Gra Pii - w pogoni za szczęściem

Tak, to dziś. Opuszczasz swoje rodzime Salceson...znaczy Solaceon Town. Mała mieścinka, praktycznie nic nie znacząca, ale dla Ciebie poniekąd ważna. Ze swoim Poliwagiem u boku dreptałaś by dotrzeć do jakiegoś morskiego miasta by odpłynąć ku regionowi Kanto, krainy gdzie mieszka pani w kimono, roślinna czarodziejka - Erika. Tak więc ze swoją kijanką ruszasz ku drodze numer 209 a z tamtąd to sam nie wiem, sama musisz zdecydować.

Z Poliwagiem u boku dreptało się będzie wolno, jednak blondynce to nie przeszkadzało. Pokemon miał ważne zadanie do spełnienia, a jego obecność działała pokrzepiająco. Może jeszcze nie teraz, jednak Pia wiedziała, że nadejdzie dzień w którym bardzo potrzeba jej będzie towarzystwa... w końcu samotna podróż ma swoje minusy. Jednak to co czeka na jej końcu jest tego warte, była pewna.
- Kum-chan, daj znać jak się zmęczysz - zagadnęła towarzysza dokuczliwym przezwiskiem, które nadała mu kiedy po raz pierwszy się do niej odezwał. Droga długa, a nogi Poliwag ma krótkie. Spakowany plecach z najpotrzebniejszymi rzeczami, trochę gotówki... prawie byłaby się bała, jednak czuła głównie ekscytację. Tak jakby Celadon City miało znajdować się za następnym wzgórzem, jakby dotrzeć mieli tam już jutro.

Cóz, doszłaś do drogi numer 209 i nagle zrobiło się ponuro. Jakby cała radość świata uleciała. Chmury zasłoniły niebo a ziemię spowiła gęsta mgła do tego stopnia, ze widziałaś tylko swojego Pokemona i nic więcej.
Nagle coś przeleciało koło Ciebie za Twoimi plecami. Potem drugi i trzeci i nagle poczułaś, ze coś ciągnie Cię za kosmyki włosów. Najpierw raz, potem drugi i nagle stwierdziłaś, zę czujesz się jakby dziesięć rąk trzymało Cię za pasmo włosów.

Dziwna sytuacja, dziewczyna starała się ją w pierwszej kolejności ignorować i iść na przód. Sprawa stała się jednak nieco bardziej upierdliwa i zmuszona była stanąć.
- Co do cholery? Puszczać, bo Poliwagiem poszczuję! - Zawołała nie wiedząc w którym kierunku powinna się zwracać i do kogo. W końcu jej wzrok padł na kijankę. - Ty mnie miałeś chronić... atakuj Bąbelkami to coś co mnie trzyma za włosy.
W końcu się pokemona przyda, dziwne uczucie wydawać mu polecenia ataku... blondynka nie przywykła do tego, ale raczej nie było to nieprzyjemne. Z pewnością nie w porównaniu z tym co się własnie działo.

Usłyszałaś złowieszczy śmiech jakby Murkrow miał chore gardło i zaczął krakać. Twój Pokemon zaatakował Bąbelkami a napastnik jakby zakrzyczał z bólu. Trafiony. Mgła zaczęła wirować wokół Ciebie i nagle zgęstniała przed Tobą formując kształt. Potem przybrała naturalną formę i stała się Misdreavusem. Pokemonem, który lubi ciągać ludzi za włosy. Miewałaś takie w Day-Care więc wiesz jakie z nich łobuziaki. Maluch obleciał Cię wokół i zaczął znów bawić się Twoimi włosami.

No tak, duch. Mogłaby się tego spodziewać gdyby nie fakt, że był środek dnia i znajdowała się w mieście. Czyżby ktoś za nią wołał? Raczej nie znała nikogo z Misdraviousem... chyba, że to któryś z pokemonów, którymi opiekowała się w Day Care. Chciał się pożegnać na swój sposób?
- No już, już - dziewczyna uśmiechnęła się mimowolnie. Gdyby stworek był człowiekiem nie wspominałby miło tego spotkania. - Nie mogę zostać w Solaceon, wyruszam w podróż w pogoni za szczęściem - wytłumaczyła. Normalnie nie była tak rozmowna, jednak sytuacja ekscytowała ją i miała ochotę podzielić się z kimś wrażeniami.

Pokemon pobawił się jeszcze chwilę i odleciał w stronę kolesia, który wynurzył się z mgły. Miał cynamonowe, lekko kręcone krótkie włosy. Do tego brązowe oczy, kilka piegów na nosie, blada cera i zniewalający uśmiech, który sprawia, ze uśmiechasz się razem z jego właścicielem. Biała koszula założona na błękitny podkoszulek i bojówki przerobione na shorty. Poznałaś go od razu, to był Raphael, jeden z chłopaków pracujących w Day-Care.
- Siema młoda, ruszam z Tobą wiesz? - rzucił obejmując Cię za ramię i idąc przed siebie - poznaj Mis, mojego nowego Pokemona.

Blondynka westchnęła ciężko na widok natręta, w cale nie potrzebowała towarzysza. Pokemon był ok, jednak ta podróż miała dla niej ten wielki plus, że dzięki niej mogła nareszcie uwolnić się od wszystkich... jak widać ktoś miał inne plany i dziewczyna podejrzewała, że dziadkowie maczali w tym palce. Nie miała nic do niego, po prostu w chwili obecnej niweczył jej plany.
- Myślę, że idziemy w innych kierunkach - odpowiedziała łudząco przyjaznym tonem, wyślizgując się przy okazji z objęć amanta. Czy też nie amanta, przyjaciela jak to zwał... w każdym razie nie lubiła być dotykana, wolała dotykać. - Ruszasz po odznaki?

- Wyobraź sobie, że ruszamy w bardzo identycznym kierunku - rzekł używając dziwnego połączenia słuch i znów zniewalająco się uśmiechnął na co również musiałaś odpowiedzieć uśmiechem - akurat zamierzam zbierać wstążki. Chciałem zostać koordynatorem a z racji, że teraz nie muszę ruszać w podróż sam to tym bardziej wszystko się do mnie uśmiecha. Wracaj Mis!
Chłopak zawrócił stworka i zaczęliście dreptać przez dziurawą od dołów ścieżkę.

Heh, koordynator... nie mogła się w prawdzie spodziewać po nim niczego innego. Nie wiedziała jednak w jakich miastach organizują pokazy, ani nie miała zamiaru nadrabiać drogi.
- Idę prosto do Celadon w Kanto, nie zbaczam z drogi... nic osobistego, po prostu mam tam ważną sprawę - odpowiedziała mając nadzieję, że zniechęci tym chłopaka. Wiadomo przecież, że prędzej czy później będą musieli się rozejść... nie było jednak sensu nachowywać się nieuprzejmie względem niego. - I oto zniknęła moja ostatnia szansa na dobre towarzystwo w podróży - westchnęła, kiedy Misdravious została zamknięta w Poke Ballu. - Skoro chcesz, to wolałabym już ruszyć... ah i jeszcze... - tu wyjęła Pokedex, by zeskanować Poliwaga. Warto wiedzieć, na kim się polega.