Gra Astrid

Stałaś na przedmieściach Petalburg. To stąd, ze swojego domu, wyruszałaś w swoją podróz by odkryć kilka drażniących Twój umysł tajemnic. Twoja Shuppet unosiła się nieopodal a Ty mogłaś iść do portu, albo przez las w dalszą podróż. W sumie to nie wiedziałaś, w którą stronę iść bo nie wiedziałaś gdzie jest Hoothill. Czy było to miasto? Miasteczko? Wieś? Coś zupełnie innego, mniejszego? Musiałaś odkryć również. i to.

Stałam na rozdrożu, bezradnie wbijając wzrok w niewielkiej wielkości kartkę papieru.
- Eh, szkoda, że mój kochany przyjaciel nie wspomniał w liściku, gdzie leży to całe Hoothill - mruknęłam ironicznie pod nosem. - No nic, chodź Augusti!
Zawołałam towarzyszkę, ruszając w stronę lasu. Wprawdzie droga prowadząca do portu wydawała mi się bardziej atrakcyjna, ale nazwa miasteczka, do którego zmierzałam, kojarzyła mi się bardziej z lasem i zamieszkującym go ptactwem (w szczególności Hoothootami).

Do lasu prowadziła droga usytuowana na klifie. Od upadku na plażę w dół dzieliła Cię mała łączka, w której buszowały Pokemony. Nieopodal mieszkał sławny żeglarz - pan Briney ze swoją Pelipper- (choca)Peeko. Ty natomiast miałaś zamiar zaszyć się na noc w strasznym lesie Petalburg obfitującym w najróżniejsze robale. Wtem, jeden z nich wyskoczył z krzaków i wskoczył Ci na twarz. Był głównie biały i miał ostre pazurki. Shuppet mocno się tym faktem zmartwiła i zaczęła wokół Ciebie krążyć.

Zaabsorbowana staraniem się, by przez przypadek nie spaść z klifu, nie zwracałam zbytniej uwagi na krzaki znajdujące się koło drogi. Dlatego byłam mocno zaskoczona i przerażona, gdy coś z nich wyskoczyło, a w dodatku wylądowało na mojej twarzy. "Ik!"- właściwie tylko to wydobyło się z moich ust. Brzmiało to trochę jak odgłos mordowanego Magikarpia, ale w tamtym momencie nie miałam zbytnio czasu na kontrolowanie swoich naturalnych odruchów. Z początku stałam jak słup soli, jednak gdy chwile później poczułam ostre pazurki owego napastnika, zaczęłam wymachiwać rękami, próbując dać znać Augusti, żeby mi pomogła. Starałam się również sama spróbować ściągnąć "mięsożercę" i dokładnie się mu przyjrzeć.

Stworek spadł na ziemię i zaczął przytulać się do Twojej nogi. Napastnik okazał się półmetrowym białym robakiem z parą szarych pazurów na przednich kończynach. Miał też małe zielone skrzydełka i słodką mordkę. Była to Nincada, albo był to w zależności jakiej płci był poke-robak. Chyba Cię polubił od pierwszego wejrzenia. Nieopodal ujrzałaś były dom paskudka - norkę w ziemi - który niechcący nadepnęłaś i zasypałaś. Tak więc miałaś do czynienia z nie tylko słodkim ale i bezdomnym robaczkiem.

Z początku byłam przerażona zachowaniem robaka. Nigdy nie przepadałam za stworkami tego typu, ale ten... okazał się inny. Nie był wcale krwiożerczą bestią, wręcz przeciwnie - zaczął tulić się do mojej nogi niczym kot. W sumie był nawet sympatyczny i, jak zdążyłam chwilę potem zauważyć, bezdomny. Zrobiło mi się głupio z powodu nieumyślnego zniszczenia jego domku, więc przykucnęłam przy nim i nieco zakłopotana oznajmiłam:
- Oj, bardzo cię przepraszam, nie chciałam zniszczyć twojej norki, naprawdę.
W międzyczasie zeskanowałam stworka, chcąc więcej się o nim dowiedzieć.

Pokedex pokazał Ci jedynie podstawowe dane robaczka z racji, ze nie był Twoim stworkiem. Miał typ robaczy i ziemny, był Nincadą rodzaju żeńskiego i miał zdolność Ucieczki, co gwarantowałoby wam sprytny odwrót w walkach w dziczy. Poza tym Nincada była na poziomie 18 więc była całkiem silnym stworkiem.
Robaczek dalej tulił się do Twojej nogi i machnął łapką oznajmiając Ci, ze nie gniewa się za to, zę rozpieprzyłaś mu dom i całe życie.

"Ło masz". To było pierwsze o czym pomyślałam. Gdyby ten niepozorny robaczek tylko chciał, mógłby rozpiercukrzyć moją jedno-stworkową drużynę. Zresztą mnie samą również. Na szczęście najwyraźniej Nincada nie chowała urazy za... w sumie to rozwalenie całego jej życiowego dobytku.
Zaraz potem schowałam czerwone urządzonko i obdarzyłam Nincadę szerokim uśmiechem, przypominając sobie, że nawet się nie przedstawiłam.
- Mimo tego dość niecodziennego powitania, miło mi cię poznać. Nazywam się Astrid, a to jest moja Shuppet, Augusti - rzekłam, wskazując głową w stronę swojej towarzyszki. - Jak na razie jest ona jedynym stworkiem, którego posiadam, bo dopiero co zaczęłam podróżować. Hm... może chciałabyś do nas dołączyć? W ten sposób mogłabym zapewnić ci opiekę i jakoś zrekompensować się za zniszczenie twojej norki. Co ty na to?
Po chwili dodałam nieco ciszej, puszczając do Nincady oczko:
- No i byś miała dostęp do mojej nogi 24 godziny na dobę.

Nincada przywitała się z Tobą i Augusti po czym dziabnęła swoją przednią kończyną pusty ball u Twojego paska i automatycznie się złapała. Zdobyłaś nowego kochającego stworka do swojej drużyny. Wtem usłyszałaś za sobą tupot stóp i wołanie.
- Hej, hej! widzę, że jesteś trenerką! - wołał chłopak o brązowych włosach i oczach, bladej cerze i zielonym wdzianku - chciałabyś ze mną zawalczyć? Proszę zgódź się! Pojedynek dwa na dwa, co Ty na to?

- Jej, złapałam Nincadę! - Oznajmiłam (w sumie to sama sobie), brzmiąc tym samym jak typowy trener kieszonkowych potworków. Chwyciłam biało-czerwoną, w którą chwilę wcześniej schwytała się robaczyca, szczerząc się do niej niczym psychopatka. Moja radość nie trwała jednak zbyt długo, gdyż zaraz potem przyuważył mnie jakiś chłopak. Z początku odwróciłam głowę w jego stronę, wciąż mając uśmiech przyklejony do twarzy i spojrzenie z serii: are you talking to me? Jednak gdy moje obawy się potwierdziły, a tym samym szatyn zaczął mnie prosć o pojedynek, raczej nie miałam wyjścia. Zgodziłam się, bo to mógłby być też dobry trening dla mnie i dla mojej drużyny. Nie mając zbyt wielkiego wyboru, wystawiłam do walki Shuppet i Nincadę, przy okazji skanując nową towarzyszkę, chcąc uzyskać dostęp do wszystkich informacji na jej temat.