie prosto do Hearthome by wezwać jakąś pomoc dla utopionego kolegi z pracy. Okrutna z Ciebie postać do prawdy. Kiedy tak sobie biegłaś ujrzałaś, że ktoś zaczął już akcję ratowniczą chłopaka. Miałaś dwa problemy z głowy. Niestety jednak kiedy dotarłaś do miasta zapadła noc i musiałaś znaleźć jakieś miejsce,w którym mogłabyś się przespać.

Dziewczyna postanowiła uznać, że ta osoba ratująca na pewno będzie w stanie wezwać straż pożarną, bo każdy normalny człowiek w tych czasach nosi przy sobie telefon. Nie przejmowała się też specjalnie Ralphem, silny facet poradzi sobie... ale coś jej się wydawało że był jakiś protokuł na temat porzucania rannych. Postanowiła więc mimo wszystko ruszyć na policję/straż pożarną/do szpitala, by poinformować kogoś spanikowanym głosem o znajomym w studni. Dopiero jak się z tym uwinie, upewniwszy że nie będą jej za to później pobierać odcisków palców, ruszy do Centrum Pokemon by... w sumie nie wiedziała po co. Pokemona ma zdrowego, nie jest specjalnie zmęczona. Hum, co też powinna zrobić?

Pobiegłaś do budynku straży pożarnej i tam złożyłaś zeznania. chwilę później wóz strażacki pojechał ze wskazanym przez Ciebie kierunku. Ty natomiast podałaś resztę swoich danych osobowych i podreptałaś grzecznie do Centrum Pokemona eskortowana przez sympatycznego strażaka, który zgodził się Cię odprowadzić. Gdy tam dotarłaś otrzymałaś kartę trenerską i klucz do pokoju. Była pora kolacji więc miałaś dwa wyjścia: wszamać coś albo iść spać.

Wyjścia były trzy i blondynka postanowiła wybrać właśnie to trzecie... mianowicie wszamać i pójść spać. Spać jednak jej się nie chciało w cale, a w cale... bardziej poznęcać się nad Poliwagiem. Ale to potem, pierw jeeść. Hum, czy nie powinna dbać teraz p wagę? W końcu ma się podobać... tak, bez deseru tym razem. Pia ominęła wzrokiem półkę z ciastami i zamiast tego kupiła pieczonego kurczaka z dietetyczną kolą, niczym Amerykanka dbająca o linię. Zapłaciła najdrobniejszymi jakie miała i odeszła do najczystrzego stolika, by tam spokojnie wszamać. Jeśli ktoś się na nią spojrzał, spojrzała na nich nieprzyjemnym wzrokiem, by nikomu nawet do głowy nie przyszło jej zagadywać. Nienawidziła tego, kiedy akurat jadła.